Στις 23 Απριλίου 1827 πραγματοποιήθηκε η Μάχη του Φαλήρου μεταξύ των επαναστατημένων Ελλήνων και των Οθωμανών Τούρκων, κορυφαία στιγμή της οποίας ήταν ο βαρύτατος τραυματισμός που γρήγορα οδήγησε στο θάνατό του διοικητή των ελληνικών στρατευμάτων και μιας εκ των κορυφαίων μορφών της επαναστάσεως, του Στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη.
Ο Στρατηγός Γεώργιος Καραϊσκάκης, Αρχιστράτηγος των Ελλήνων στη Στερεά Ελλάδα, έφτασε στο Φάληρο για να αναλάβει επικεφαλής στις επιχειρήσεις κατά των Οθωμανικών δυνάμεων με επικεφαλής τον Κιουταχή, ο οποίος επιχειρούσε να καταλάβει την Ακρόπολη, η φρουρά της οποίας, βρισκόταν σε δυσχερή θέση λόγω των αδιάλειπτων βομβαρδισμών και των επιδημικών ασθενειών, για να εξαλείψει την επανάσταση στην Αττική.
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο «γιός της Καλογριάς», όπως ήταν γνωστός καθώς ήταν νόθο παιδί μιας νεαρής καλόγριας, γεγονός πρωτοφανές για τα ήθη και έθιμα της εποχής, ο ατίθασος Κλέφτης και γενναίος Αρματολός, ο σπουδαίος Στρατηγός, γεννήθηκε το 1782.
Τον Ιούλιο 1826, μετά την απώλεια του Μεσολογγίου και με τους εμφύλιους πολέμους να έχουν αποδυναμώσει την Επανάσταση, στην πιο δύσκολη στιγμή του αγώνα, ο Καραϊσκάκης αναλαμβάνει αρχιστράτηγος των ελληνικών δυνάμεων.
Ξεκινώντας από το Ναύπλιο για τη Ρούμελη ο Στρατηγός Καραϊσκάκης έχει υπό τις διαταγές του μόλις 130 άνδρες, αλλά πολύ σύντομα θα κατορθώσει να συγκροτήσει έναν αξιόμαχο στρατό και με στρατηγική επιτηδειότητα να τον οδηγήσει σε νίκες κατά των Τούρκων, δίνοντας οξυγόνο στην Επανάσταση! Είναι η εποχή που η Επανάσταση στη Δυτική Στερεά έχει σβήσει, ενώ στην Ανατολική ελληνικές σημαίες υψώνονται μόνον στην Ακρόπολη των Αθηνών, την Κάζα και τα Δερβενοχώρια. Αντιθέτως, όταν ο Καραϊσκάκης θα επιστρέψει από την εκστρατεία, σε ολόκληρη τη Στερεά, τουρκικές σημαίες θα υψώνονται μόνον στα φρούρια του Μεσολογγίου, της Βόνιτσας και της Ναυπάκτου!
Όταν μετά τη Μάχη του Χαϊδαρίου ο Κιουταχής θα του προτείνει υποταγή, με αντάλλαγμα να λάβει τα βιλαέτια από την Αθήνα μέχρι την Άρτα, ο γνωστός βωμολόχος Καραϊσκάκης «θα τον στείλει στο διάβολο»!
Χωρίς επάρκεια πολεμοφοδίων και τροφών, με λιγότερες δυνάμεις από τους Τούρκους θα τους νικήσει στο Χαϊδάρι, την Αράχωβα, το Τουρκοχώρι και το Δίστομο.
Τον Μάρτιο 1827, ο Καραϊσκάκης πολεμά τους Τούρκους στην Αττική. Στις 4 Μαρτίου 1827 στο Κερατσίνι θα αποκρούσει μεγάλη επίθεση του Ρεσίτ πασά (Κιουταχή). Τον Απρίλιο του 1827, με κλονισμένη από τη φυματίωση την υγεία του, αλλά με αδούλωτη ψυχή θα συμμετάσχει ο ίδιος σε όλες τις μάχες και τις αψιμαχίες στην περιοχή του Πειραιά και του Φαλήρου.
Με περίπου 1.000 ετοιμοπόλεμους άνδρες, ο Καραϊσκάκης οργανώθηκε στο Κερατσίνι αποκρούοντας με επιτυχία τις εχθρικές επιθέσεις και δέχτηκε βοήθεια από σώματα Πελοποννησίων υπό τον Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς. Ο Καραϊσκάκης υπέφερε από πυρετό, αλλά οι πολεμικές υποχρεώσεις δεν του επέτρεπαν ανάρρωση και ξεκούραση.
Στις 22 Απριλίου 1827, σε μια από αυτές θα τραυματιστεί σοβαρά στη βουβωνική χώρα, κάτω από την κοιλιά! Βαρύτατα τραυματισμένος θα συγκεντρώσει τα παλληκάρια του και θα τους αφήσει τη «διαθήκη» του: «Αδέλφια μου πάω να με κοιτάξουν οι «γιατροί». Μα ποιός ξέρει ίσως και να μην ζήσω. Θα πεθάνω όμως ευχαριστημένος γιατί έκανα, όσο μου το συγχώρεσαν οι δυνάμεις μου, το χρέος μου προς την πατρίδα. Ένα σας γυρεύω να μην κιοτήσετε αν πεθάνω, να φανήτε πιο παλληκάρια Μην τους φοβόσαστε τους Τούρκους, αυτοί άμα σας ξέρουν μονιασμένους σας τρέμουν. Κι ούτε έχετε ανάγκη να σας αφαντεύουν ξένοι στον πόλεμο. Τον ξέρετε καλύτερα από κάθε άλλον . Και ο πόλεμος που κάνουμε είναι δίκιος και χρειαζούμενος. Ελληνές μου σας το ζητώ ξανά, μη λυπηθείτε αν πεθάνω γιατί τιμή και καύχημα των παληκαριών είναι να φωνάζουν σφαγάρια κι όχι ψοφίμια...»!
Στις 4 το πρωί της επομένης 23 Γεωργίου, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, στο ναό του Αγίου Δημητρίου στη Σαλαμίνα, του «γιατρού», όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε, θα ξεψυχήσει και θα ταφεί εκεί, όπου ο τάφος του υπάρχει μέχρι και σήμερα!
Ο θάνατος του Καραϊσκάκη είχε ως αποτέλεσμα να πέσει το ηθικό των επαναστατημένων μαχόμενων Ελλήνων με αποτέλεσμα την καταστροφική μάχη του Αναλάτου στο Φάληρο, όπου οι ελληνικές δυνάμεις προελαύνοντας σε ανοιχτό πεδίο, δέχτηκαν καταιγιστικά πυρά, κυκλώθηκαν και διαλύθηκαν, όπως είχε προβλέψει ο αρχιστράτηγος Γεώργιος Καραϊσκάκης.