Μπουμ Μπουμ. Πιστολίδι. Αίματα παντού. Πτώματα. Σκοτεινές εικόνες. Όχι δεν θέλω να πάει το μυαλό σου στο κακό, απλώς χθες πήγα σινεμά για να δω την νέα ταινία του Μπεν Άφλεκ, τον Λογιστή. Και αφού ξενέρωσα τη ζωή μου που δεν έβρισκα πάρκινγκ και είχα και άγχος ότι δεν κλείδωσα το αυτοκίνητο και πάνω από όλα δεν πρόλαβα να πάρω ποπ κορν, παρακαλούσα η ταινία να είναι καλή έτσι ώστε να ξεχαστώ με το δυσάρεστο αυτό γεγονός. Και η ταινία ήταν καλή αλλά με ποπ κορν ακόμα καλύτερη...
Για την...Ιστορία
Ο Κρίστιαν Γουλφ είναι μια μαθηματική ιδιοφυΐα που πάσχει από Σύνδρομο Άσπεργκερ. Ο Γουλφ λοιπόν για να μην τα πολυλογώ διατηρεί ως βιτρίνα ένα απλό λογιστικό γραφείο, ενώ στην πραγματικότητα «καθαρίζει» τα οικονομικά προβλήματα διαφόρων διεθνών εγκληματικών οργανώσεων: από τρομοκράτες μέχρι καρτέλ ναρκωτικών. Εκείνος για να μην τον πάρει είδηση και η Δίωξη Οικονομικού Εγκλήματος αναλαμβάνει μια νόμιμη, φαινομενικά αθώα δουλειά σε εταιρεία ρομποτικής, που τελικά μόνο αθώα δεν θα αποδειχθεί. Αυτά. Η σκηνοθεσία είναι του Γκάβιν Ο'Κόνορ και το σενάριο του Μπιλ Ντουμπουκέ.
Τα καλά της υπόθεσης
Καστ. Η ταινία ξεκινά αμέσως με απίστευτες σκηνές δράσης, μπαίνεις κατευθείαν "μέσα" στην ταινία με έναν γρίφο που θα λυθεί στο τέλος της ταινίας. Με αυτόν τον τρόπο, η ταινία "παίζει" αμέσως με τον θεατή και ο θεατής ανταποκρίνεται θετικά (και ξεχνά και τα ποπ κορν που δεν πρόλαβε να πάρει). Ο Μπεν Άφλεκ ως αυτιστικός δολοφόνος είναι πιο σκοτεινός και από τον...Σκοτεινό Ιππότη. Ένας άνδρας όλο μυστήριο, ένας άνδρας με δύο προσωπικότητες, ήσυχος γείτονας και θαρραλέος λογιστής που δεν...υπολογίζει τίποτα. Οπλοφορεί και πυροβολεί κατευθείαν στο κεφάλι. Η Άννα Κέντρικ είναι εκπληκτική στον συμπρωταγωνιστικό ρόλο. Μια υπέροχη, γλυκιά λογίστρια που έχει ένα κοινό με τον πρωταγωνιστή μας: Eίναι και αυτή αντικοινωνική με τα δικά της εφηβικά προβλήματα που την ακολουθούν ακόμη. Ο Τζ. Κ Σίμσονς (σού θυμίζω ότι τον γνώρισες και από την ταινία του Παπακαλιάτη) είναι το ίδιο συμπαθητικός και χωρίς να προσπαθεί πολύ, κλέβει τις εντυπώσεις, ενώ για το τέλος, ο Τζον Μπερνθαλ είναι η πιο δυναμική παρουσία του καστ, "εχθρός" του Μπεν Άφλεκ. Με άλλα λόγια, δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά το καστ είναι πολύ καλό.
Ανατροπές. Η ταινία έχει χαρακτηριστικά που την κάνουν απρόβλεπτη και αυτό είναι καλό. Εκεί που νομίζεις ότι αυτός είναι ο κακός, γίνεται τελικά ο καλός, και εκεί που νομίζεις ότι αυτό είναι ηθικά σωστό τελικά είναι ηθικά λάθος. Για να μην κάνω όμως και σπόιλ σταματάω εδώ.
Σενάριο. Το σενάριο του Ντουμπουκέ είναι καλοκουρδισμένο και μάλιστα δεν το περιμέναμε αλλά έχει εκλάμψεις καυστικού χιούμορ και ειρωνείες. Άρα, στην ταινία θα γελάσεις αλλά δεν είναι κωμωδία.
Μήνυμα. Όπως κάθε ταινία έτσι και αυτή περνάει τα μηνύματα της. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ένα κατά τ' άλλα χιλιοειπωμένο μήνυμα αλλά άρτια δοσμένο, το μήνυμα της διαφορετικότητας και δη των παιδιών με νευρολογικές και ψυχικές διαταραχές.
Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν...
Και εκεί που όλα πάνε καλά, υπάρχουν και ορισμένα σημεία της ταινίας που μας χάλασαν...πολύ. Αρχικά, δεν ξέρω αν πείθει το..."Αυτιστικός - ιδιοφυία - δολοφόνος". Ο Μπεν Άφλεκ έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε και πραγματικά ήταν πολύ καλός όμως σαν concept αυτό το τρίπτυχο που...σκοτώνει, δεν κολλάει και πολύ.
Και εκεί που έχουμε "ανέβει" έρχεται η...πτώση. Γιατί; Γιατί έχουμε τρελές συμπτώσεις! Είναι πραγματικά αστείο πώς τυχαίνουν ορισμένα γεγονότα στην ταινία. Εντάξει όλα βγαλμένα από τη ζωή είναι αλλά το παρατραβήξανε.
Και τώρα το πιο σημαντικό κατά την (όχι) ταπεινή μου γνώμη: Η ταινία είναι εμπορική και δεν θέλω να παρεξηγηθώ γιατί δεν είναι πάντα κακό αυτό, αλλά τι εννοώ...Η ταινία αντί να είναι ένα ψυχολογικό δράμα, έπεσε στην παγίδα να γίνει ένα αμερικάνικο entertainment. Πιστολίδια και αστεϊσμοί που στην τελική κάνουν την ταινία παρωδία και όχι ένα θρίλερ μυστηρίου με προβληματισμούς.
Συμπέρασμα
Δεν είναι μόνο ο Μπεν Άφλεκ που τα πάει καλά με υπολογισμούς. Είμαστε και εμείς που έχοντας υπόψη μας τα θετικά και τα αρνητικά βγάζουμε τον υπολογισμό μας (απολογισμό βασικά): Η ταινία είναι καλή, πολύ καλή απλώς είχε τις προοπτικές για γίνει καλύτερη (και δεν έφταιξαν τα ποπ κορν)!
Τι είπαν οι γύρω μου όταν τελείωσε η ταινία
-Πλάκα είχε!
-Ωραίο δεν ήταν;
-Ρε πόσο κούκλος ο Μπεν;
-Πού πήγε η τσάντα μου;
Είτε σας έπεισα, είτε όχι, δείτε το τρέιλερ (με ελληνικούς υπότιτλους γιατί μπορεί να μη ξέρετε και καλά αγγλικά):
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:
Suicide Squad: Η ομάδα αυτοκτονίας τα έχει όλα και δεν έχει και τίποτα
Κριτική για "Μις Πέρεγκριν: Στέγη για ασυνήθιστα παιδιά": Μάπα