Δεν θα ήθελα να σε στενοχωρήσω ούτε να στο πω τόσο απότομα αλλά ο Τιμ Μπάρτον "πέθανε". Ο ευφάνταστος παραμυθάς που μια φορά και έναν καιρό έκανε αριστουργήματα (βλέπε "η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων", "Έντουαρντ Ο Ψαλιδοχέρης", "Σκαθαροζούμης"), τώρα δεν ξέρουμε αν αυτός ζει καλά αλλά εμείς θα μπορούσαμε να ζούμε και καλύτερα, αφού οι τελευταίες του ταινίες είναι ολίγον μάπα. Γιατί;
Η ταινία "Μις Πέρεγκριν: Στέγη για ασυνήθιστα παιδιά" είναι δημιούργημα ενός μέχρι πριν λίγα χρόνια επίσης.... ασυνήθιστου σκηνοθέτη που έθεσε την δική του νόρμα παρουσιάζοντας μικρά masterpieces που αργότερα βέβαια έγιναν μια αυτοκρατορία του σινεμά. Και όπως κάθετι που από Outsider γίνεται νικητής της κούρσας, έτσι και ο Τιμ Μπάρτον εμπορευματοποιήθηκε. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...
Τrue Story
Όταν ο Λαβύρινθος του Πάνα συνάντησε την Χιονάτη με τους 7 νάνους. Ο Τζέικ μετά τον θάνατο του παππού του θα προσπαθήσει να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τις ιστορίες που άκουγε από εκείνον όταν ήταν μικρός. Θα καταλήξει σ' ένα μικρό νησί και σ' ένα ερειπωμένο σπίτι. Τελικά όμως το σπίτι δεν είναι τόσο ερειπωμένο όσο δείχνει και τελοσπάντων ο Τζέικ θα βρεθεί πίσω στην δεκαετία του '40 και θα γνωρίσει την Μις Πέρεγκριν και τα παιδιά που έχει αναλάβει να προσέχει, τα οποία φέρουν ξεχωριστές δυνάμεις.
Τα καλά
Η ταινία μιλά για την διαφορετικότητα, το κάθε ασυνήθιστο που πρέπει να αποδεχόμαστε, το bullying, την εφηβεία και τη διαταραγμένη σχέση σε αυτήν την ηλικία με τους γονείς μας. Με άλλα λόγια, η ταινία περνά και τα μηνυματάκια της οπότε θετικό.
Η Εύα Γκριν είναι ο καινούργιος "Τζόνι Ντεπ" για τον Τιμ που πάντα έχεις τις μούσες του (Λησμονούμε την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ...). Πανέμορφη και άψογη υποκριτικά η Εύα Γκριν προσθέτει στη ταινία μία αίγλη που ήταν απαραίτητη και έναν τόνο "τρελού" που είχαμε ανάγκη. Και ο Σάμιουελ Τζάκσον όμως είναι απολαυστικός ως κακός, ενώ oι υπόλοιποι ηθοποιοί (όλοι με υπέροχα και μεγάλα μάτια - αδυναμία του Μπάρτον) ήταν αξιοπρεπείς και τα κοστούμια εκπληκτικά.
Λίγες δόσεις χιούμορ, καυστικότητας και απίστευτης φαντασίας που υπενθύμιζαν ότι δεν βλέπεις κοινότυπα κινούμενα σχέδια της Ντίσνει αλλά έναν Τιμ που προσπαθεί να βρει τις παλιές του δόξες.
Τα κακά
Φυσικά, όποια ταινία έχει κάποιο κοινωνικό μήνυμα (που στην τελική όλες οι ταινίες θέλουν να περάσουν κάποιο μήνυμα) είναι θετικό. Βέβαια, όλα αυτά τα θέματα της αποδοχής του κάθε τι που διαφοροποιείται από την μάζα και της διαταραγμένης εφηβείας είναι ολίγον 90'ς. Τέτοια θέματα (πρέπει να) έχουν ξεπεραστεί και αν παρουσιάζονται ακόμα, μόνο προβληματικό μπορεί να είναι.
Μια ταινία που ενώ έχει αποδοθεί δεξιοτεχνικά και άρτια, δεν έχει ψυχή, λείπει ατμόσφαιρας και όσο και αν μιλά για στέγη με ασυνήθιστα παιδιά, αυτό το χαρακτηριστικό του "ασυνήθιστου", του "άξιου προσοχής", του "προκλητικού και εντυπωσιακού" απουσιάζει πλήρως. Τίποτα ασυνήθιστο, τίποτα διαφορετικό. Μια μανιέρα που ο Τιμ ακολουθούσε πιστά αλλά ξέφυγε από τον δρόμο του για τα καλά τελευταία (βλέπε και το αποτυχημένο Dark Shadows).
Ο Τιμ κουράστηκε αλλά ξέρει καλά να το κρύβει. Είναι ένας εξαιρετικός παραμυθάς που εκεί που έλκυε μικρούς και μεγάλους πλέον το κοινό στο οποίο κεντράρει είναι παιδικό ίσως και ανήλικο, και αυτό δεν είναι (πάντα) καλό.
Συμπέρασμα
Η ταινία βλέπεται και μάλιστα ευχάριστα. Το κοινό της πια όμως είναι διαφορετικό. Η εποχή του έχει περάσει ανεπιστρεπτί και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να απολαμβάνουμε τις πασέ αλλά κατ' τ΄ άλλα καλοκουρδισμένες παραγωγές του.
Τί είπαν οι γύρω μου μόλις τελείωσε η ταινία...
- Καλό ήταν!
- Πού πήγε το κινητό μου;
- Θα γράψεις κριτική για αυτό αύριο;
Δείτε τρέιλερ γιατί άλλωστε ποιος ακούει πια τους κριτικούς...:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:
Suicide Squad: Η ομάδα αυτοκτονίας τα έχει όλα και δεν έχει και τίποτα
Χθες είδαμε το Warcraft και ήταν αριστούργημα