Είναι, κατά τα φαινόμενα, αναπότρεπτη η ψήφιση -κατά την διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος- της τροποποίησης του άρθρου που προβλέπει αυξημένη πλειοψηφία κατά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Έτσι η ευρύτερη δυνατή συναίνεση που επεδίωκε ο συνταγματικός νομοθέτης, -ή σε τελική ανάλυση η κρίση των πολιτών- προκειμένου ο ρυθμιστής του πολιτεύματος να περιβάλλεται με το κύρος που απαιτεί ο ρόλος του κορυφαίου πολιτειακού παράγοντα θυσιάζεται δίχως περίσκεψη. Σημεία των καιρών και μέτρο των ανθρώπων της εξουσίας.
Η αφορμή που χρησιμοποιείται, ως αιτιολογική βάση, είναι η αδυναμία εκλογής Π.τ.Δ. το 2015 η οποία οδήγησε στις πρόωρες εκλογές και την άνοδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εξουσία. Όμως, πρόωρες εκλογές έγιναν και το 2012, παρά το γεγονός ότι τα κόμματα που στήριζαν την κυβέρνηση Παπαδήμα –και που στην συνέχεια συγκυβέρνησαν- θα μπορούσαν να παρατείνουν την θητεία της μέχρι το 2013.
Δεν θα ήταν παράλογο κάποιος να υποθέσει ότι, υπό αυτήν την προϋπόθεση, η κρίση μέχρι τότε θα είχε τιθασευτεί. Αντί γι’ αυτό, μπορεί να υποστηριχθεί, με βεβαιότητα, ότι εκείνες οι πρόωρες εκλογές -ενώ οι πολίτες ήταν εξοργισμένοι με τα μέτρα του δεύτερου μνημονίου- δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για κάτι που μέχρι τότε ήταν αδιανόητο. Την μετατροπή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., από συνασπισμό διαφόρων περιφερειακών ομάδων διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας. Στην ουσία τότε κέρδισε ο κύριος Τσίπρας τις εκλογές απλώς η ανάληψη της εξουσίας καθυστέρησε 3 χρόνια.
Αντιστρέφοντας όμως την συλλογιστική -όσων προωθούν αυτήν την ρύθμιση- ας κάνουμε μια διπλή υπόθεση εργασίας. Ας υποθέσουμε ότι η θητεία της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου έληγε τον Ιανουάριο του 2015 κανονικά και ότι ίσχυε ήδη η προωθούμενη διάταξη που θα προβλέπει εκλογή με απλή –ή και σχετική(;)- πλειοψηφία των βουλευτών. Σε αυτήν την περίπτωση ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα μπορούσε να εκλέξει κανονικά Π.τ.Δ., αν ήθελε, την κυρία Κωνσταντοπούλου ή τον κύριο Λαφαζάνη. Μπορούμε να φανταστούμε τις «εικόνες μεγαλείου» με τις οποίες θα τροφοδοτούσε την επικαιρότητα το Προεδρικό Μέγαρο. Με αυτήν την δυνατότητα εξοπλίζει τους μελλοντικούς πρωθυπουργούς η προωθούμενη διάταξη.
Είναι κατανοητό ότι, υπό κάποιες προϋποθέσεις, η «σκιά» του ενοίκου της Ηρώδου του Αττικού μπορεί να πέφτει βαριά στο Μέγαρο της απέναντι πλευράς της Βασιλέως Γεωργίου. Για κατανοητούς, ιστορικούς, λόγους η «σκιά» του Κωνσταντίνου Καραμανλή έπεφτε βαριά στους -εντολοδόχους των πολιτών- διαχειριστές της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτό, μπορεί μεν να αποτελεί την εξήγηση για την εκλογή του κυρίου Σαρτζετάκη το 1985, σε καμία περίπτωση όμως δεν την δικαιώνει. Όπως δεν θα δικαίωνε και μια άλλη επιλογή –το 1990- εκ μέρους του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, παρά το γεγονός ότι, ενδεχομένως, θα την επιθυμούσε.
Σε κάθε περίπτωση, το «βάρος» των ευθυνών τις οποίες επωμίζονται οι εντολοδόχοι των πολιτών είναι μεγάλο για να τους απασχολεί και το βάρος της «σκιάς» του Π.τ.Δ.. Αντί να αντιμετωπίζουν ως «βάρος» τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος θα έπρεπε να θεωρούν ευλογία και τύχη έναν Πρόεδρο αυξημένου κύρους και ικανοτήτων αντί, φοβούμενοι την «σκιά» του, να επιλέγουν ως Π.τ.Δ. μια «σκιά» του Πρωθυπουργού. Τις «σκιές εντός» τους πρέπει να φοβούνται όσοι φιλοδοξούν να «αλλάξουν τον κόσμο».