Αυτή την εβδομάδα το «Mama Mia» επιστρέφει με τη Σερ αυτή τη φορά σε ρόλο γιαγιάς και πολλά ακόμα τραγούδια των ABBA, η κύρια Γκριν παλεύει για το βιβλιοπωλείο της, ενώ ένας νέος άνδρας προσπαθεί να ανακουφίσει τους πόνους του πατέρα του, που πάσχει από καρκίνο με ινδική κάνναβη.
Mama mia: Here we go again!
Σκηνοθεσία:Ολ Πάρκερ
Παίζουν: Λίλι Τζέιμς, Αμάντα Σέιφριντ, Κριστίν Μπαράνσκι, Ντόμινικ Κούπερ, Πιρς Μπρόσναν, Κόλιν Φερθ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Τζούλι Γουόλτερς, Άντι Γκαρσία, Μέριλ Στριπ, Σερ
Περίληψη: Δέκα χρόνια μετά από το γάμο της με τον Σκάι, η Σόφι προσπαθεί να ανακαινίσει το ξενοδοχείο της μητέρας της στο ελληνικό νησί «Καλοκαίρι». Για να το καταφέρει θα ζητήσει τη βοήθεια των πιστών φιλενάδων της μητέρας της και κάπως έτσι θα μάθει περισσότερα μυστικά για το παρελθόν της, για τους μπαμπάδες της και για την ανεπανάληπτη γιαγιά της.
Η ταινία που ξεπέρασε εισπρακτικά τα 600 εκατομμύρια δολάρια, επιστρέφει δέκα χρόνια μετά για να μας αποκαλύψει το παρελθόν της Ντόνα.
Ενώ λοιπόν η Σόφι προσπαθεί να ανακαινίσει το ξενοδοχείο της νεκρής πλέον μαμάς της με τις εκρηκτικές «Dynamos» να της συμπαραστέκονται, μέσα από φλας μπακ παρακολουθούμε πώς η Ντόνα γνώρισε τους τρεις μπαμπάδες της κόρης της και τι ακριβώς συνέβη τότε.
Είναι μερικές ταινίες που είναι γεμάτες κλισέ κι όμως αυτό δεν έχει και τόσο σημασία, μιας και αυτό που μετράει είναι η θετική ενέργεια που προκαλούν στον θεατή. Μια από αυτές ήταν και το πρώτο «Mama mia», όμως αυτό το sequel, στο οποίο η Μέριλ Στριπ εμφανίζεται ελάχιστα, αναμειγνύει κακήν κακώς πολυαγαπημένα τραγούδια των ΑΒΒΑ, που ελάχιστοι από τους ηθοποιούς εκτελούν σωστά, χορευτικά που θυμίζουν παλιό ελληνικό κινηματογράφο και ένα σενάριο που μπλέκει όλα τα συστατικά μιας επιτυχημένης συνταγής σ’ έναν κιτσάτο αχταρμά χωρίς ειρμό.
Οι συναισθηματικές περιπέτειες της νεαρής Ντόνα, που την υποδύεται με χιούμορ και νάζι η ΛίλυΤζέιμς, δεν έχουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον και κυρίως στερούνται του απαραίτητου για μια τέτοια ταινία ρομάντζου, οπότε το κομμάτι του παρελθόντος πέρα από την ωραία διεύθυνση φωτογραφίας με τα ζωντανά χρώματα, δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο. Οι δε δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι τόσο γραφικοί που θυμίζουν βιντεοκασέτα της δεκαετίας του ’80, ενώ οι «κωμικές» καταστάσεις μόνο γέλιο δεν προκαλούν.
Ευτυχώς στο τέλος, το μικρόφωνο περνάει στη Σερ, που μάλλον βρίσκεται στην ταινία απλώς για να πει κι ένα τραγούδι, αφού ο ρόλος της γιαγιάς αλλά και το ειδύλλιό της με τον Ισπανό επιστάτη του ξενοδοχείου μόνο απορία προκαλεί.