Οι ημέρες αυτές δεν είναι απλά ημέρες μνήμης και πόνου άσβεστου στα χρόνια, δεν είναι απλά οι ημέρες που θυμίζουν τις τελευταίες ώρες του σμαραγδιού της Μεσογείου και της Μικρασίας, της Σμύρνης της ελληνικότατης Σμύρνης και της ελληνικότατης Μικρασίας που βίωσε μία ανηλεή γενοκτονία και ένα βίαιο ξεριζωμό, είναι και οι ημέρες που απαντούν στο ερώτημα ποιος είναι ο εχθρός...
Ο αιώνιος εκείνος εχθρός που δεν λέει να ησυχάσει δεν λέει να προχωρήσει, παρά επιμένει ακόμα και σήμερα να προκαλεί, να διεκδικεί να θέλει να αρπάξει... Μα ποιος άλλος πιο αυθεντικός εχθρός είναι αυτός από τον Τούρκο;
Σήμερα στην Τουρκία γιορτάζουν τους βιασμούς, τις δολοφονίες παιδιών, γυναικών, γερόντων και αντρών και τις κτηνωδίες τους, ονομάζοντας αυτές ως «Ημέρα Νίκης» της 30ης Αυγούστου και ο βάρβαρος ψευτοσουλτάνος τους θέλησε να ξεστομίσει ακόμα μια μεγάλη κουβέντα...
«Η Τουρκία θα συνεχίσει να εξοντώνει απειλές κατά της ύπαρξής της στη ρίζα τους» δηλώνει ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο μήνυμά του για την 95η επέτειο της «Ημέρας Νίκης» της 30ης Αυγούστου.
Πρόκειται για την τελευταία μάχη μεταξύ των ελληνικών και των τουρκικών δυνάμεων που δόθηκε στις 30 Αυγούστου 1922 στο Ντουμπλουπινάρ, κοντά στο Αφιόν Καραχισάρ, με ήττα των ελληνικών δυνάμεων, προδομένων από μέσα και από τους «συμμάχους».
«Η νίκη της 30ης Αυγούστου είναι η διακήρυξη της θέλησης του έθνους μας προς ολόκληρο τον κόσμο να ζει ανεξάρτητο στην πατρίδα του, την οποία θεωρεί πιο πολύτιμη από τη δική του ζωή. Έχοντας διαμορφώσει την ιστορία με τις πολιτικές και κοινωνικές της συνέπειες, αυτή η νίκη έγινε πηγή έμπνευσης και ελπίδας για πολλά καταπιεσμένα έθνη που πολεμούσαν έναν πόλεμο ανεξαρτησίας ενάντια στους ιμπεριαλιστές» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ταγίπ Ερντογάν στο προεδρικό μήνυμα.
Σύμφωνα με τον Ερντογάν, «η Τουρκία διατηρεί την ίδια αποφασιστικότητα για να νικήσει κάθε απειλή, επίθεση ή προσπάθεια σαμποτάζ ενάντια στην οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία της όπως έκανε πριν από 95 χρόνια. Ο αδιάλειπτος αγώνας που αντιμετωπίζουμε εναντίον αιματηρών τρομοκρατικών οργανώσεων όπως οι FETO, ISIS, PKK, PYD κ.λπ. χωρίς να κάνουμε παραχωρήσεις σχετικά με το νόμο, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία είναι το πιο εμφανές παράδειγμα της αποφασιστικότητας μας».
Όπως αναφέρει ο Τούρκος πρόεδρος, «με τον αγώνα της, η Τουρκία προστατεύει όχι μόνο τους πολίτες της, αλλά και συμβάλλει στην παγκόσμια ασφάλεια».
«Η Τουρκία θα συνεχίσει να εξαλείφει τις απειλές κατά της ύπαρξής της στη ρίζα τους. Χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη πηγή δύναμης μας σε αυτή τη δύσκολη περίοδο είναι η ενότητα και η αλληλεγγύη του έθνους μας, η οποία έχει συνενωθεί γύρω από τις αρχές του ''Ένα Έθνος, μία σημαία, μία πατρίδα και ένα κράτος'', καθώς η υποστήριξη φιλικών χωρών» καταλήγει το προεδρικό μήνυμα.
Σαν χθες όμως 29 Αυγούστου του 1992 η Σμύρνη παραδίδεται στον πόνο και στις φλόγες, σαν χθες δεν «συνωστίζονται» οι Μικρασιάτες στην αποβάθρα της Σμύρνης, παρά βιάζονται, δολοφονούνται, πνίγονται στα νερά της Σμύρνης κατά δεκάδες χιλιάδες και ακρωτηριάζονται από τους δυτικούς «συμμάχους», όταν σκαρφαλώνουν στα καράβια τους για να σωθούν από τους τσέτες τους Κεμάλ που κουβάλησε από σκονισμένη άκρη της Τουρκίας.
Ξημερώνοντας 29 Αυγούστου, στη Σμύρνη και τα περίχωρα υπήρχαν παντού τα ίχνη της βίας που είχε ξεσπάσει την προηγούμενη ημέρα.
Στα προάστια της πόλης και την αρμένικη συνοικία η καταστροφή ήταν απερίγραπτη, το ίδιο και η ελληνική... Σπίτια και επαύλεις, καταστήματα, εργοστάσια, σχολεία και νεκροταφεία είχαν λεηλατηθεί, πτώματα παρέμεναν σε κοινή θέα, γυναίκες και κορίτσια, θύματα ομαδικών βιασμών, περιφέρονταν σαν φαντάσματα.
Ο ανθρώπινος θάνατος και τα λάφυρα αναμεμειγμένα, σε κοινή θέα.
Ο διευθυντής του αμερικανικού κολεγίου ΜακΛάχλαν πηγαίνοντας από τον Παράδεισο στη Σμύρνη περιγράφει τα πολλά πτώματα που υπήρχαν στην άκρη του δρόμου και τα παρατημένα λάφυρα που είχαν κλαπεί από λεηλατημένα σπίτια και εργοστάσια: «Ανάμεσα σε διάφορα οικιακά σκεύη, είδα κάποια στιγμή στο χαντάκι πολλές ραπτομηχανές».
Ο Λεβαντίνος Φερνάντ ντε Κράιμερ, βρετανικής καταγωγής, πήγε από τη Σμύρνη στον Μπουρνόβα και περιέγραφε στη θεία του:
«Με λίγα λόγια, όλα τα σπίτια μέχρι τον σταθμό έχουν λεηλατηθεί, και στα περισσότερα, αν εξαιρέσουμε τη συνολική λεηλασία, έχουν συμβεί ανείπωτοι βανδαλισμοί. Όλα τα ελληνικά σπίτια ―μικρά και μεγάλα― ως τη Χαβούζα δεν είναι παρά ερείπια».
Ο Φερνάντ σοκαρίστηκε ακόμα περισσότερο όταν πέρασε από τις διάφορες εκκλησίες και τα νεκροταφεία που υπήρχαν διάσπαρτα σε όλο τον Μπουρνόβα. Η εκκλησία των Ουίτταλ είχε λεηλατηθεί και το νεκροταφείο τους είχε συληθεί.
«Όλα τα μνήματα και οι σταυροί έχουν γίνει κομμάτια, τα έσπασαν σε ένα ξέσπασμα οργής. Στο μεγαλύτερο μέρος τους, οι καταστροφές είναι έργο αυτών των βρωμιάρηδων. Το ζωγραφισμένο τέμπλο της εκκλησίας έχει συντριβεί και τα επενδεδυμένα στασίδια είναι σκισμένα» [Μίλτον: 2008, σ. 310].
Το μεγαλύτερο δράμα, όμως, συνέχιζε να διαδραματίζεται στην παραλία της Σμύρνης, όπου οι πολλές χιλιάδες των προσφύγων από την ενδοχώρα που είχαν καταλύσει εκεί βρίσκονταν στο έλεος των απείθαρχων Τούρκων στρατιωτών.
Η πειθαρχία στο στράτευμα του Κεμάλ είχε πλέον καταρρεύσει και η πόλη βρισκόταν στο έλεος αποκτηνωμένων στρατιωτών και ατάκτων, που τα ένστικτά τους πυροδοτούσαν το αλκοόλ και οι βιασμοί. Οι ναυτικοί των ξένων δυνάμεων που βρίσκονταν στα πολεμικά πλοία του κόλπου υπήρξαν μάρτυρες απάνθρωπων περιστατικών το απόγευμα εκείνης της Δευτέρας. Οι πρόσφυγες προσπαθούν εναγωνίως να επιβιβαστούν σε κάποιο πλωτό μέσο, προσφέροντας ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει ο καθένας, αλλά μάταια.
Τα πλοία των ξένων δυνάμεων δεν μπορούν να υποστηρίξουν το πλήθος των προσφύγων. Ο κόλπος όλο και γεμίζει από τουμπανιασμένα κουφάρια και ανθρώπινα μέλη...
Ο Κεμάλ παρέμενε στη Σμύρνη και το ίδιο απόγευμα επισκέφτηκε το πολυτελές ξενοδοχείο και σύμβολο της ζωής της Σμύρνης «Γκραντ Οτέλ Κράιμερ Πάλας για να πιεί τη ρακί του...