Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ολοκλήρωσε την περιοδεία της «Διονυσιακής περιόδου» με μία συναυλία στο Θέατρο Βράχων το βράδυ της Κυριακής 16 Ιουνίου, αποχαιρετώντας το κοινό του.
Ο γνωστός καλλιτέχνης είχε ανακοινώσει ότι θα διακόψει τις ζωντανές εμφανίσεις, χωρίς να καταστήσει σαφές αν αυτή η παύση θα είναι προσωρινή ή όχι.
«Αν και όταν επιστρέψω, το Απολλώνειο στοιχείο θα υπερτερεί», είχε πει, μεταξύ άλλων.
Σε βίντεο που κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από την τελευταία του εμφάνιση, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ευχαρίστησε, αρχικά, τους θαυμαστές του, για την υποστήριξή τους όλα αυτά τα χρόνια και δήλωσε ότι η επόμενη συνάντησή τους θα είναι μόνο «δισκογραφική».
Επίσης, ο τραγουδοποιός τόνισε ότι η καλλιτεχνική δημιουργία για τον ίδιο είναι τρόπος ζωής. Στη συνέχεια, εξέφρασε τις ευχαριστίες του με τους κατά καιρούς συνεργάτες του. Τέλος, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ολοκλήρωσε τη συναυλία παίζοντας ένα παραδοσιακό τραγούδι, το οποίο αφιέρωσε στο πολυπληθές κοινό του.
Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου:
«Σιμούν και αποχαιρετισμός. Κρατήστε τα τραγούδια και ’μένα ξεχάστε με! “Λοιπόν, θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ! Και εσάς που είστε εδώ σήμερα -και αυτούς που ήτανε στο παρελθόν… Το μεγαλύτερο που έχετε κάνει είναι ότι παραβλέψατε τις ανεπάρκειές μου – ναι ρε γαμώτο! Και σταθήκατε στην ουσία. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν είναι εύκολο αυτό. Το επόμενο διάστημα θα συναντιόμαστε δισκογραφικά – τουλάχιστον. Θέλω να πω όμως το εξής: – Το λέω συνέχεια θα το πω για ακόμη μία φορά.
Νομίζω ότι η ανταπόκριση που υπήρχε και η αγάπη… Νομίζω ήταν υπερβολική! (γέλια) Ακούστε, ακούστε… θα το εξηγήσω για μία ακόμα φορά. Αυτό που έκανα, δηλαδή να ασχοληθώ με τα τραγούδια… εντάξει, ήταν μία ανάγκη που δεν μπορούσα να την ελέγξω…
Αντιλήφθηκα όμως ότι το έκανα για τη δικιά μου την ύπαρξη. Για να μπορέσω να σταθώ όρθιος σ’ αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο που είναι η ζωή, έτσι; Άρα, εν ολίγοις , η δημιουργία είναι μία εγωιστική διαδικασία. Το λέω συνέχεια… Αυτό που στεφανώνει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η θυσία -παιδιά- κι εγώ δεν ένιωσα ότι θυσίασα κάτι.
Οπότε… Κρατήστε τα τραγούδια και ’μένα ξεχάστε με! Επίσης θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τους συνεργάτες. Και τους σημερινούς και αυτούς που υπήρχαν στο παρελθόν, που μ’ αντέξανε… Μ’ αντέξανε…
Βλέπω διάφορα πρόσωπα εδώ και μπροστά και στους συνεργάτες, λυπημένα και στενοχωρημένα κλπ. Μη στεναχωριέστε! Ζήστε τη στιγμή! Ζήστε το παρόν! Σαν να μην υπάρχει αύριο! Αλλά όμως, αλλά όμως… Όχι άτσαλα, να θυμάστε πάντα αυτούς που υπήρξαν πριν από μάς και αυτούς που θα υπάρξουν μετά από εμάς».