«Αυτή η ψυχάρα, αυτός ο αλήτης, αυτός ο γλυκός φίλος μας, φτιαγμένος, μπήκε (πρώτη φορά στη ζωή του) να κλέψει το κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια (ναι αυτό που βλέπετε στις ειδήσεις)... Η βασανισμένη, η γενναία, η γλυκιά, η σκληρή ψυχούλα του, στην κρίση του κάθε αναμάρτητου. Δεν θα συνέλθουμε και θα σ αγαπάμε Ζακ μου» έγραψε ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος για τον τοξικομανή που έχασε τη ζωή του την Παρασκευή στην προσπάθειά του να ληστέψει κοσμηματοπωλείο.
Ο άντρας που επιχείρησε να ληστέψει το μεσημέρι της Παρασκευής το κοσμηματοπωλείο επί της οδού Γλάδστωνος στην Αθήνα. είναι ο 33χρονος Ζαχαρίας Κωστόπουλος. «Ήταν περήφανος ακτιβιστής, θρηνεί σήμερα η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα» λένε πρόσωπα που γνώριζαν τον 33χρονο. Την ίδια ώρα, ήδη στο προφιλ του στο Facebook, φίλοι του τον αποχαιρετούν τον Ζαχαρία Κωστόπουλο.
Ο Ζακ ήταν γνωστός για τη ακτιβιστική του δράση κυρίως στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Άνθρωποι που τον γνώριζαν κάνουν λόγο για έναν άνθρωπο με ιδιαίτερο χιούμορ, ευαίσθητο και με πολύ καλή πένα.
Είχε δώσει μάλιστα στο παρελθόν αρκετές συνεντεύξεις στον Τύπο. Ήταν ομοφυλόφιλος, οροθετικός και ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και οργανώσεων που ασχολούνται με τα δικαιώματα οροθετικών ανθρώπων.
Εργάστηκε σε κέντρο πρόληψης για τον HIV και έγραφε στο Διαδίκτυο για θέματα που αφορούν τον HIV, τη σεξουαλικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αξίζει ίσως να αναρωτηθούμε πώς ένας άνθρωπος με ιδιαίτερη ευαισθητοποίηση στα ανθρώπινα δικαιώματα οδηγήθηκε στο περιθώριο και στην παραβατικότητα...
Ο ίδιος σε διάφορες συνεντεύξεις του είχε μιλήσει για το γεγονός ότι ήταν οροθετικός.
Drag Queen, ακτιβιστής
«Είμαι 30 χρονών, Drag Queen, ακτιβιστής. Είμαι οροθετικός, είμαι αδερφή. Ασχολούμαι ως ακτιβιστής κυρίως με αυτά τα θέματα, αλλά και με τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικά. Είμαι μια Drag Queen οροθετική τσούλα!», είχε δηλώσει, μεταξύ άλλων, τον Φεβρουάριο του 2017, στο 3pointmagazine.gr.
Σε παλαιότερη συνέντευξή του, το 2013, είχε πει: «Κόλλησα από μία πρώην σχέση μου. Ήταν το 2009 που ήμουν φαντάρος και συμμετείχα σε μία εθελοντική αιμοδοσία που έγινε μέσα στο στρατόπεδο και έτσι το έμαθα. Λίγες μέρες μετά με ειδοποίησαν ότι έπρεπε να κάνω κάποιες περαιτέρω εξετάσεις γιατί κάτι είχε βρεθεί στο αίμα. Δεν ήταν οι συνηθισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται μία διάγνωση γιατί έγινε στο στρατιωτικό νοσοκομείο με μία συμπεριφορά από τους γιατρούς όχι και τόσο αρμόζουσα. Ήταν μία κατάσταση, δηλαδή, όπου έπαιρναν παράλογα “μέτρα ασφαλείας”. Με πλησίαζαν μόνο φορώντας μάσκα λες και θα έμπαιναν σε χειρουργείο, ενώ αυτό δεν ενδείκνυται για κάποιον που έχει HIV καθώς δε μεταδίδεται ούτε με τον αέρα ούτε με το άγγιγμα και επίσης δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο σε κανέναν άλλον ασθενή ακόμα και σε κάποιους που μπορεί να είχαν βήχα ή κάποια ίωση. Επειδή μιλάμε για γιατρούς δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να δικαιολογηθεί ως άγνοια.
Όταν το έμαθα είχε ήδη τελειώσει η σχέση αυτή. Πρέπει να το είχα περίπου ένα με δύο χρόνια πριν το μάθω. Πρώτα το έμαθα εγώ και μετά εκείνος. Αρχικά το υπέθεσα λίγο δια της ατόπου υπαγωγής γιατί είχα κάνει με αυτόν κι άλλον έναν σύντροφο σεξ χωρίς προφύλαξη οπότε αρχικά είχα βρει τον άλλο μου είχε πει ότι είχε εξεταστεί πρόσφατα και αργότερα κατάφερα να μιλήσω με τον ίδιο τελικά και να μάθω ότι είχε διαγνωστεί κι αυτός αργότερα αφού είχε τελειώσει η σχέση μας. Δε με έκαιγε και τόσο πολύ να μάθω ποιος, πού, πότε, γιατί, με την έννοια ότι ό, τι έγινε, έγινε. Από την άλλη συναινούντες ενήλικες ήμασταν άρα η ευθύνη ήταν και στους δύο. Ό, τι δεν έκανε αυτός για μένα δεν έκανα κι εγώ για τον εαυτό μου. Και επίσης έπαιξε ρόλο η πολύ λανθασμένη λογική και νοοτροπία που υπάρχει ότι έχουμε μία σχέση και περνάει κάποιος καιρός και αισθανόμαστε άνετα και εμπιστευόμαστε τον άλλο. Θεωρούμε ότι όλα είναι εντάξει χωρίς να πάμε να εξεταστούμε και απλά κάποια στιγμή σταματάμε να χρησιμοποιούμε προφυλακτικό. Δυστυχώς, δεν έχουμε μάθει να συζητάμε με τους συντρόφους μας περί HIV και δε ρωτάμε τον άλλο αν είναι οροθετικός, αν έχει εξεταστεί πριν προχωρήσουμε στη μη χρήση προφυλακτικού…».