Το κρυφτούλι των προκλήσεων του ψυχάκια πρωθυπουργού της Αλβανίας με την ελληνική μειονότητα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Οι Βορειοηπειρώτες δεν είναι παιχνίδι στα χέρια κάθε Αλβανού κατσαπλιά και δεν είναι δυνατόν να αποτελούν εργαλείο πολιτικής επιβίωσης με την αυξομείωση της πίεσης εις βάρος τους. Αυτό έπρεπε να το έχουν καταλάβει εδώ και καιρό τα Τίρανα, δυστυχώς όμως η ελληνική «μητρόπολη» εμφανίζεται, αν όχι αδύναμη, εξαιρετικά απρόθυμη να προστατεύσει μια μικρή, αλλά συμπαγή και αποφασισμένη μειονότητα, που από ένα καπρίτσιο της Ιστορίας έμεινε εκτός των ελληνικών συνόρων.
Η παθητική πολιτική απέναντι στις αλβανικές προκλήσεις δεν είναι σημερινό φαινόμενο ούτε ανήκει αποκλειστικά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Με εξαίρεση (για να είμαστε δίκαιοι) μιας έξαρσης επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που οδήγησε στη διακήρυξη της πολιτικής των «6 σημείων», όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές ηγεσίες της Μεταπολίτευσης υιοθέτησαν μια ανεξήγητη στάση κατευνασμού και δουλικότητας έναντι των Αλβανών, στάση ανεπίτρεπτη και κωμικοτραγική μόνο και μόνο από το ισοζύγιο ισχύος των δύο χωρών.
Αφήσαμε Βορειοηπειρώτες να δικάζονται για τα εθνικά φρονήματά τους, να φυλακίζονται, να δολοφονούνται, εσχάτως και να εκτελούνται, την ώρα που χιλιάδες Αλβανοί κακοποιοί, πραγματικά ρεμάλια της κοινωνίας, αλωνίζουν στην Ελλάδα και άλλοι τόσοι προκαλούν συνωστισμό μπαινοβγαίνοντας στις ελληνικές φυλακές. Δεν είναι μόνο λοιπόν η καταπίεση και η πολιτική εθνοκάθαρσης που υφίσταται η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, αλλά και το τεράστιο κοινωνικό κόστος που υφιστάμεθα από την παραβατικότητα -συνήθως σκληρή εγκληματικότητα- πολλών Αλβανών που βρήκαν στην Ελλάδα εύκολο καταφύγιο.
Κάποιοι Ελληνες πολιτικοί, που σε κάθε περίπτωση ψάχνουν τις επιλογές... ήσσονος προσπάθειας, πίστεψαν ότι οι Αλβανοί πιάνονται φίλοι. Ε, λοιπόν, δεν πιάνονται φίλοι, ούτε καταλαβαίνουν από ευεργεσίες και χειρονομίες αλληλεγγύης. Γι’ αυτούς ισχύει μόνο το απόφθεγμα του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα Ερικ Χόφερ: «Οσοι δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει συνήθως γλείφουν και την μπότα που τους κλοτσάει».
Ο πιο θρασύς Αλβανός πολιτικός στην περίοδο μετά την πτώση του Χότζα είναι ο σημερινός πρωθυπουργός . Και αναμφίβολα έχει αποθρασυνθεί έναντι της Ελλάδας, αφού νομίζει ότι η μειονότητα είναι σάκος του μποξ για να κερδίζει πολιτικούς πόντους.
Ηρθε η ώρα, λοιπόν, αυτός ο τύπος, που ούτως ή άλλως δεν στέκεται καλά στα πόδια του, να υποστεί βαρύ πολιτικό κόστος για τη συμπεριφορά του στους Βορειοηπειρώτες. Πώς; Απλούστατα, με την εφαρμογή του όρου αμοιβαιότητας και ανταποδοτικότητας στις σχέσεις των δύο χωρών. Οσο συνεχίζονται τα καλαμπούρια εις βάρος της μειονότητας να μην ανανεώνεται ούτε μισή άδεια παραμονής Αλβανού στην Ελλάδα. Τολμά να το κάνει η εθνομηδενιστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Τολμά να το προτείνει η ποταμίσια Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου;
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Γιώργου Χαρβαλιά δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»