Τριάντα συμπληρώνει το μπάσκετ χωρίς τον «Μότσαρτ» του. Χωρίς τον συνθέτη του!
Η μελωδία του λες και δυναμώνει κάθε 7 του Ιούνη, ημερομηνία θανάτου του Ντράζεν Πέτροβιτς. Παραφωνία... στ΄ αυτιά των ανθρώπων του μπάσκετ, η είδηση πως ο καλύτερος Ευρωπαίος σουτέρ του ΝΒΑ, ανασύρθηκε νεκρός από τα συντρίμμια ενός κόκκινου επιβατηγού αυτοκινήτου μάρκας "Golf" που οδηγούσε η Γερμανίδα αρραβωνιαστικιά του σε αυτοκινητόδρομο - στην Autobahn 9-, στο Ντέκεντορφ της Γερμανίας.
Ηταν 7 Ιουνίου 1993, ώρα 18:20 Ελλάδας... Ανατριχιαστικό: Στις 7 Ιουνίου 1983 είχε εκδοθεί η αστυνομική ταυτότητα του Πέτροβιτς. Ακριβώς την ίδια ημερομηνία, δέκα χρόνια πριν το θάνατό του. Η αστυνομική ταυτότητα του Ντράζεν, εκτίθεται στο μουσείο στο Ζάγκρεμπ, δίπλα στην "Drazen Petrovic Halle", το κλειστό της Τσιμπόνα που πήρε το όνομά του. Η πρώτη φανέλα του στη Σιμπένκα, το πρώτο στατικό ποδήλατο που χρησιμοποίησε ο Πέτροβιτς ως επαγγελματίας, τα αναρίθμητα μετάλλια που κατέκτησε σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, το χρυσό ρολόι που φορούσε στο χέρι την ημέρα του θανάσιμου δυστυχήματος... το ρολόι και η ζωή του σταμάτησαν στις 17:20.
«Ήταν ο μόνος παίκτης που με κοιτούσε στα μάτια χωρίς να φοβάται». Με αυτές τις λέξεις περιέγραψε ο... αέρινος Μάικλ Τζόρνταν την αγωνιστική εμπειρία του από τον Κροάτη σούτινγκ γκαρντ στο παρκέ. Λένε πως όποιος ξέρει να χάνει... χάνει πάντα και σίγουρα ο Ντράζεν Πέτροβιτς δεν ανήκε σ' αυτή την κατηγορία ανθρώπων. «Δεν άντεχε τις ήττες. Τις μισούσε. Όταν έχανε στα μονά δεν μιλούσε σε κανέναν για ώρες. Δεν άντεχε να χάνει ούτε στα χαρτιά. Όταν ως παίκτης της Σιμπένκα γνώριζε την ήττα, έμενε για ώρες στο γυμναστήριο για να σουτάρει», θυμάται για τον Πέτροβιτς, ο τεχνικός της Φενερμπαχτσέ/Ούλκερ, Νέβεν Σπάχια.
Το αγόρι με το «μαλλί άφρο» από τη μικρή πόλη της Κροατίας, Σίμπενικ, κατάφερε να γίνει σύμβολο για μία ολόκληρη χώρα. Στα 29 του χρόνια είχε κατακτήσει σχεδόν τα πάντα και το μέλλον προδιαγραφόταν ακόμη πιο λαμπρό. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια...
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ
Ο Ντράζεν γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1964 στο Σίμπενικ της Κροατίας κι έφυγε από κοντά μας πριν γιορτάσει τα 29α γενέθλιά του. Ήταν ο δεύτερος γιος των Τζόβαν (Τζόλε) και Μπισέρκα Πέτροβιτς. Μόλις σε ηλικία 9 χρόνων άρχισε ν' ακολουθεί τον 14χρονο αδελφό του Άτσα στις προπονήσεις της τοπικής ομάδας. Έκανε μόνος του σουτ όσο τα μεγαλύτερα παιδιά είχαν προπόνηση και είτε η μπάλα είτε ο ίδιος θα έμπαιναν στα πόδια τους διακόπτοντας το ρυθμό τους. «Φοβόμασταν μην τον πατήσουμε,» θυμάται ο αδελφός του. Ο Άτσα έφυγε για το Ζάγκρεμπ σε ηλικία 17 ετών και μέσα σ' ένα χρόνο η διαφορά που είδε στο παιχνίδι του Ντράζεν ήταν τεράστια. Στις 6:00 το πρωί ήταν ήδη στο γήπεδο της Σίμπενικ, έκανε προπόνηση για 2 ώρες και μετά έφευγε κατευθείαν για το σχολείο. Το μπάσκετ έγινε το μεγάλος πάθος του. Έκτοτε όλη η ζωή του περιστρεφόταν γύρω από την πορτοκαλί μπάλα. Θα έκανε 500 σουτ καθημερινά μόνος του έξτρα από την ομαδική προπόνηση. Στα 15 του αγωνιζόταν ήδη στην ανδρική ομάδα της Σίμπενικ, με την οποία έφτασε δύο φορές στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1982, 1983), αλλά ηττήθηκε και τις δύο από τη γαλλική Λιμόζ). Γίνεται αρχηγός, το 1983 με δύο βολές την οδηγεί σε νίκη στον τελικού του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος επί της Μπόσνα, αλλά η ομοσπονδία της χώρας με δικαιολογία διαιτητικά λάθη αφαίρεσε τον τίτλο. Το 1984 αναχωρεί για το Ζάγκρεμπ και υπογράφει στην Τσιμπόνα. Η Σίμπενικ δεν το χωρούσε πια!
ΤΣΙΜΠΟΝΑ ΖΑΓΚΡΕΜΠ
Τα παρκέ των αποχωρίστηκαν για έναν χρόνο, καθώς εκτός από την πορτοκαλί μπάλα ο Πέτροβιτς έπρεπε να υπηρετήσει και τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Με τον αδελφό του να έχει ανοίξει το δρόμο προς την Τσιμπόνα, ο Ντράζεν τον ακολουθεί και η αναγνώριση, ακόμη και εκτός των συνόρων, δεν αργεί να έρθει. Η πρώτη χρονιά στέφεται με απόλυτη επιτυχία, καθώς ο Πέτροβιτς οδηγεί την Τσιμπόνα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά και του κυπέλλου Γιουγκασλαβίας. Αποκορύφωμα της χρονιάς του 1985 ήταν η κατάκτηση και του τότε κυπέλλου Πρωταθλητριών (σημερινή Ευρωλίγκα), που είχε διεξαχθεί στην Αθήνα. Στον τελικό ο Πέτροβιτς φόρτωσε με 36 πόντους το καλάθι της Ρεάλ Μαδρίτης και η Τσιμπόνα ανέβηκε για πρώτη φορά στο ψηλότερο σκαλί ευρωπαϊκού βάθρου. Το 1986 ήταν η χρονιά της Ζαλγκίρις να βρει στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών την Τσιμπόνα, με τον Πέτροβιτς να μην πτοείται από την παρουσία του αστέρα της Λιθουανικής ομάδας, Αρβιντας Σαμπόνις. Ο σούτινγκ γκαρντ της κροατικής ομάδας στον τελικό στη Βουδαπέστη τελειώνει τον αγώνα με 22 πόντους και η Τσιμπόνα υπερασπίζεται τον ευρωπαϊκό τίτλο. Η χρονιά, πάντως, δεν ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση μόνο του ευρωπαϊκού, καθώς πανηγύρισε και το κύπελλο Γιουγκοσλαβίας. Στον τελικό ο Πέτροβιτς πήρε ρεβάνς από την Μπόσνα και με 46 πόντους κατέκτησε το κύπελλο. Το 1987, Τσιμπόνα και Πέτροβιτς πρόσθεσαν ακόμη ένα ευρωπαϊκό στην τροπαιοθήκη τους, αυτή τη φορά το κύπελλο Κυπελλούχων (μετέπειτα Σαπόρτα). Οι Κροάτες με τον Πέτροβιτς να πετυχαίνει 28 πόντους έκαμψαν την αντίσταση της Σκαβολίνι στον τελικό.
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΤΣΙΜΠΟΝΑ (1984-1988)
Μ.Ο. ΠΟΝΤΩΝ ΣΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ: 37,7 ανά αγώνα
Μ.Ο. ΠΟΝΤΩΝ ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ: 33,8 ανά αγώνα
- Το 1986 απέναντι στη Λιμόζ ο Πέτροβιτς πέτυχε 51 πόντους με 10 (!) τρίποντα και 10 ασίστ.
- Το 1986 απέναντι στην Ολίμπια Μιλάνο πέτυχε 45 πόντους με 25 (!) ασίστ.
ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ (1988-89)
Το άστρο του μπορεί να άρχισε να φωτίζει στην Κροατία, αλλά η λάμψη του ήταν υπερατλαντική, καθώς γρήγορα έγινε αντιληπτός από το ΝΒΑ και συγκεκριμένα από τους Τρέιλ Μπλέιζερς. Το Πόρτλαντ τον επέλεξε στον τρίτο γύρο των ντραφτ του 1986 (Νο60), αλλά ο Πέτροβιτς καθυστέρησε την αναχώρηση του για τις ΗΠΑ, καθώς με το πέρας της θητείας του στην Τσιμπόνα (1988), αποφάσισε να υπογράψει στη Ρεάλ Μαδρίτης για περίπου 4εκ. δολάρια, υπέρογκο ποσό για την εποχή.
Το 1989 οδήγησε τη «Βασίλισσα» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, μετά από έναν συγκλονιστικό τελικό απέναντι στην ιταλική Καζέρτα, την οποία η Ρεάλ κέρδισε 117-113. Το σφύριγμα της λήξης του τελικού, που διεξήχθη στο ΣΕΦ, βρήκε τον Πέτροβιτς να ισοφαρίζει το προηγούμενο ευρωπαϊκό ρεκόρ του με 62 πόντους.
Εντός των ισπανικών συνόρων ο Πέτροβιτς μπορεί να μην κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, καθώς ηττήθηκε στον πέμπτο τελικό από την Μπαρτσελόνα, αλλά μπόρεσε να πανηγυρίσει το κύπελλο Ισπανίας, παίρνοντάς εκδίκηση... από τους Καταλανούς στον τελικό.
Μέχρι σήμερα, πάντως, ο Πέτροβιτς κρατά την καλύτερη επίδοση σε τελικούς ισπανικού πρωταθλήματος με 42 πόντους και 8 τρίποντα.
Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΤΟ ΝΒΑ (1989-1993)
Η πίεση που είχαν αρχίσει να ασκούν οι Μπλέιζερς δεν επέτρεψαν στον Πέτροβιτς να πραγματοποιήσει μία μακρά "θητεία" στην Ισπανία, καθώς η πρώτη του χρονιά με τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν και η τελευταία...
Το Πόρτλαντ αγόρασε το "μπάι άουτ" (για περίπου 1,5εκ. δολάρια) και ο Πέτροβιτς τη σεζόν 1989-1990 πατούσε τα παρκέ του ΝΒΑ, με στόχο να ανοίξει για τα καλά το δρόμο των Ευρωπαίων για το ΝΒΑ. Ωστόσο, η παρουσία του εξωπραγματικού Κλάιντ Ντρέξλερ, αλλά και του Τέρι Πόρτερ, στην αρχική πεντάδα των Μπλέιζερς δεν άφηνε στον Κροάτη περιθώρια για όνειρα μακράς παραμονής στο παρκέ. Ο Πέτροβιτς αγωνιζόταν περίπου 12 λεπτά ανά αγώνα με μέσο όρο 7,4 πόντους. Την επόμενη χρονιά (1990-91) ο χρόνος συμμετοχής του έπεσε στα 7 λεπτά (δεν αγωνίστηκε σε 20 αγώνες) και η ανταλλαγή του ήταν μονόδρομος... Τελικά ο Κροάτης έγινε ανταλλαγή στους Νιού Τζέρσεϊ Νετς και η αντίστροφη μέτρηση για την αναγνώριση του "Πέτρο", όπως των αποκαλούσαν στις ΗΠΑ, είχε αρχίσει.
Στις 23 Ιανουαρίου του 1991 ο Πέτροβιτς φόρεσε τη φανέλα των Νετς και στάθηκε δίπλα στους πολλά υποσχόμενους Κένι Αντερσον, Ντέρικ Κόουλμαν, ενώ τα 7 λεπτά μ.ο. που είχε στο Πόρτλαντ αυξήθηκαν σε 20,5. Αποτέλεσμα; 12,6 πόντοι ανά αγώνα σε 43 αναμετρήσεις των Νετς.
Τη σεζόν 1991-92, την πρώτη του "γεμάτη" στο Νιού Τζέρσεϊ, ο Πέτροβιτς είχε μέσο όρο σε 36,9 λεπτά συμμετοχής 20,6 πόντους ανά αγώνα, ηγήθηκε των γκαρντ του ΝΒΑ σε ποσοστό ευστοχίας σε σουτ εντός πεδιάς (51%) και χωρίς να χάσει αγώνα οδήγησε την ομάδα στα πλέι οφ. Η επόμενη χρονιά ήταν ακόμα καλύτερη (22,3 πόντοι ανά αγώνα, 52% στα σουτ εντός πεδιάς) και οι Αμερικανοί τον ψήφισαν στην καλύτερη τρίτη πεντάδα του ΝΒΑ. Η μεγαλύτερη απογοήτευση, πάντως, ήταν ότι ο Πέτροβιτς, παρά το γεγονός ότι το 1993 ήταν μέσα στους 13 κορυφαίους σκόρερ του ΝΒΑ, δεν πήρε στα χέρια του ποτέ πρόσκληση για το Ολ Σταρ Γκέιμ εκείνης της χρονιάς, εν αντιθέσει με τους υπολοίπους...
Με τον Ντράζεν θλιμμένο από αυτή την εξέλιξη και χωρίς να έχει καταφέρει να κερδίσει την καθολική αναγνώριση και στις ΗΠΑ, όπως είχε δηλώσει στον Τύπο των ΗΠΑ, η σκέψη της επιστροφής του στην Ευρώπη γινόταν όλα και εντονότερη. Φημολογίες μάλιστα ήθελαν τον Πέτροβιτς και τον Παναθηναϊκό να έχουν συμφωνήσει, κάτι που είχε επιβεβαιώσει σε μετέπειτα δηλώσεις του τόσο ο εκπρόσωπος του, όσο και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ο οποίος σε συνέντευξη του χρόνια μετά τον θάνατο του Πέτροβιτς είχε αναφέρει: «Δυστυχώς, έγινε αυτό το φοβερό δυστύχημα. Φανταστείτε τον Παναθηναϊκό με δύο ιερά τέρατα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Ντράζεν και τον Γκάλη».
Μάλιστα, λέγεται πως οι ιδιοκτήτες της ΚΑΕ του είχαν προσφέρει το ελεύθερο να επιλέξει ο ίδιος το ποσό της μεταγραφής του στην επιταγή.... Ωστόσο, η μοίρα είχε χαράξει διαφορετικό και δυσάρεστο δρόμο για τον «Μότσαρτ»...
ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑΣ
Η πρώτη του εμφάνιση στην Εθνική Ανδρών της τότε Γιουγκοσλαβίας πραγματοποιήθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 και στο Λος Αντζελες ο Πέτροβιτς «φόρεσε» στο λαιμό του το πρώτο χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο.
Το 1986 και μετά από έναν συγκλονιστικό ημιτελικό στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας απέναντι στην πρώην ΕΣΣΔ, ο Πέτροβιτς κατακτούσε και πάλι την τρίτη θέση. Οι Έλληνες πήραν... γεύση από τις ικανότητες του «Μότσαρτ» στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987, τότε που οι αξέχαστη εθνική μας ομάδα χάρισε στην χώρα μας το πρώτο της ευρωπαϊκό χρυσό σε ομαδικό άθλημα. Η Γιουγκοσλαβία βρέθηκε στο δρόμο μας στα ημιτελικά και η αναμέτρηση έμοιαζε περισσότερο σε «μάχη» δύο ιερών τεράτων του παγκοσμίου μπάσκετ του Νίκου Γκάλη και του Ντράζεν Πέτροβιτς. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έκανε την έκπληξη και απέκλειε μία ομάδα φόβητρο (πήρε τελικά το χάλκινο) με τον αδελφό του Ντράζεν Πέτροβιτς να δηλώνει: «Ο Ντράζεν είναι αδελφός μου, αλλά εγώ ψηφίζω τον Γκάλη για καλύτερο παίκτη».
Αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στη Σεούλ, μετά την ήττα στον τελικό από τα "θηρία" της ΕΣΣΔ. Το 1989 ο Πέτροβιτς έπαιρνε ρεβάνς από την Εθνική μας ομάδα μπάσκετ των Ανδρών καθώς στο τελικό του Ευρωμπάσκετ στο Ζάγκρεμπ η Γιουγκοσλαβία έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. MVP και δεύτερος σκόρερ της διοργάνωσης ο Πέτροβιτς.
Χρυσό μετάλλιο και στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής το 1990, όπου η Γιουγκοσλαβία έπαιρνε εκδίκηση στον τελικό και από την ΕΣΣΔ.
Το 1992 στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης με την ανεξάρτητη εθνική ομάδα της Κροατίας, πλέον, ο Πέτροβιτς πήρε από το χέρι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του και το οδήγησε στον τελικό απέναντι στην «γνήσια» και «αυθεντική» Dream Team των ΗΠΑ. Αφού είχε αποκλείσει στον ημιτελικό με δικές του βολές την ΕΣΣΔ, ο Κροάτης ήταν αποφασισμένος να στερήσει από τους Αμερικανούς το χρυσό.
Ωστόσο, η ανωτερότητα των Αμερικανών ήταν εμφανής στον αγωνιστικό χώρο και οι ΗΠΑ έφτασαν στη νίκη με 117-85. Το σφύριγμα της λήξης είχε βρει τον Πέτροβιτς με 24 πόντους και κρατώντας το ασημένιο μετάλλιο.
Με την Εθνική Ομάδα της Κροατίας (1992-1993) ο Πέτροβιτς είχε 40 εμφανίσεις με 1002 πόντους, ενώ τους περισσότερους τους είχε πετύχει (48π.) απέναντι στην Εσθονία στις 31 Μαΐου του 1993.
ΏΡΑ... ΜΗΔΕΝ
Μετά από την καλύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ με τους Νετς (1993) και την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων του στις ΗΠΑ, καθώς το Νιού Τζέρσεϊ αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο των πλέι οφ από το Κλίβελαντ, ο Πέτροβιτς βρίσκεται στην Πολωνία και συγκεκριμένα στο Βρότσλαβ. Εκεί η Εθνική Κροατίας θα έδινε προκριματικούς αγώνες ενόψει του Ευρωμπάσκετ του 1993.
Με την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων της Εθνικής (σ.σ. τους αγώνες κατασκόπευσαν οι Κώστας Κορομηλάς και Κώστας Πετρόπουλους για λογαριασμό της Ελλάδας), η αποστολή της Κροατίας αναχωρεί από τη Βαρσοβία προς Φρανκφούρτη με προορισμό το Ζάγκρεμπ.
Ο Πέτροβιτς είχε ορίσει ραντεβού με την πανέμορφη φίλη του, «Μις Γερμανία», Κλάρα Ζάλαντζι, προκειμένου να ταξιδέψουν οδικώς από Φρανκφούρτη προς το Ζάγκρεμπ.
Το προαίσθημα που είχε ο κολλητός του Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο οποίος του ζήτησε να ταξιδέψει μαζί με την υπόλοιπη αποστολή δεν εισακούεται, ο Ντράζεν, που προτιμούσε να μην ταξιδεύει αεροπορικώς, γελά και μαζί του γελά και ο... θάνατος.
Ώρες αργότερα, το αυτοκίνητο βρίσκεται κάτω από τα συντρίμμια μιας νταλίκας. Ο «Μότσαρτ» είναι νεκρός και η είδηση του θανάτου του γίνεται πρώτο θέμα παγκοσμίως. Ο τότε πρωθυπουργός της Κροατίας, Φράνιο Τούτζμαν, διακόπτει την περιοδεία του στην Κίνα κι επιστρέφει στο Ζάγκρεμπ. Το κοιμητήριο Μιρογκόι μετατρέπεται σε λαϊκό προσκύνημα.
Σύμφωνα με την αναφορά της αστυνομίας του Ίνγκολστατ, εκείνο το απόγευμα, ένα διερχόμενο φορτηγό προσέκρουσε και εισχώρησε στην διαχωριστική νησίδα, στην προσπάθεια του οδηγού να αποφύγει τη σύγκρουση με άλλο όχημα στη δική του λωρίδα. Τι ακολούθησε; Έχασε τον έλεγχο του φορτηγού, το οποίο προσέκρουσε στο οδικό διάφραγμα για να σταματήσει τελικά και να μπλοκάρει και τις 3 λωρίδες κυκλοφορίας με κατεύθυνση το Μόναχο. Με την ορατότητα του δρόμου να είναι κακή, δεν άργησε να γίνει το κακό... Το Golf, στο οποίο ο Πέτροβιτς κοιμόταν στη θέση του συνοδηγού και δεν φορούσε ζώνη, προσέκρουσε στο φορτηγό, σκοτώνοντας τον ακαριαία και αφήνοντας την οδηγό, Κλάρα Ζάλαντζι, και μια Τουρκάλα μπασκετμπολίστρια, η οποία καθόταν στα πίσω καθίσματα, με σοβαρούς τραυματισμούς.
HALL OF FAMER
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς έγινε μέλος του Basketball Hall of Fame το 2002. Αυτός ο τεράστιος αθλητής και άνθρωπος δεν μπορούσε να λείπει από το club των κορυφαίων. Ο Πέτροβις δεν αναγνωρίστηκε πάντως μετά θάνατο. Η αξία του ήταν εγνωσμένη εν ζωή και απλά όταν κόπηκε το νήμα... έγινε θρύλος. Στον τάφο του στο Mirogoj έσπευσαν για... προσκύνημα οι διασημότεροι άνθρωποι, ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους, συμπατριώτες του και μη, που μέχρι σήμερα τον επισκέπτονται με συναισθήματα συγκίνησης για να αποτίσουν φόρο τιμής, στον κορυφαίο Κροάτη μπασκετμπολίστα. Ο επιστήθιος φίλος του, Στόγιαν Βράνκοβιτς, ξέσπασε σε λυγμούς συνοδεύοντάς τον στην τελευταία κατοικία του. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έκλαψε όταν επισκέφτηκε τον τάφο του παροτρύνοντας όσους τον αγάπησαν: «Μη λυπάστε για το θάνατό του. Είναι φαινόμενο και θα ζει για πάντα».
Στις 4 Οκτωβρίου 1993, το κλειστό γήπεδο μπάσκετ της Τσιμπόνα στο Ζάγκρεμπ μετονομάστηκε σε "Drazen Petrovic Halle". H πόλη του Ζάγκρεμπ του αφιέρωσε μια πλατεία, αυτή μπροστά από το γήπεδο και το μουσείου Ντράζεν Πέτροβιτς, δίνοντας της το όνομά του. Στο ΝΒΑ, οι Nets απέσυραν τη φανέλα με το νούμερο 3 στις 11 Νοεμβρίου 1993, ενώ από το 1994 μέχρι και το 1999 (τελευταία χρονιά) το βραβείο του Πολυτιμότερου Παίκτη (MVP) στο τουρνουά “ McDonalds” έφερε το όνομα του. Στις 29 Απριλίου 1995 ανεγέρθη άγαλμα εις ανάμνηση του μεγάλου αυτού αθλητή μπροστά από το Ολυμπιακό Μουσείο της Λοζάνης στην Ελβετία καθιστώντας τον μόλις τον δεύτερο αθλητή που έλαβε τέτοια τιμή.
Ο τενίστας Γκόραν Ιβανίσεβιτς, συμπατριώτης του Πέτροβιτς, του αφιέρωσε με δάκρια στα μάτια τη νίκη του επί του Πάτρικ Ράφτερ στο γραν σλαμ του Γουίμπλεντον στις 9 Ιουλίου 2001. Με τους "Nets", ανάμεσα σε ένα πλήθος 100.000 ατόμων που πανηγύριζε το θρίαμβο του στο Σπλιτ. Ο Σλοβένος Μπόρις Γκόρενς, πρώην παίκτης του Ολυμπιακού, έχει «χτυπήσει» τατουάζ (Nets-3) προς τιμή του Πέτροβιτς.
"DRAZEN PETROVIC MEMORIAL CENTER"
Το 2006, ανήμερα της 13ης επετείου από τον θάνατό του, έγιναν τα εγκαίνια του μουσείου Ντράζεν Πέτροβιτς στο Ζάγκρεμπ. Τα εκθέματα προκαλούν συγκίνηση ακόμη και στις νέες γενιές, σε όσους δεν πρόλαβαν να δουν τον Ντράζεν Πέτροβιτς ν' αγωνίζεται, παρά μόνο μέσα από βίντεο. Δέκα αίθουσες εκθεμάτων αποτυπώνουν ολόκληρη την καριέρα αυτού του σπουδαίου αθλητή. Από την πρώτη φανέλα του στη Σιμπένκα, μέχρι την τελευταία του στους Νετς. Εντύπωση προκαλεί η μεγάλη διαφορά στο μέγεθος της φανέλας του στο ΝΒΑ εν συγκρίσει με την τελευταία του στην Ευρώπη. Η μεθοδική δουλειά που έκανε ένα χρόνο στις ΗΠΑ είχε εμφανή αποτελέσματα στη σωματοδομή του, καθώς απέκτησε τόσο όγκο που χρειάστηκε να αλλάξει size στην εμφάνιση. Το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε με τη Γιουγκοσλαβία στο Ευρωμπάσκετ του 1987 στο ΣΕΦ, τότε που ο αδελφός του, Άτσα Πέτροβιτς είχε... γίνει αντιπαθητικός για τους Έλληνες φιλάθλους μετά από την προκλητική δήλωσή του πως ευχόταν να πάρει το χρυσό μετάλλιο η ΕΣΣΔ. Η.. ευχή του δεν έπιασε και η Εθνική Ελλάδας κατέκτησε το πρώτο της μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και πρώτο χρυσό σε ομαδικό άθλημα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Τιμητικές πλακέτες από προσωπικές διακρίσεις, πλούσιο φωτογραφικό υλικό δίπλα σε άλλα «ιερά τέρατα» της σχολής των «πλάβι», αλλά και ένα συγκινητικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή του μπορούν να δουν οι επισκέπτες του μουσείου. Το χρυσό ρολόι που φορούσε μέσα στο κόκκινο Golf έχει σταματήσει στις 17:20, ώρα που σταμάτησε και η ζωή ενός εκ των κορυφαίων Ευρωπαίων παικτών όλων των εποχών. Το βιβλίο συλλυπητηρίων, το πρώτο στατικό ποδήλατο του Πέτροβιτς ως επαγγελματίας, τα αθλητικά μποτάκια του και αναρίθμητα τρόπαια. Την είσοδο του μουσείου κοσμεί το άγαλμά του που τον απεικονίζει σε προσπάθεια για σουτ, αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα απ΄ οποιονδήποτε άλλο παίκτη της εποχής του. Τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Ντράζεν, μπροστά από το ομώνυμο μουσείο, έγιναν στις 22 Δεκεμβρίου 2006.
Η δημιουργία του Μουσείου αποτελεί μια συλλογική προσπάθεια με επικεφαλής το ίδρυμα "Drazen Petrovic" σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Κροατίας, την πόλη του Ζάγκρεμπ και το Κροατικό Μουσείο Αθλητισμού. Το μουσείο ξεκίνησε ως μια ιδέα των γονιών του Πέτροβιτς, Μπισέρκα και Τζόλε που ενισχύθηκε από τη συνεισφορά γνωστών Κροατών αρχιτεκτόνων (Άντριγια Ρούσαν και Νίκσα Μπίλιτς). Όλα τα αντικείμενα που εκτίθενται στο μουσείο έχουν συλλεχθεί και κατηγοριοποιηθεί από το Κροατικό Μουσείο Αθλητισμού. Την οργάνωση και λειτουργία του μουσείου έχει εξ' ολοκλήρου το ίδρυμα Ντράζεν Πέτροβιτς, του οποίο ηγείται η οικογένεια του Ντράζεν. Για την ίδρυση και λειτουργία του μουσείου αυτού έχουν πραγματοποιηθεί πολλές γενναιόδωρες συνεισφορές από αντιπροσώπους της κροατικής κυβέρνησης, της πόλης του Ζάγκρεμπ, γνωστούς συναθλητές του αλλά και από πολλές επιχειρήσεις και ανώνυμους πολίτες