Σιγά μην έχουν απόψε στο Κάουνας ο Ολυμπιακός και αύριο στη Μαδρίτη ο Παναθηναϊκός ανάγκη από επί πλέον κίνητρα και δη τα δικά μου για να νικήσουν, να πάρουν πίσω το πλεονέκτημα έδρας και να κάνουν ένα βήμα προς το Βελιγράδι...
Το κίνητρο τους είναι εκ προοιμίου και εξ ορισμού μεγάλο: τόσο μεγάλο όσο το διακύβευμα που κρίνεται και τόσο μεγάλο όσο η ανταμοιβή του μόχθου και της προσπάθειας τους όλη τη σεζόν.
Τσάμπα και βερεσέ βουρλίζονταν εδώ και έξι μήνες ώστε να χάσουν μέσα σε μια εβδομάδα αυτό για το οποίο τόσο πολύ μόχθησαν...
Ο βγαλμένος από μια εκδοχή vintage Ολυμπιακός ξαναστάθηκε όρθιος την περασμένη Παρασκευή, έφερε τη σειρά στα ίσια, ξέρει (και πάντως έμαθε στην περυσινή σειρά με την Αναντολού Εφές) πώς να διαχειρίζεται το στρίμωγμα του στα σχοινιά και ετοιμάζεται για την τρίτη μάχη του απέναντι σε μια Σταχτοπούτα, η οποία παίρνει το γοβάκι της και βαράει στο κεφάλι όσους την κορτάρουν!
Δεν έχει πια το πλεονέκτημα έδρας, θα του λείψει ο Μιλουτίνοφ, δεν βρίσκονται ακόμη στην καλύτερη δυνατή κατάσταση τους κάποιοι παίκτες, αλλά στον αντίποδα διαθέτει κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα που αποτελούν την ασπίδα και το δόρυ του σε αυτή την κλιμακούμενη μάχη...
Τι εννοώ; Αυτό το οποίο για τον μπαρουτοκαπνισμένο και Ολυμπιακό αποτελεί μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά, για τη Σταχτοπούτα (στα πλέι οφς) Ζαλγκίρις μοιάζει με ταξίδι σε μια terra incognita: σε μια ανεξερεύνητη γη την οποία τώρα ιχνηλατεί, σε αντίθεση με τους Πειραιώτες που τη βάζουν εδώ και χρόνια στο Ε9 και στο πόθεν έσχες τους!
Προς επίρρωσιν τούτου του επιχειρήματος λειτουργεί το εξής στοιχείο: μόνο τις τελευταίες εννέα σεζόν και σε σειρές best-of-five ο Ολυμπιακός έχει να επιδείξει παραπάνω εκτός έδρας νίκες απ’ όσα ματς μετρά η Ζαλγκίρις σε όλη την ιστορία των πλέι οφς της Ευρωλίγκας!
Από τη σεζόν 2008-09 και εντεύθεν οι Πειραιώτες έχουν αλώσει πέντε ξένα σπίτια (Ρεάλ, Πρόκομ, Σιένα, Μπαρτσελόνα, Εφές), ενώ οι Λιθουανοί ετοιμάζονται να παίξουν μόλις τον πέμπτο αγώνα τους στην post season!
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ενόψει των δύο αγώνων στο Κάουνας, ο Ολυμπιακός ποντάρει ακριβώς σε αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα του: στη συσσωρευμένη εμπειρία του από μεγάλους και κρίσιμους αγώνες στο πνεύμα των οποίων φρόντισαν κιόλας να προσηλυτίσουν τους ξένους παίκτες οι Ελληνες που έχουν φάει με το κουτάλι τέτοιες καταστάσεις, μάλιστα η τελευταία εξ αυτών είναι ακόμη πολύ νωπή...
Την περυσινή σειρά με την Εφές, εννοώ, στην οποία ο Ολυμπιακός ηττήθηκε στο δεύτερο και στο τρίτο ματς, βρέθηκε πίσω με 2-1, είχε απολέσει το πλεονέκτημα έδρας, αλλά ανασηκώθηκε, ισοφάρισε, κουβάλησε τη σειρά πίσω και προκρίθηκε στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης.
Μακρηγορώ ως συνήθως και φοβάμαι πώς θα ξεχάσω αυτό το επί πλέον κίνητρο, από το οποίο δικαιούνται να εμφορούνται και ασμένως οιστρηλατούνται απόψε οι Πειραιώτες και κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο ή ριγμένος τη λήθη είναι...
Αλλά, ακόμη κι αν είχε ξεχαστεί, ε, διάβολε, θα το ανακαλούσε στη μνήμη ως ανάδοχος της κληρονομιάς ο Μίλαν Τόμιτς!
Σαν σήμερα λοιπόν, πριν από είκοσι ένα χρόνια, ο Ολυμπιακός αναγορεύθηκε Ρωμαίος αυτοκράτωρ!
Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Απριλίου του 1997, όταν τρίτωνε το καλό, αλλά τρίτωνε για τα καλά: μετά τους δυο χαμένους τελικούς στο Τελ Αβίβ το 1994 (από την Τζουβεντούτ Μπανταλόνα) και στη Σαραγόσα το 1995 (από τη Ρεάλ Μαδρίτης) οι Ερυθρόλευκοι εδέησαν να εκπληρώσουν το απωθημένο τους και να στεφθούν δόξη και τιμή πρωταθλητές Ευρώπης .
Και πως; Νικώντας την Μπαρτσελόνα με 73-58 και πετυχαίνοντας ρεκόρ διαφοράς στα χρονικά των τελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης!
Εκείνο το Κύπελλο Πρωταθλητριών, που κατέκτησε ο Ολυμπιακός στη Ρώμη (σε μια αρμονική σκυταλοδρομία με τον Παναθηναϊκό από την προηγούμενη χρονιά στο Παρίσι, άλλωστε πέρασε πάνω από το... πτώμα του για να προκριθεί) δεν ξέρω αν το 'χαν προφητέψει ο Κόκκαλης, ο Ιβκοβιτς, ο Σιγάλας ή ακόμη κι ο Ιωαννίδης, αλλά σίγουρα το ΄πε, το ΄πε ο παπαγάλος!
Επικαλούμαι το τραγούδι του Λευτέρη Πανταζή, μετά λόγου γνώσεως και αναμνήσεων: πολύ καιρό πριν από το Φάιναλ Φορ, ο Δημήτρης Παπανικολάου κουβάλησε έναν λούτρινο παπαγάλο στα αποδυτήρια του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και τον έκρυψε επιμελώς στο ντουλάπι του, απ' όπου ακουγόταν πού και πού να λέει το...ποίημα στο οποίο τον είχε εκπαιδεύσει ο Δημητράκης: «Ολυμπιακός πρωταθλητής Ευρώπης»!
Απλώς, κάποια στιγμή έγινε η κέντα, διότι ο παπαγάλος άρχισε να μιλάει ενώ ήταν στα αποδυτήρια ο Ιβκοβιτς και δυστυχώς για τον Παπανικολάου δεν είπε «Ολυμπιακός πρωταθλητής Ευρώπης», αλλά έπαιξε την κασέτα με μια μαγνητοφωνημένη ομιλία του Ντούντα!
Το 'παν πολλοί, λοιπόν, ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει αυτόν τον τίτλο και μάλιστα against all odds, με βάση την πορεία και τα ζόρια που τράβαγε έως τότε, εξ ου και ο τίτλος σε ένα κείμενο, το οποίο έγραψε στον απόηχο του Final 4, ο Μάνος Μανουσέλης στο περιοδικό «Active»...
Από τη Μακρακώμη στη Ρώμη!
Το 'πε πρώτος ο παπαγάλος, ύστερα ο Σιγάλας (σηκώνοντας το Κύπελλο Ελλάδος στο ΟΑΚΑ), με την κραυγή «το πρώτο, το πρώτο», αλλά το δήλωσε επισήμως και ο Ιβκοβιτς! Ποτέ άλλοτε, μετά το 1966, (όταν ο Αντολφ Ραπ θεώρησε σίγουρη τη νίκη του Κεντάκι στον τελικό του NCAA, αλλά έσπασε τα μούτρα του μπροστά στη μαύρη πεντάδα του Τέξας Ελ Πάσο) ένας προπονητής δεν εμφανίστηκε τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, όσο ο Ντούντα κατά την άφιξη της αποστολής στο αεροδρόμιο «Φιουμιτσίνο» της Ρώμης:
«Είμαστε η καλύτερη ομάδα και ήρθαμε για να το πάρουμε»!
Όντως ο Ολυμπιακός απέδειξε ότι ήταν η καλύτερη ομάδα και πήρε το τρόπαιο με πανηγυρικό τρόπο και με διαφορά 15 πόντων, που ήταν η μεγαλύτερη ως τότε στα χρονικά των τελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών καθοδηγούμενος από έναν απόλυτο πρωταγωνιστή, ηγέτη και ήρωα του: τον Ντέηβιντ Ρίβερς, ο οποίος επί δύο συναπτά έτη προσπαθούσε να πείσει το κοινό ότι δεν είναι ελέφαντας, μάλιστα ο κόσμος ζητούσε την κεφαλήν του επί πίνακι.
Στο τέλος, οπότε, ως γνωστόν, ξυρίζουν τον γαμπρό, ο Ντέηβιντ απλά ζητούσε την...ξυρισμένη κεφαλήν του Τζόρτζεβιτς επί πίνακι. Και την πήρε!
Στον ημιτελικό της 22ας Απριλίου ο Ολυμπιακός νίκησε την Ολύμπια Λιουμπλιάνα, ενώ όλες τις προηγούμενες μέρες ο Ιβκοβιτς είχε πρήξει τον Σιγάλα τον οποίο προόριζε για το μαρκάρισμα του Μίλιτς για το πόσο επικίνδυνος παίκτης είναι ο Σλοβένος γκαρντ. Μέσα στην υπερβολή του, λοιπόν, ο Ντούντα είπε και το εξής: «Είναι ο Τζόρνταν της Ευρώπης και μπορεί να μας διαλύσει»!
Εντέλει ο... Τζόρνταν της Ευρώπης αποδείχτηκε... γιαλαντζί και (αιχμαλωτισμένος από την άμυνα του «Ράμπο») τελείωσε το ματς με... πέντε, όλους κι όλους, πόντους, προϊόν ενός καρφώματος και τριών ελευθέρων βολών!
Σαράντα οκτώ ώρες αργότερα, στις 24 Απριλίου του 1997, στον μεγάλο τελικό με την (χαροκαμένη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, από το 1984, όταν, καλή ώρα σαν τον Ρίβερς, την είχε γαζώσει ο Λάρι Ράιτ της Μπανκορόμα), ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε αγχωμένος, είχε 9/31 σουτ στο πρώτο ημίχρονο και μάλιστα βρέθηκε να χάνει με 9-0, όταν ο Νάκιτς αστόχησε σε λέι απ, αλλά ο Ντούντα αντί να κατεβάσει... καντήλια, απλώς χειροκρότησε και φώναξε «πάμε μπρε, πάμε να τους φάμε»!
Και πράγματι πήγαν και τους έφαγαν!
Αυτός που υπέφερε εκείνο το βράδυ ήταν ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, ο οποίος (προερχόμενος μάλιστα από τραυματισμό και έχοντας κάνει ένεση πριν από τον τελικό, όπως συμβαίνει και τώρα με κάμποσους παίκτες του Ολυμπιακού) παγιδεύτηκε από την άμυνα των Πειραιωτών και έμεινε στους 6 πόντους με 2/11 σουτ.
Η στρατηγική του Ιβκοβιτς για το μαρκάρισμα του αποδείχτηκε αριστοτεχνική και εξελίχθηκε σε casus belli ανάμεσα στον προπονητή του Ολυμπιακού και στον Ομπράντοβιτς!
Οι δυο τους μίλησαν στο τηλέφωνο την παραμονή του τελικού, ο Ντούντα του αποκάλυψε ότι σκόπευε να βάλει τον Ρίβερς να κλείσει το αριστερό πέρασμα του συμπατριώτη τους και να τον αναγκάσει να πάει από δεξιά για να επιβαρύνει το τραυματισμένο γόνατο του και να μην πασάρει εύκολα στη weak side, αλλά ο τότε προπονητής Ρεάλ διαφώνησε λέγοντας «δεν νομίζω ότι θα πιάσει αυτό το σχέδιο».
Ο Ντούντα δεν σήκωνε κουβέντα και λίγο προτού κλείσει θυμωμένος το τηλέφωνο, είπε στον Ζέλικο: «Καλά, δεν πειράζει, αγάπη μου. Άνοιξε αύριο την τηλεόρασή σου, δες τι θα κάνω και πάρε ιδέες για τους τελικούς του ισπανικού πρωταθλήματος»!
Λίγες ώρες αργότερα ο Γιώργος Σιγάλας σήκωνε στον ουρανό την κούπα και ρούφαγε τον καπνό από το πούρο που είχε ανάψει ο αθεόφοβος ο Παναγιώτης Φασούλας στον πάγκο του Ολυμπιακού όπου είχε αποσυρθεί, ενώ απέμεναν 52 δευτερόλεπτα για τη λήξη του τελικού!
Δεν ξέρω τι έκαναν σήμερα το πρωί στο Κάουνας οι παίκτες του Ολυμπιακού και αν βγήκαν καμιά περίεργη βόλτα, όπως πριν από είκοσι ένα χρόνια...
Το γράφω αυτό διότι το πρωί της 24ης Απριλίου του 1997, όταν κατέβηκαν στο λόμπι του ξενοδοχείου και μπήκαν στο πούλμαν με προορισμό το Palaeur, για το καθιερωμένο χαλάρωμα κοίταζαν απορημένοι ο ένας τον άλλον...
Προς γενική κατάπληξη τους δεν πήγαν στο γήπεδο, αλλά στην παραλία της Όστια, που ο Ιβκοβιτς τους άφησε ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν για να ξεφύγουν από την πίεση του επικείμενου τελικού!
Οι παίκτες έκαναν διαγωνισμό για το ποιος θα πετάξει πιο μακριά τις πέτρες στη θάλασσα, προσπάθησαν να ρίξουν τον Παπανικολάου μέσα στο νερό (κι αυτός καμωνόταν πως γλιστρούσε κι έπεφτε), ξέσκασαν, φόρτωσαν τις μπαταρίες τους με καλή διάθεση και ξέφυγαν από την πίεση του μεγάλου τελικού.
Και κάτι ακόμη, που δεν συνέβη στη Ρώμη, αλλά μερικές μέρες νωρίτερα: ένα ζεστό μεσημέρι που είχαν ρεπό, οι παίκτες του Ολυμπιακού με πρωτοβουλία του Φασούλα πήγαν στο λιμάνι του Πειραιά, μπήκαν στο καραβάκι και πήγαν μια βόλτα μέχρι την Αίγινα, όπου (ο αστικός μύθος αναφέρει ότι) βούτηξαν σε μια παραλία και έπαιξαν γουότερ πόλο!
Πάλι καλά που δεν πούντιασε κανείς, γιατί θα τον σκότωνε ο Ντούντα!
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Ρίβερς 26 (6/9δ., 1/3τρ., 11/14β., 4ρ., 3ασ., 3κλ., 5λ.), Σιγάλας 7 (5ρ., 2ασ.), Νάκιτς, Τάρλατς 11 (1/8δ., 9/14β., 11ρ.), Φασούλας 6 (7ρ., 2τ.), Μπακατσιάς 1, Παπανικολάου 11 (3/6δ., 1/2τρ., 2/4β., 3ρ.), Γαλακτερός, Τόμιτς 9 , Βελπ 2. Κόουτς: Ιβκοβιτς
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Τζόρτζεβιτς 6 (2/9δ., 0/2τρ., 2/2, 3ρ., 7ασ., 2κλ., 4λ.), Φερνάντεθ, Καρνισόβας 14 (1/3δ., 3/4τρ., 3/3β., 3ρ.), Χιμένεθ 16 (7/11δ., 0/1τρ., 2/4β., 8ρ., 2ασ., 2κλ.), Ρίβας 6, Ρ. Τζοφρέσα 9, Μπος, Εστεγέρ 3, Αντρέου 2, Ντουένιας 2. Κόουτς: Ρενέσες.
Διαιτητές: Γιούνγκεμπραντ (Φινλανδία) - Μπραζάουσκας (Λιθουανία)
Πηγή: