Σκληρή κριτική έκανε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Συμεών Κεδίκογλου, στον έκπτωτο πρόεδρο του κόμματος, Στέφανο Κασσελάκη, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ACTION 24, στους δημοσιογράφους Γιώργο Πιέρρο, Ελένη Καλογεροπούλου και Δημήτρη Τάκη.
Κληθείς να σχολιάσει αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερό κόμμα, δεδομένου ότι τον Στέφανο Κασσελάκη στηρίζουν αναφανδόν ο Άρης Σπηλιωτόπουλος και ο Ευάγγελος Αντώναρος, ο κύριος Κεδίκογλου είπε ότι «αυτό που ενοχλεί πολλά στελέχη της Αριστεράς, που είναι 40 χρόνια στους αγώνες και τα λοιπά, είναι όταν βγαίνουν στελέχη -σαν τον κύριο Αντώναρο που αναφέρετε- και κουνάνε το δάχτυλο. Εκεί πραγματικά, έχουμε πια μπερδευτεί.
Γιατί, δεν αρκεί να λέει ο πρόεδρος "είμαι Αριστερός". Έχει σημασία ποιος σε στηρίζει, ποίος είναι ο τρόπος ζωής σου, ποιες είναι οι δηλώσεις σου. Όλο το "είναι" σου, δηλώνει το ποιος είσαι. Θυμάμαι ο κύριος Κασσελάκης που πήγε στην Παλαιστίνη -προφανώς τον συμβούλευσαν, επειδή είναι συμβολικός για την Αριστερά, ο αγώνας της Παλαιστίνης- και έλεγε ότι "εγώ έχω πάει στην Παλαιστίνη, άλλοι δεν έχουν πάει". Δεν κρίνεσαι μόνο απ' αυτό αν είσαι Αριστερός».
Το πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρά ταυτοτικό, μιας και ουδέποτε οι κ.κ. Αντώναρος και Σπηλιωτόπουλος δήλωσαν Αριστεροί. Κεντρώοι δηλώνουν. Απλώς γίνεται εμφανές ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθούν ποτέ μια διεύρυνση του κόμματός τους σε επίπεδο στελεχών και ηγεσίας, είτε προς την Κεντροαριστερά, είτε προς το Κέντρο.
Οτιδήποτε δεξιότερα της Αριστεράς, κάνει μόνο για εκλογική πελατεία, όχι για στελεχιακό δυναμικό - και σε καμία περίπτωση για την ηγεσία. Διότι είναι ακόμη πεπεισμένοι πως είναι «οι κάτοχοι της μιας και μοναδικής αλήθειας». Και αυτό, είναι απόδειξη ότι οι άνθρωποι είναι πλήρως αποκομμένοι, όχι μόνο από την κοινωνία, αλλά από την ίδια την πραγματικότητα.
Η περίοδος Κασσελάκη ήταν σαν ένα κακό όνειρο
Ενδιαφέρον έχει ο χαρακτηρισμός «κακό όνειρο» για την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπό την ηγεσία του Στέφανου Κασσελάκη. Συγκεκριμένα, ο κύριος Κεδίκογλου είπε ότι «όλη η ιστορία που ζήσαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ τον προηγούμενο χρόνο, που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ από τα μισά της Νέας Δημοκρατίας, να είναι σήμερα στα μισά του ΠΑΣΟΚ, είναι κακό όνειρο που μπορούμε και πρέπει να το ανατρέψουμε. Ό,τι έγινε, έγινε. Το ταγκό ήθελε δυο. Ήθελε προφανώς και κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι στην απελπισία τους είπαν "ένα νέο παιδί, ας το δοκιμάσουμε", ήθελε και έναν νέο, ο οποίος προφανώς είχε ένα υπερεγώ και μια οίηση, ότι να λέει "μπορώ να γίνω πρωθυπουργός" ενώ είναι απαράσκευος».
Δεν μας αρέσει να είμαστε «μάντεις κακών ειδήσεων», αλλά το «κακό όνειρο» του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει, ασχέτως εάν θα επανεκλεγεί ο Στέφανος Κασσελάκης, ή όχι. Κι αυτό, διότι ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, ουδέποτε κατάλαβε πώς από το 3% πήγε στο 36%, καθώς και γιατί επιστρέφει με βήμα ταχύ, πίσω στο πραγματικό του ποσοστό. Όσο η κομματική νομενκλατούρα βρίσκεται αποκομμένη από την κοινωνία, μοιραία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να επιστρέψει στο 3%.
Η θρησκευτική αίρεση Κασσελάκη
Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζει η δήλωση του κύριου Κεδίκογλου, περί της βάσης φανατικών του Στέφανου Κασσελάκη, η οποία θυμίζει θρησκευτική αίρεση. Συγκεκριμένα, ερωτηθείς ο κύριος Κεδίκογλου, τι θα γίνει σε μια ενδεχόμενη επανεκλογή του Στέφανου Κασελάκη, είπε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης «έχει δημιουργήσει μια βάση φανατικών, που πραγματικά δεν υπήρχε στην Αριστερά. Μας θυμίζει μια θρησκευτική αίρεση». Πράγματι, θυμίζει θρησκευτική αίρεση, αλλά είναι εντελώς εσφαλμένη η άποψη ότι «δεν υπήρχε στην Αριστερά».
Πάντοτε οι αρχηγοί είχαν γύρω τους, τους ζηλωτές της λατρείας της προσωπικότητας (cult of personality) από τον Στάλιν, τον Μάο και τη δυναστεία των Κιμ της Βορείου Κορέας, μέχρι και τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα. Η ειδοποιός διαφορά με τον Στέφανο Κασσελάκη, είναι ότι εκείνος είναι ο μοναδικός που καθαιρέθηκε μέσα από το κόμμα του, κι ενώ δεν είχε προλάβει να αποδομηθεί στο εκλογικό πεδίο.
Επίσης, ενδιαφέρον έχει η συνέχεια της δήλωσης του κυρίου Κεδίκογλου, καθώς όπως είπε «έχουν περάσει δυο πράγματα που πρέπει να αναλύσουν οι υποψήφιοι στο επόμενο διάστημα, για να καταλάβει αυτός ο κόσμος που είναι σε μια πλάνη και νομίζει ότι έτσι είναι τα πράγματα. Το πρώτο είναι ότι "τον ρίξανε αντικαταστατικά", ότι "έγινε πραξικόπημα (...) και το δεύτερο, ότι "αδικήθηκε το παιδί". Αν στην Ελλάδα περάσει η έννοια του αδικημένου, καταλύει τα πάντα». Η αλήθεια είναι ότι ουδείς είναι αδιάφορος στην αδικία. Όμως, για την Αριστερά την υπεράσπιση του -συνήθως, κατά το πολιτικά βολικότερον, κι όχι απαραιτήτως πραγματικά- αδικημένου, είναι ταυτοτικό στοιχείο της. Και δε θα επικαλεστούμε τους κάπως πιο «ψαγμένους» θεωρητικούς της νεομαρξιστικής θεωρίας (βλέπε «Σχολή της Φρανκφούρτης» κι εντεύθεν), αλλά την πασίγνωστη ρήση του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: «αν τρέμεις από αγανάκτηση σε κάθε αδικία, τότε είσαι σύντροφός μου». Ας προσέχατε, σύντροφοι.
Πηγή: tomanifesto.gr