Στα εγκαίνια της έκθεσης «Κώστας Βαρώτσος 2008-2018» βρέθηκε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος μίλησε για την μεγάλη συμβολή του καλλιτέχνη στο πεδίο της σύγχρονης τέχνης.
Παράλληλα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε ιδιαίτερη μνεία στις ακραίες ανισότητες που δημιουργούνται στις σύγχρονες κοινωνίας, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στις τριγμούς που προκαλούν στο Δυτικό Κόσμο οι εκάστοτε προκλήσεις.
Αναλυτικά, ο κ. Παυλόπουλος, είπε:
Με τη νέα εμβληματική του Έκθεση, ο κ. Κώστας Βαρώτσος επιβεβαιώνει, με πρόσθετα δείγματα δημιουργίας, ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες μας στο πεδίο της Σύγχρονης Τέχνης ο οποίος, με το σύνολο του έργου του, εκπροσωπεί επάξια την Ελλάδα πολύ πέρα από τα σύνορά της, κατακτώντας μιαν επίζηλη θέση στο διεθνές εικαστικό στερέωμα.
Ο κ. Κώστας Βαρώτσος εμφανίζει και αυτήν την εντυπωσιακή μοναδικότητα: Είναι ο δημιουργός μνημειακών έργων, με πολύ μεγάλο βάρος, ο οποίος «δουλεύει», τουλάχιστον κατά κανόνα, με σκληρά υλικά- όπως είναι ιδίως το μάρμαρο, το γυαλί, το μέταλλο- και καταφέρνει να μας μεταφέρει σ’ έναν, λυτρωτικό, ονειρικό χώρο. Ο ίδιος άλλωστε ομολογεί ότι το «παραμύθι» είναι στοιχείο της δουλειάς του.
Αξίζει να σημειωθεί πως επειδή ο κ. Κώστας Βαρώτσος πιστεύει -και, βεβαίως, αυτή είναι η αλήθεια για την τέχνη- ότι η ίδια η πράξη της τέχνης είναι πολιτική, στα έργα και αυτής της Έκθεσής του αποτυπώνονται μηνύματα, που προκύπτουν από την σύνθεση της ιστορικής στιγμής με την συνολική δημιουργία του. Κι αυτό που εμφανίζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, είναι πως τα μηνύματα αυτά περιστρέφονται, μ’ έναν «αμείλικτο» σκεπτικισμό, γύρω από το παρόν του Δυτικού Κόσμου, ο οποίος φαίνεται να μην «ακούει» τους τριγμούς των προκλήσεων, που εδώ και καιρό απειλούν τα θεμέλιά του.
Από τα προαναφερόμενα μηνύματα επιλέγω -έστω κι αν φαίνεται ν’ αδικώ το σύνολο του έργου του κ. Κώστα Βαρώτσου- εκείνα, τα οποία αναδεικνύουν π.χ. τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα που πνίγονται καθημερινά στις θάλασσές μας, την κατακερματισμένη Ευρώπη που βλέπει ν’ απομακρύνεται δραματικά ο ορίζοντας της ενοποίησής της, καθώς και την αγωνία των κοινωνιών μας που γίνονται ολοένα και πιο ασταθείς, ολοένα και πιο ευάλωτες στις δονήσεις των ακραίων ανισοτήτων, έχοντας πια χάσει μεγάλο μέρος από το αξιακό απόθεμα του Ανθρωπισμού, της Αλληλεγγύης και της Δικαιοσύνης.