Μετά το χθεσινό πολιτιστικό σοκ του γιουροβιζιονικού GREXIT, αντιληφθήκαμε πόσα έχουν αλλάξει στη χώρα μας τα τελευταία 10-15 χρόνια. Που είναι οι εποχές που το STAR μετέδιδε σημαντικές ειδήσεις για το αν είναι καλύτερη η Βέρα Λάμπρου ή η Στέλλα Μπεζεντάκου, που είναι η Τατιάνα η σωστή με τις Τατιανές της, γιατί πια δεν ασχολούμαστε με την κόντρα της Δέσποινας και της Βίσση και αν τελικά στο Fame Story τα είχανε η Μάρω Λύτρα και ο Κώστας Καραφώτης...Τι στο καλό έγινε στον κόσμο μας και πια δεν έχουμε πολιτισμό, δεν έχουμε λεφτά, και κυρίως...δεν έχουμε αξιόλογη Eurovision.
Eνός λεπτού σιγή για τις μέρες που πληρώναμε από τις τσέπες μας το διχτυωτό μαύρο φόρεμα της Μαντούς που φαινόταν όλο το eurovizi της, για τις μέρες που δεν μπορούσαμε να κλείσουμε μάτι αν δεν μάθουμε γιατί το έκλεισε και ο Μιχάλης Ρακιντζής υπαινικτικά στην κάμερα της eurovision, και τελικά το μεγάλο σαιξπιρικό ερώτημα: βρακί κανείς η μη βρακί; Φάνηκε το βρακί της Έλενας καθώς χτυπιόταν πάνω κάτω στο My number One το 2005;
(Πέρασε το ένα λεπτό...)
Και ενώ όλοι στο σάιτ ασχολούνται με το Πόθεν έσχες, εγώ Πόθο έχω για την Ελλάδα που δεν είχε κανένα άλλο πρόβλημα παρά αυτά των κακών φωνητικών και φρικτών στίχων των τραγουδιών που μισούμε και αγαπάμε, σε μια χώρα που σήμερα με βάση την αισθητική της πρώτης φοράς αριστερά ή πρώτης φοράς εκτός θεσμού, έρχεται καθυστερημένα να δικαιώσει τον Μιχάλη Ρακιτζή, τη Μαντώ, την Καιτούλα, την Αλέξια, την Πέγκυ, την Σοφία Βόσσου, τον Καλλίρη.
Σαν σήμερα, λοιπόν, που γεννήθηκε η Μπουμπουλίνα το 1771, είναι η ώρα όλοι οι παλαιοί φαν της γιουροβίζιον να ενώσουμε τις δυνάμεις, να συμμετάσχουμε σε μια διαφορετική επανάσταση και να θυμηθούμε τα παλιά...Όλοι μαζί μπορούμε!