Ροζ. Πορτοκαλί. Πράσινο. Κίτρινο. Μπλε. Χορός. Τραγούδι. Ρετρό. Ρόμανς. Τζαζ. Νοσταλγία. Πού όλα αυτά; Στο μιούζικαλ του Ντάμιεν Σαζέλ («Whiplash», 2014) με την Έμμα Στόουν και τον Ράιαν Γκόσλινγκ. Η αλήθεια είναι ότι πήγα σινεμά με διάθεση να το σνομπάρω αφού μιλούσαν για την ταινία της χρονιάς και πάντα όταν ακούω κάτι τέτοιο νιώθω ότι αυτές οι ταινίες είναι υπερεκτιμημένες από τους κριτικούς. Αυτή τη φορά όμως δεν έχω τίποτα να πω.
Μια φορά και έναν καιρό...
Ένας πιανίστας της τζαζ και μια σερβιτόρα που θέλει να γίνει ηθοποιός ερωτεύονται, συνεχίζοντας να κυνηγούν τα όνειρά τους στο σύγχρονο Λος Άντζελες. Μια απλή ρομαντική ιστορία που όμως αποδίδεται με τόσο νοσταλγικό, τρυφερό και ρομαντικό τρόπο χωρίς να γίνεται μελό. Ακόμα και αν δεν είσαι φαν του μιούζικαλ, όπως εγώ, είναι μια ταινία που μπορείς να δεις πολύ ευχάριστα και να συγκινηθείς κιόλας όπως οι διπλανές μου. Πώς το έχει καταφέρει αυτό ο Ντάμιεν; Σε μια εποχή που η μία ταινία μετά την άλλη "προσφέρει" πιστολίδι, βία, τρελά σενάρια επιστημονικής φαντασίας και ρομπότ σε δράση - που φυσικά τα έχουμε και αυτά ανάγκη αλλά ίσως όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό - ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δημιουργήσει μια ταινία παλιάς κοπής που θυμίζει και παλιές καλές ελληνικές ταινίες, σε ένα μουσικοχορευτικό αριστούργημα με πινελιές της σύχρονης πραγματικότητας και με ένα τέλος που ξεφεύγει από το ιδανικό happy end. Άρα, αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να πάρει ένα παλιακό project τύπου "Singin' in the Rain" που όμως το εκσυγχρόνισε, πάντα με σεβασμό στο παρελθόν αλλά και στην προσγείωση του στον σύγχρονο κόσμο.
Έμμα και Ράιαν = Love
Οι υποψήφιοι για Όσκαρ πρωταγωνιστές (η μία για το Birdman και ο άλλος για το Half Nelson) είναι απλά εκπληκτικοί. Η ερμηνεία της Έμμα με τα χίλια πρόσωπα κάνει το κοινό να γελάσει, να τσαντιστεί, να συγκινηθεί ακόμα και να δακρύσει ενώ ο Ράιαν χωρίς υπερβολές και χωρίς την ανάγκη να το παίξει γόης και αλήτης όπως σε άλλες ταινίες, κάνει το δίδυμο τους αχτύπητο.
(Ου) Λα Λα Λαντ
Ο τίτλος της ταινίας δεν είναι τυχαίος όπως και τίποτα άλλο.
1. Αν το googlaρετε (το έκανα ήδη εγώ), το la la land ορίζεται ως η πνευματική ευφορία σε δύσκολες περιόδους της ζωής μας. Και αυτό ακριβώς δείχνει το έργο. Χαρά, χαρά με όμικρον δηλαδή χορό και τραγούδι! Ακόμα και αν δεν βρίσκεις την αγαπημένη σου δουλειά ή ακόμα και αν δεν σου πάνε όλα καλά.
2. Σε δεύτερη ανάλυση, la la land λένε και το Λος Άντζελες. Η Πόλη των Αγγέλων, η Πόλη των Ονείρων, ο μαγευτικός κόσμος που υπόσχεται πραγματοποίηση ονείρων, που δίνει ελπίδες αλλά και μια πόλη που δεν συγχωρεί, μια πόλη σκληρή και πολλές φορές απάνθρωπη. Και σε αυτήν ακριβώς την περίπτωση είναι που πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά.
3. Λα Λα και Λαντ. Λα Λα, γέλια, χαρές και πανηγύρια και...Land (=προσγειώνομαι). Όσο ονειροπόλος, όσο αισιόδοξος, όσο Lunatic και να είσαι πρέπει ταυτόχρονα να στέκεσαι γερά στα πόδια σου, και να ξέρεις ότι για να απογειωθείς πρέπει να ξέρεις καλά και να προσγειώνεσαι...
Τι είπε ο κόσμος γύρω μου όταν τελείωσε η ταινία...
- Αχ τι ωραίο που ήταν!
- Καλά αυτή η Στόουν πώς λέγεται...φοβερή!
- Προλαβαίνουμε το λεωφορείο;
- Κάποιος μου πέταξε όλα τα ποπ κορν του στην τσάντα μου
Υ.Γ. Μην τρομάξεις με την πρώτη σκηνή που μπαίνει λίγο απότομα και αν δεν είσαι φαν των μιούζικαλ σκέφτεσαι να φύγεις...Kάτσε, περίμενε, μπες στο κλίμα και θα το απολαύσεις.
Πάτα play στο τρέιλερ σού λέω!
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:
Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ: Κόσμε πήγαινε στο Θέατρο Ιλίσια!
Κριτική για τον "Doctor Strange": Είναι όντως περίεργος
Κριτική για τον Λογιστή (Accountant): Πήγαινε να τον δεις, μην πας για τα λογιστικά σου
Κριτική για "Μις Πέρεγκριν: Στέγη για ασυνήθιστα παιδιά": Μάπα
Suicide Squad: Η ομάδα αυτοκτονίας τα έχει όλα και δεν έχει και τίποτα