«Ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει, την μεν έμπροσθεν, την δε όπισθεν, γέμει δε κακών εκατέρα…», Αίσωπος.
Τα κανάλια ενορχηστρώνουν τις συζητήσεις των καφενείων. Ένα από τα ελάχιστα θέματα, η κρίση στην Τουρκία, προσφέρει διεξόδους διαφυγής από τα εσωτερικά προβλήματα, κοινωνικά και οικονομικά. Επίσης, επειδή: «όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας σε τελική ανάλυση ανάγονται σε ένα και μόνο, το πολιτικό», έχει δημιουργηθεί η πολιτική «Ιφιγένεια», στην οποία καταλογίζεται πάσα νόσος, ως εάν το 2015 να σήμανε την έναρξη της ιστορίας.
Είναι αναγκαίο, όμως, να παρουσιάζεται αντικειμενικά η κατάσταση με τις αρνητικές αλλά και τις θετικές της συνιστώσες. Δεν πρέπει να αποκρύπτονται ούτε να υποβαθμίζονται οι επιτυχίες της Τουρκίας και να καλλιεργείται η εντύπωση ότι επίκειται η τελική της κατάρρευση. Η διεύρυνση των ερεισμάτων της τόσο στην Ασία (Αζερμπαϊτζάν, Ιράκ, Συρία, κ.λπ.) όσο και στην Αφρική. Δεν πρέπει να υποβαθμίζεται, ούτε να ανάγεται σε «ηθικοπλαστικούς» κανόνες η συμπεριφορά εταίρων της Ε.Ε. και η στάση τους απέναντι στην, δια της βίας, προώθηση των συμφερόντων της Τουρκίας στην Κύπρο, την Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Αναπαράγεται, στις συζητήσεις, η ειδησεογραφία των καναλιών, για τις ουρές, την υποτίμηση και την γενικότερη δυσπραγία στην γείτονα χώρα. Δεν διανοούνται βέβαια, οι συζητητές των καφενείων, ότι αντίστοιχες ειδήσεις μεταδίδονταν από το 2010 και μετά σε όλο τον κόσμο, προφανώς και στην Τουρκία, με τις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων –και όχι «αγανακτισμένων» όπως θέλει η πολιτική ορθοδοξία- από την πολιτική εξαπάτηση του λαϊκισμού, του «λεφτά υπάρχουν», που οδήγησε στην χρεωκοπία. Όταν η πολιτική διαπαιδαγώγηση, εκ μέρους κυρίως του ΠΑΣΟΚ και του «προοδευτικού» τύπου, απελευθέρωσε τα «θηρία της οικονομικής Αποκάλυψης».
Θα ήταν διδακτικό να μας εξηγούν, κόμματα και ΜΜΕ, το γιατί η δραχμή υποτιμήθηκε 900% από το 1980 μέχρι το 1999. Το γιατί η παγίδευση στο ευρώ, μας οδήγησε στην «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή στην υποτίμηση του βιοτικού μας επιπέδου με τις περικοπές μισθών – συντάξεων, τις χρεωκοπίες επιχειρήσεων και την ανεργία. Θα ήταν χρήσιμο, εκτός από τις ουρές για ψωμί στην Τουρκία, να μας δείχνουν και τους άστεγους της Αθήνας. Να μας μιλάνε για την νέα μετανάστευση και τους ανέργους, αναλύοντας και καταλογίζοντας τις ευθύνες στα πρόσωπα και τους φορείς που δημιούργησαν και τροφοδότησαν τον υπερφίαλο και παραγωγικά αστήρικτο ευδαιμονισμό μας. Για τις ευθύνες όσων αποσάρθρωσαν την οικονομία, καταστρέφοντας την όποια εξωστρεφή παραγωγική της βάση, παραδίδοντας την βορά σε «μεταπράτες» και σε κρατικοδίαιτους προμηθευτές και εργολάβους.
Προκειμένου να αποκτήσουμε δικαιολογημένη αισιοδοξία για το μέλλον οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι οι «καιροί» αλλάζουν εύκολα. Η Τουρκία μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι με υποχωρήσεις απέναντι στις ΗΠΑ. Άλλωστε ούτε τώρα είναι απομονωμένη. Το θέμα είναι πως εμείς θα πατήσουμε γερά στα πόδια μας. Προϋπόθεση αποτελεί η ανάλυση σε βάθος των δικών μας ευθυνών. Η απαλλαγή από «προμηθευτές» ψευδαισθήσεων και εσωτερικών «εχθρών». Αντί, τελικά, να επιχαίρουμε για την αδυναμία της «κατσίκας του γείτονα» καλό θα ήταν να απαλλαγούμε από τις αδυναμίες του «στάβλου» μας.