Ο ερευνητής στο American Enterprise Institute της Ουάσιγκτον και πασίγνωστος αναλυτής, Μάικλ Ρούμπιν δημοσίευσε ένα άρθρο κόλαφο για τον Ταγίπ Ερντογάν στο National Interest.
O κ. Ρούμπιν προειδοποιεί τον αμερικανό πρόεδρο Μπάιντεν να είναι εξαιρετικά επιφυλακτικός με τις διπλωματικές πρωτοβουλίες του Τούρκου προέδρου καθώς έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι αυτές δεν είναι αληθινές, ενώ μέσω αυτών προσπαθεί να εξυπηρετήσει ιδιοτελή συμφέροντα που είναι σε πλήρη αντίθεση με τα αμερικανικά.
Αναλυτικά το άρθρο:
Ο ηγέτης της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει εξελιχθεί εδώ και καιρό σε "γητευτή" των αμερικανών προέδρων. Η απομάκρυνση του από τις δημοκρατικές αξίες ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους, ωστόσο ο Μπους εξακολουθούσε να επαινεί τον Ερντογάν για την προσήλωση του στην Δημοκρατία.
«Εκτιμώ πάρα πολύ το παράδειγμα που έδωσε η χώρα σας για το πώς να είναι μια χώρα μουσουλμανική και ταυτόχρονα, μια χώρα που ασπάζεται τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την ελευθερία», είπε ο Μπους κατά την επίσκεψη του στην κατοικία του Ερντογάν στην Άγκυρα.
Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αποκάλεσε τον Ερντογάν έναν από τους κορυφαίους ξένους φίλους του. Είπε μάλιστα ότι ζήτησε τη συμβουλή του Ερντογάν για το πώς να μεγαλώσει τις κόρες του. Δεν πειράζει που το ποσοστό δολοφονιών γυναικών και κοριτσιών είχε ήδη αυξηθεί κατά 1.400 τοις εκατό κατά τη διάρκεια της θητείας του Ερντογάν.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ τήρησε σκληρή στάση έναντι της Τουρκίας για να την υποχρεώσει να απελευθερώσει τον πάστορα Άντριου Μπράνσον, αλλά έκλεισε τα μάτια στην υποστήριξη που παρείχε η Τουρκία στους τζιχαντιστές. Ο Τραμπ πρόδωσε επίσης τους Κούρδους συμμάχους της Αμερικής όταν έδωσε το πράσινο φως στην Τουρκία να εισβάλει στη βόρεια Συρία, ενώ συνέχισε να επαινεί με θέρμη τον Ερντογάν, ακόμη και όταν το Κογκρέσο «έβραζε» με τον τούρκο πρόεδρο για την αγορά του πυραυλικού συστήματος S-400 από τη Ρωσία.
Όταν ο Τζο Μπάιντεν ανέλαβε την εξουσία, αναγνώρισε την πραγματικότητα του Ερντογάν και ήταν αποφασισμένος να αρνηθεί στον Ερντογάν το τεκμήριο της αθωότητας. Χρειάστηκαν ενενήντα τρεις ημέρες, για παράδειγμα, για το πρώτο τηλεφώνημα μεταξύ του Μπάιντεν και του Τούρκου ομολόγου του, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον τουρκικό λαό. Δυστυχώς, ενώ ο Μπάιντεν και η ομάδα του απέφυγαν τους επαίνους των προκατόχων του, ωστόσο έπεσαν στην παγίδα του παίρνοντας τοις μετρητοίς τις προσφορές της Τουρκίας για διπλωματική συνεργασία.
Σε αντίθεση με τα σημεία συζήτησης που προβάλλονται από τους επίσημους και ανεπίσημους λόμπιστες της Τουρκίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι τουρκικές προσφορές για συνεργασία δεν είναι ούτε αλτρουιστικές ούτε ωφέλιμες για τους στρατηγικούς στόχους των ΗΠΑ.
Αφού κατέστη σαφές ότι ο Μπάιντεν θα τηρούσε την προεκλογική του υπόσχεση πως θα φύγει από το Αφγανιστάν, ο Ερντογάν πρότεινε να αναλάβει η Τουρκία τις επιχειρήσεις στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Αυτή η κίνηση ήταν προς το συμφέρον της Τουρκίας. Για περισσότερο από μια δεκαετία πριν από την πρωθυπουργία του, ο Ερντογάν είχε καλλιεργήσει στενούς δεσμούς με τους πιο σκληρούς ισλαμιστές του Αφγανιστάν. Ακόμη και όταν η εξέγερση των Ταλιμπάν φούντωσε, ο Ερντογάν κατέστησε σαφές ότι δεν είχε καμία ιδεολογική εχθρότητα για αυτούς. Είτε έφευγαν τα στρατεύματα των αμερικανών και του ΝΑΤΟ είτε όχι, η Τουρκία έστειλε το μήνυμα ότι η επένδυσή της στο Αφγανιστάν θα συνεχιστεί, ακόμη κι αν πολλά από τα στρατεύματά της επέστρεφαν στην πατρίδα τους. Με απλά λόγια, η Τουρκία είχε οικονομικό συμφέρον να κρατήσει το αεροδρόμιο ανοιχτό. Ο Ερντογάν το είδε επίσης σαν ευκαιρία για να παγιδεύσει τον Μπάιντεν σε μια διπλωματική συμφωνία.
«Θέλουμε η Αμερική να τηρήσει κάποιες προϋποθέσεις», εξήγησε ο Ερντογάν. «Πρώτον, η Αμερική θα σταθεί δίπλα μας στις διπλωματικές σχέσεις. Δεύτερον, θα κινητοποιήσουν τα υλικοτεχνικά μέσα τους για εμάς... και το άλλο είναι ότι θα δώσουν την απαραίτητη υποστήριξη στην Τουρκία στα σοβαρά προβλήματα σε οικονομικά και διοικητικά θέματα που θα υπάρξουν».
Ουσιαστικά, ο Ερντογάν ήθελε την υποστήριξη του Μπάιντεν στις συνεχιζόμενες αρπαγές γης και στις εκστρατείες εθνοκάθαρσης εναντίον Κούρδων και Γεζίντι. Πίεσε επίσης την ομάδα του Μπάιντεν να μεσολαβήσει στο δικαστικό σώμα για να εκτροχιάσει τις υποθέσεις των κυρώσεων και επίθεσης κατά της Τουρκίας και των πρακτόρων της. Ο Ερντογάν ήθελε να κερδίσει αμερικανικές παραχωρήσεις για μια πολιτική που θα ακολουθούσε έτσι και αλλιώς η Τουρκία. Το Κατάρ τελικά παρενέβη για να βοηθήσει με το αεροδρόμιο της Καμπούλ, αλλά η προθυμία του Μπάιντεν να εξετάσει την προσφορά της Τουρκίας και η απροθυμία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ρίξει το φταίξιμο στην Τουρκία για το «ναυάγιο» των διαπραγματεύσεων, επιβεβαίωσαν τη στρατηγική του Ερντογάν.
Ο Μουράτ Μερκάν, ένας «πιστός» του Ερντογάν τον οποίο διόρισε πρεσβευτή της Τουρκίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, δημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο όπου παραδέχεται σε μεγάλο βαθμό την τουρκική στρατηγική.
«Η Τουρκία βρίσκεται στο επίκεντρο ενός πολύπλοκου πλέγματος λεπτών γραμμών σε όλη την ευρύτερη Ευρασία», εξήγησε. «Η Τουρκία στέκεται ως ένας αξιόπιστος σύμμαχος που μπορεί να προσφέρει τη στιγμή της κρίσης. Η Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να συνεργαστούν».
Συγκεκριμένα, είπε ότι η Τουρκία μπορεί «να κινητοποιήσει απλούς πολίτες για να προσφέρουν υποστήριξη στις προσπάθειες που γίνονται στη Λιβύη και στην Σύρια για σταθεροποίηση και για την ασφάλεια». Σε αντάλλαγμα, το μόνο που θα χρειαζόταν η Τουρκία είναι την εκτίμηση και την κατανόηση των ΗΠΑ.
Σκεφτείτε, ωστόσο, τι θα σήμαινε αυτό. Στη Συρία, η Τουρκία παρείχε υλικοτεχνική υποστήριξη, όπλα και ασφαλές καταφύγιο όχι μόνο σε ομάδες που συνδέονται με την Αλ Κάιντα αλλά και με το Ισλαμικό Κράτος. Ενώ Τούρκοι αξιωματούχοι δικαιολογούν τις ενέργειές τους ως μέτρα για την καταπολέμηση της υποτιθέμενης κουρδικής τρομοκρατίας, τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο: οι ομάδες, που υποστηρίζονται από την Τουρκία, επιτίθενται συχνά σε Κούρδους και απάγουν και βιάζουν γυναίκες, ενώ τα τουρκικά drones σπάνια κάνουν διάκριση μεταξύ υποτιθέμενων μαχητών και μαθητών.
Η στήριξη της Τουρκίας στο Ισλαμικό Κράτος ήταν αυτή που ανάγκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες να συμμαχήσουν με τους Κούρδους της Συρίας, οδηγώντας τελικά σε μια νίκη των Κούρδων στην πολιορκία του Κομπάνι. Αν συμβιβαστούν οι Ηνωμένες Πολιτείες με την Τουρκία στη Συρία αυτό θα υπονομευσει τη σταθερότητα και την ασφάλεια σε ολόκληρη την περιοχή. Με άλλα λόγια, το να εμπιστεύεσαι την Τουρκία στη Συρία είναι παρόμοιο με το να εμπιστεύεσαι την Κίνα στην Ταϊβάν. Εξάλλου, η επιλογή της Ουάσιγκτον στη Συρία δεν είναι μόνο μεταξύ του Ερντογάν και του Σύρου δικτάτορα Μπασάρ αλ Άσαντ. οι Κούρδοι προσφέρουν έναν τρίτο δρόμο.
Ενώ ο Μερκάν έχει δίκιο ότι στη Λιβύη επικρατεί ένα χάος, το μεγαλύτερο πρόβλημα προς το παρόν είναι η παρουσία ξένων μαχητών, των Ρώσων παραστρατιωτικών και της ομάδας Wagner από τη μια πλευρά και των Τούρκων μισθοφόρων και πληρεξουσίων που υποστηρίζονται από την Τουρκία από την άλλη. Υπάρχει ευρεία συναίνεση στη διεθνή κοινότητα ότι ο καλύτερος δρόμος προς τα εμπρός είναι η αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων από τη Λιβύη. Ενώ η Ευρώπη είναι πρόθυμη να υποβάλει αυτό το αίτημα χωρίς εξαίρεση, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει επανειλημμένα προσπαθήσει να αμβλύνει την κριτική για την παρέμβαση της Τουρκίας στη Λιβύη.
Το καθεστώς Ερντογάν προσπαθεί τώρα να πείσει αξιωματούχους στο Βερολίνο και την Ουάσιγκτον ότι το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να δώσει κάλυψη στην παραμονή της Τουρκίας, ενώ παράλληλα θα αναγκάσει την αποχώρηση της Ρωσίας. Αυτό όμως θα ήταν κοντόφθαλμο, δεδομένων των προσπαθειών της Τουρκίας να ανατρέψει δεδικασμένα του ναυτικού δικαίου, που ισχύουν για περισσότερο από έναν αιώνα, και της προθυμίας της να υποστηρίξει όχι την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ κυβέρνηση αλλά αυτόνομους μαχητές.
Ο Ερντογάν έχει γίνει η «Τυφοειδής Μαρία» της διπλωματίας. Το ιστορικό της Τουρκίας διαψεύδει την ειλικρίνεια του Ερντογάν. Αντί να αντιμετωπίζει τις πρωτοβουλίες του Ερντογάν ως ειλικρινείς, είναι καιρός η κυβέρνηση Μπάιντεν να αναγνωρίσει τη διπλωματία της Τουρκίας ως προς αυτό που είναι: Μια ιδιοτελής προσπάθεια αποφυγής λογοδοσίας για πολιτικές που ο Ερντογάν παραμένει ιδεολογικά προσηλωμένος να συνεχίσει.
ΠΗΓΗ: National Interest