«Η χώρα χρειάζεται νέα κατεύθυνση και νέα κυβέρνηση, τόνισε εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου ο κ. Παπανδρέου». (Μ. Ιγνατίου «τρόικα, ο δρόμος για την καταστροφή», σελ. 127).
Παρά τις, κατ’ ανάγκην, αισιόδοξες δημόσιες τοποθετήσεις της κυβέρνησης -ότι η Ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη και δεν θα επηρεαστεί από την παγκόσμια κρίση- στις αρχές του 2009 όλοι γνωρίζουν ότι η «καταιγίδα» θα χτυπήσει και την χώρα. Ο ξέρει ότι είναι αναγκαία η λήψη πολύ πιο ουσιαστικών μέτρων από αυτά που έχει ήδη ανακοινώσει. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί δίχως ένα, έστω και άτυπο, πολιτικό και κοινωνικό moratorium.
Οι «αυτονόητες» προϋποθέσεις είναι: «η τήρηση των κανόνων της Ε.Ε., η αντιμετώπιση του Δημόσιου χρέους, η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, οι στοχευμένες δράσεις για ανάπτυξη και κοινωνική προστασία και η αυτοσυγκράτηση από τα κόμματα και τους κοινωνικούς φορείς», (). Αν και καλούνται όλοι οι αρχηγοί των κοινοβουλευτικών κομμάτων είναι φανερό ότι στην ουσία η έκκληση απευθύνεται στον κύριο Παπανδρέου.
Αυτός βγαίνοντας στις 5 Μαρτίου από το Μέγαρο Μαξίμου δηλώνει: «Η χώρα χρειάζεται νέα κατεύθυνση και νέα κυβέρνηση». Δεν βρίσκει σημείο επαφής με τον πρωθυπουργό επειδή «έχει “μεθύσει” από την προοπτική της νίκης στις επόμενες εκλογές. Η κατάκτηση της πρωθυπουργίας ήταν όνειρο ζωής για τον ίδιο και τη μητέρα του Μαργαρίτα Παπανδρέου, η οποία μετά τον θάνατο του Ανδρέα ελέγχει τα πάντα στην οικογένεια» (Μ. Ιγνατίου).
Ο κύριος Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά την κατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι –όπως καταγράφει σε βιβλίο του ο πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Πέερ Στάινμπρουκ- δύο μήνες πριν του είχε δηλώσει ότι με δεδομένη την γενικότερη κατάσταση «δεν ήταν πλέον τόσο σίγουρος ότι ήθελε να κερδίσει τις εκλογές». Όμως όχι μόνο ήθελε να τις κερδίσει αλλά έκανε και τα πάντα προκειμένου να τις επιταχύνει.
Δεν του αρκούσε το γεγονός ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. -με δεδομένη την κυρίαρχη θέση που διατηρούσε στους κοινωνικούς φορείς- πρωτοστατούσε στην εναντίωση σε κάθε μέτρο εκσυγχρονισμού, πολλές φορές δεν δίστασε να ηγηθεί αυτοπροσώπως των διαδηλώσεων. Δύο παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά, η παρουσία του μπροστά στην Βουλή πίσω από το πανό της διαδήλωσης κατά της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού (Μάρτιος 2008) και η ανακοίνωση της Ο.Λ.Μ.Ε. στις 7/12/2008 (με πρόεδρο κομματικό στέλεχος του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) ότι «η Ν.Δ. μετά τα σκάνδαλα άρχισε τις δολοφονίες».
Σύμφωνα με Αμερικανικές εκτιμήσεις αν ο Παπανδρέου είχε τότε συνεργαστεί όχι μόνο η χώρα θα είχε αποφύγει την καταστροφή αλλά «μπορεί να ήταν ακόμη πρωθυπουργός, διότι τα μέτρα θα είχε λάβει και υλοποιήσει ο Καραμανλής, όχι ο ίδιος» (Μ. Ιγνατίου). Βιάστηκε να γίνει πρωθυπουργός, η χώρα οδηγήθηκε στη χρεωκοπία και ο ίδιος έγινε αποσυνάγωγος ακόμα και στο κόμμα του. Είναι ενδεικτική η δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη: «Ο κύριος Παπανδρέου δεν πρέπει να είναι υποψήφιος, μόνο σε αποικία μπορεί να είναι υποψήφιος…».