Οι 17χρόνοι πρέπει να γνωρίζουν. Το θέμα είναι ποια ιστορία. Το αφήγημα της Αριστεράς, που ενθουσίαζε τις γκρούπες και τις ακτίβες των Εξαρχείων, ή την ιστορία απαλλαγμένη από σκοπιμότητες.
Κάθε 17χρόνος πρέπει να ξέρει για τον Λαμπράκη αλλά και για τον Μπακογιάννη. Πρέπει να ξέρει για τον εμφύλιο και για το ποιος ευθύνεται. Πρέπει να ξέρει γιατί συσπειρώθηκε όλος ο δημοκρατικός κόσμος απέναντι σε εκείνους που ονειρεύονταν «τη δικτατορία του προλεταριάτου».
Πρέπει οι ενήλικες να θυμούνται. Όχι για να αναβιώνει το μίσος, αλλά για αποφεύγονται τα ίδια λάθη. Στην Ελλάδα, το 1963, υπήρχε πράγματι παρακράτος. Δεν ήταν το «παρακράτος της Δεξιάς» αλλά το μετεμφυλιακό παρακράτος.
Παρακράτος το οποίο τροφοδότησε ο εμφύλιος. Οι σύντροφοι του δολοφονημένου Ψαρού ήταν αδύνατον την επομένη την επομένη της λήξης των εχθροπραξιών, και ενώ το ΚΚΕ εξακολουθούσε να αγωνίζεται «με το όπλο παραπόδα», να ξεχάσουν. Οι συμπολεμιστές όσων χάθηκαν στο Γράμμο και το Βίτσι ήταν δυνατόν να ξεχάσουν.
Ο γιός του Λαμπράκη υποχρεούται να θυμάται τους δολοφόνους του πατέρα του. Την ίδια υποχρέωση είχαν και τα παιδιά των θυμάτων του εμφυλίου. Τα στελέχη του στρατού και της αστυνομίας είχαν νωπές τις μνήμες από τον εμφύλιο, και το μορφωτικό επίπεδο της εποχής, «ντοπαρισμένο» από το αίμα που ήταν ακόμα νωπό και το διεθνές συγκρουσιακό κλίμα της εποχής, καθόριζε καταστάσεις και συμπεριφορές.
Οφείλει ο 17χρονος να ξέρει ότι, τραμπούκοι-δολοφόνοι το 1963 σκότωσαν τον συνεργαζόμενο με την Ε.Δ.Α. βουλευτή Λαμπράκη, καθώς και ότι: «Πενήντα χρόνια μετά την δολοφονία η πρόεδρος της Κ.Ο. του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα αναγνώρισε από του βήματος της Βουλής ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η προδικτατορική ΕΡΕ δεν είχαν σχέση με την αποτρόπαιη πράξη των παρακρατικών της εποχής» ().
Η αλήθεια είναι ότι και ο Καραμανλής υπήρξε πολιτικό θύμα της δολοφονίας. Ακολούθησε τέσσερα χρόνια αργότερα η δημοκρατία.
Αν η δολοφονία του Λαμπράκη πρέπει να προκαλεί παρά τις συνθήκες της εποχής αποτροπιασμό, η εν ψυχρώ εκτέλεση του Μπακογιάννη 27 χρόνια μετά και σε εντελώς διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες πως πρέπει να αντιμετωπίζεται;
Ή η απόπειρα δολοφονίας του Παλαιοκρασσά με «παράπλευρη απώλεια» τον άτυχο Αξαρλιάν; Αν οι τραμπούκοι-δολοφόνοι του παρακράτους πρέπει να μείνουν στη μνήμη μας τι πρέπει να κάνουμε με τους δήμιους-εκτελεστές της Αριστεράς. Να τους χορηγούμε άδειες για… να ασχοληθούν με τα μελίσσια τους; Υπό τις επευφημίες του Ρουβίκωνα;
Μάλιστα κύριε Πρωθυπουργέ οι 17χρονοι πρέπει να ξέρουν και οι ενήλικες να θυμούνται. Το θέμα είναι ποια ιστορία.