Για τις άδειες …αναψυχής του «Λουκά του φαρμακοχέρη», μπορείτε να υποθέσετε την γνώμη μου. Στο βαθμό που δεν επρόκειτο να πάρουν (ακόμη και να ζητούσαν), οι φυλακισμένοι στρατιωτικοί της χούντας, δεν δικαιούταν να πάρει και αυτός.
Γιατί και στις δύο περιπτώσεις με δολιοφθορείς του δημοκρατικού πολιτεύματος έχουμε να κάνουμε. Και εκεί ισχύει αυτό που έλεγε ο Εθνάρχης, «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Χωρίς διαλείμματα για να …μαζεύω χόρτα, να φροντίζω τα μελίσσια, να βλέπω τον κανακάρη μου κλπ.
Θα σας εκφράσω όμως μία σκέψη μου, ελαφρώς αιρετική χωρίς ελπίζω να σπεύσουν κάποιοι να την παρεξηγήσουν. Η τρομοκρατία των «Λουκάδων» στις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης ήταν αρκετά διαφορετική από αυτό το φαινόμενο που ζούμε σήμερα. Εκείνη η σφιχτή ομάδα ήταν μια εγκληματική συμμορία με αυστηρούς κανόνες και αυθαίρετους «αξιακούς κώδικες».
Στο διαταραγμένο τους μυαλό, έβλεπαν «στόχους». Και νόμιζαν ότι αποδίδουν δικαιοσύνη με το 45άρι. Είχε η δράση τους την παραμικρή νομιμοποιητική δράση; Ούτε κατά διάνοια. Δολοφόνοι ήταν που περνούσαν από ένα ιδιότυπο casting τα υποψήφια θύματα τους και δεν δίσταζαν να διακινδυνεύσουν «παράπλευρες απώλειες», όπως στην περίπτωση του ανυποψίαστου Θάνου Αξαρλιάν.
Η αλήθεια είναι όμως ότι στον σχεδιασμό τους δεν ενέτασσαν μαζικά ή «τυφλά» χτυπήματα. Aυτά προέκυπταν από αστοχίες. Στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν. Η επιλεκτική τρομοκρατία με την «φιλτραρισμένη στοχοποίηση» και η προσπαθεια περιορισμού ανθρώπινων απωλειών, υποκαταστάθηκε από πολύ λιγότερο επεξεργασμένες τακτικές «αντάρτικου πόλεων».
Γιατί η ιδεολογική βάση της παλαιότερης γενιάς τρομοκρατών μπολιάστηκε στα κελιά της φυλακής με ανεξέλεγκτο μίσος κατά της «κακούργας κοινωνίας», των δυνάμεων της τάξης του «συστήματος» και της «εξουσίας», γενικώς και αορίστως.
Αυτό ήταν καθαρή συνέπεια της εγκληματικής, από την πλευρά της πολιτείας, αμέλειας που οδήγησε στην συνεύρεση σκληρών ποινικών με «άγουρους τρομοκράτες». Η επίδραση των κοινών κακοποιών, ντόπιων, αλλά και εισαγόμενων, κυρίως από την γειτονική Αλβανία, υπήρξε δυστυχώς καταλυτική στη δημιουργία μιας νέας «σχολής τρομοκρατίας» Που χαρακτηρίζεται από τυφλό «αντι-εξουσιαστικό» μένος, δίψα για αίμα ενστόλων, απέχθεια για τα ιερά και όσια της φυλής και χουλιγκανικού τύπου εθνομηδενισμό.
Η σημερινή αριστερίστικη τρομοκρατία είναι πολύ πιο μαζική και κυρίως πολύ πιο επικίνδυνη για «ανυποψίαστους». Όπως τα τραγικά θύματα της Μαρφίν, οι ευέλπιδες που ξυλοκοπήθηκαν μέρα-μεσημέρι στο Μοναστηράκι, το παλικάρι που φορούσε «λάθος μπλούζα» στη Θεσσαλονίκη, μέχρι και η αλληλέγγυος δικηγόρος που έφαγε τη ναυτική φωτοβολίδα στο πόδι.
Ο περιθωριακός πολιτικός χώρος του γκέτο των Εξαρχείων, δεν εκφράζεται μόνο από τους 50 νοματαίους του Ρουβίκωνα που έχουν ανάγει σε σπόρ (ευτυχώς αναίμακτο μέχρι τώρα) τον «αντι-εξουσιαστικό» χαβαλέ με τα ντου διαμαρτυρίας. Εχει πάρα δίπλα και κανα δυό χιλιάδες «συμπαθούντες» πολλών διαφορετικών εκφάνσεων. Από «οργισμένουςέφηβους» βορείων προαστίων που νομίζουν ότι το να πετάνε μολότωφ στα ΜΑΤ είναι σα σπάνε τα καθίσματα στον αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακός-Παναθηναικός, μέχρι πρεζόνια και πραγματικά κατακάθια της κοινωνίας, ανθρώπους άρρωστους κατά κυριολεξία στη ψυχή και υποψήφιους δολοφόνους.
Δυστυχώς έχει γίνει μόδα η αντιεξουσιαστική βία, όπως παραλίγο να γίνει μόδα η χρυσαυγίτικη. Οι σημερινοί αντιεξουσιαστές σπάνια ασχολούνται με τους «υποψιασμένους» που συνοδεύονται από θωρακισμένα αυτοκίνητα και καμιά δεκαπενταριά φουσκωτούς. Χτυπούν όποιον βρουν μπροστά τους και πληρεί τα δικά τους διευρυμένα κριτήρια «στόχου», στην υποτιθέμενη στη μάχη με το κράτος. Πυροβολούν τον ανώνυμο φρουρό στο αστυνομικό τμήμα, δέρνουν νεαρούς με κοντό μαλλί που «μοιάζουν με φασίστες» και όποιον γενικώς τυχαίνει να φοράει στολή.
Εσχάτως χτυπούν και κρεοπώλες ή μεροκαματιάρηδες που έχουν μια μπαγκαζιέρα σκύλου στο τζιπάκι εικοσαετίας, επειδή είναι «δολοφόνοι ζώων».
Πολύ φοβούμαι ότι βρισκόμαστε ενώπιον ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Που εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σε φαινόμενα αυτοδικίας. Αν ο μεροκαματιάρης πιάσει στα χεράκια του την τσογλαναρία που του καίει το αυτοκίνητο δεν είμαι βέβαιος που θα καταλήξουμε. Κι αν κάποια στιγμή οι Ευέλπιδες αποφασίσουν εκτός από τους δύο με στολή να ακροβολίσουν και μία διμοιρία με πολιτικά, δεν θα ήθελα να φανταστώ τι πρόκειται να συμβεί.
Ασφαλώς δεν υπάρχει «δίκαιη» τρομοκρατία όπως δεν υπάρχει και light τρομοκρατία. Απλά όταν είναι μαζική και αγγίζει μορφές ακραίου χουλιγκανισμού είναι φυσικό να εμπλέκει περισσότερους και να ξυπνά ισχυρές αντίρροπες δυνάμεις.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να συμβεί αν μια ωραία μέρα ο κάθε Ρουβίκωνας ανταμωθεί στη γωνία με τον αντι-Ρουβίκωνα. Ας το σκεφτούν εγκαίρως αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ασφάλεια των πολιτών…
ΠΗΓΗ: Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»