Θα έπρεπε να γράψω δυό κουβέντες για το δημοψήφισμα στο Ην. Βασίλειο, αλλά έχουμε plenty of time...τις επόμενες μέρες. Το "καραγκιοζιλίκια" έχει να κάνει με ό,τι υποκριτικό, κατά την άποψή μου, συμβαίνει στον αθλητισμό.
Η ουσία των μεγάλων αγώνων, είτε αυτοί είναι Ολυμπιακοί, είτε Παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου κλπ, έχει να κάνει και με τη στιγμή, τη στιγμή της δόξας, της ανείπωτης χαράς και συγκίνησης που μοιράζεσαι με χιλιάδες κόσμου. Μοναδικές στιγμές που μόνο ένας αθλητής θα ζήσει. Ένας αθλητής που ακούει το όνομά του ρυθμικά από 100.000 παραληρούντες οπαδούς.
Που βλέπει παιδιά να πασχίζουν να βγάλουν μία φωτογραφία μαζί του, να πάρουν ένα αυτόγραφο. Ένας αθλητής που θα πάρει τη σημαία της χώρας του και θα κάνει το γύρο του θριάμβου στον στίβο, που θα ανέβει στο βάθρο των νικητών για να παραλάβει το χρυσό και θα ακούσει τρεμάμενος τον εθνικό ύμνο της χώρας του.
Που θα επιστρέψει στη χώρα του θριαμβευτής και στο χωριό του θα "γκρεμίσουν τείχη" για να τον υποδεχθούν. Όλα αυτά είναι μοναδικά. Τα ζεις ή δεν τα ζεις. Και κανείς δεν στα παίρνει πίσω. Γιατί τα έζησες. Καμμιά Wada τέσσερα ή οκτώ χρόνια μετά, για λόγους πολιτικούς.
Λοιπόν αν όλα αυτά κάνουν πως δεν τα καταλαβαίνουν εκείνοι που προίστανται του παγκόσμιου αθλητισμού, οι περιβόητοι παράγοντές του, τα άλλα, τα δικά τους είναι υποκρισίες και καραγκιοζιλίκια. Τα γράφω αυτά μετά τα τελευταία γεγονότα με τους Ρώσους αθλητές, από τη Σαράποβα την τεννίστρια μέχρι τους αθλητές του στίβου που θα αποκλειστούν από το Ρίο.
Δηλαδή θέλει κάποιος να μας πει, να ισχυρισθεί, ότι μόνο η Σαράποβα από τους τεννίστες ντοπάρεται; Μόνον οι Ρώσοι αθλητές στίβου κάνουν χρήση ουσιών απαγορευμένων; Δηλαδή οι άλλοι, που φθάνουν με έναν πήδο στον ουρανό, ή ξεπερνούν σε ταχύτητα αυτή του ήχου, ή οι ποδοσφαιστές που παίζουν 65 αγώνες επιπέδου Τσιάμπιονς Ληγκ τη χρονιά και συνεχίζουν... ακάθεκτοι, είναι αθώες περιστερές; Είναι άμεμπτοι γιατί, ποιός το είπε; Επειδή έχουν καλύτερους γιατρούς; Επειδή τους προστατεύουν καλύτερες εταιρείες;
Λοιπόν ας τελειώνει η υποκρισία μια και καλή για να χαιρόμαστε όλοι όσοι αγαπάμε τον αθλητισμό για τις στιγμές που προσφέρει. Όπως τις προσφέρει. Ή λοιπόν βρίσκεται ο τρόπος και όλοι συμμετέχουν ισότιμα στους αγώνες, με τα ίδια φάρμακα, το ίδιο αίμα, ή χωρίς καθόλου φάρμακα γυμναζόμενοι όπως οι απλοί Κινέζοι στις γειτονιές τους, ή επιτρέπονται επισήμως τα πάντα και τελειώνει το ωραίο, αθώο, παραμύθι που ξεκίνησε πάλι την πορεία του το 1896. Στο παραμύθι που κάποιοι θέλουν να συνεχίσουν να ζουν, οραματιζόμενοι κλάδους δάφνης...και απλή εκγύμναση στις παλαίστρες.
Τι νόημα, αλήθεια, έχει η αφαίρεση μεταλλίου δύο - τέσσερα χρόνια μετά το γεγονός, όταν ο νικητής θα έχει δαφνοστεφανωθεί μπροστά στο αλαλάζον κοινό, για να πάει σε κάποιον άλλο που έφυγε κατ' ευθείαν στα αποδυτήρια με κάτω το κεφάλι. Η δικαίωση θα πείτε. Ένα μέταλλο θα πάρει ο κακομοίρης αυτός, ο τότε δεύτερος, άλλου χρώματος με κούριερ σπίτι του...
Όμως οι μοναδικές στιγμές;
Το κλάμμα, ο πανηγυρισμός, το χειροκρότημα, ο εθνικός ύμνος;
Αρκεί λοιπόν η εκδίκηση, τέσσερα χρόνια μετά;
Για να ερωτηθούν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές κι ας αφήσουμε κατά μέρος τους μαθουσάλες που διοικούν...κι διεκδικούν ως αυθεντίες, το αλάθητο των αποφάσεών τους.