Ο Μάνος Πίντζης μαζι με την Δωροθέα Μερκούρη και τον Τρύφωνα Σαμαρά ταξίδεψαν στο Νέο Δελχί για την εκπομπή του Νίκου Κοκλώνη, celebrity travel.
Η εμπειρία ζωής που επιφύλασσε ο Νίκος Κοκλώνης στους καλεσμένους του στο Celebrity Travel ήταν η επίσκεψη στην ιερή πόλη Βαρανάσι, μια πόλη που χρονολογείται στον 11ο αιώνα π.Χ. στη βόρεια Ινδία, στις όχθες του ποταμού Γάγγη, εκεί που οι Ινδοί καίνε τους νεκρούς τους.
«Για τους Ινδούς, αν ο νεκρός τους καεί στο Γάγγη, ξορκίζονται όλα τα κακά στην οικογένεια, είναι ό,τι πιο υπέροχο μπορεί να συμβεί σε μια ψυχή σύμφωνα με τη θρησκεία τους. Από τότε που πήγαινα σχολείο διάβαζα για την ινδουιστική θρησκεία και ήθελα να πάω στο Βαρανάσι. Βέβαια, είναι πολύ σκληρό, βλέπεις νεκρούς στους δρόμους, αλλά εμπειρία ζωής» δήλωσε η Δωροθέα Μερκούρη στο People.
Από την πλευρά του ο είπε για την συγκλονιστική εμπειρία: «Ήταν η πρώτη φορά που πήγα στην Ινδία, είχα δει βέβαια πολλά ντοκιμαντέρ για τη χώρα, μου αρέσουν τα απίστευτα χρώματα που έχει, παρόλο που στο μεγαλύτερο μέρος της υπάρχει πολλή φτώχεια και μιζέρια. Η εμπειρία στο Βαρανάσι ήταν πραγματικά συγκλονιστική από πολλές απόψεις. Είναι η πιο ιερή πόλη για τους Ινδούς, εκεί που όλοι ονειρεύονται να κάψουν τους νεκρούς τους. Μια πόλη με πολύ έντονη ενέργεια και ταυτόχρονα μια πόλη πολύ βρόμικη, με πλήθος κόσμου που κοιμάται στο δρόμο, αφοδεύει όπου βρει. Το βράδυ έχει πολύ κρύο και ο κόσμος καίει τα πάντα για να ζεσταθεί, με αποτέλεσμα το πρωί να υπάρχει απίστευτη αιθαλομίχλη, ενώ ο συνωστισμός σε κάνει κάποιες στιγμές να τα χάνεις. Υπάρχουν μηχανάκια σχεδόν το ένα πάνω στο άλλο, στο δρόμο μανάδες και παιδιά σού τραβάνε τα μπατζάκια και τα μανίκια για να τους δώσεις λεφτά ή κάτι να φάνε. Το πρωί, πριν πάνε στη δουλειά, οι άνθρωποι πηγαίνουν να πλυθούν στο Γάγγη, ενώ το βράδυ συγκεντρώνονται πάλι στις όχθες του για προσευχές. Ταυτόχρονα οι Ινδοί έχουν μια ξεχωριστή πνευματικότητα. Ο ένας χαιρετά τον άλλον λέγοντας “ναμάστε”, που, όπως έμαθα, σημαίνει “το φωτεινό ον μέσα μου χαιρετίζει το φωτεινό ον μέσα σου”. Μπορεί όλοι στο δρόμο να κορνάρουν ασταμάτητα, τόσο που σε λίγο συνηθίζει το αυτί σου τον ήχο, αλλά δεν βρίζουν ούτε είναι εριστικοί.
Η συνεννόηση, ειδικά στο Βαρανάσι, είναι θέμα. Μιλάς στους Ινδούς στα αγγλικά και σου απαντούν “yes, sir” ό,τι κι αν πεις, αλλά κατά κανόνα δεν έχουν καταλάβει τίποτα, είσαι λίγο χαμένος στη μετάφραση. Ήταν ένας νεκρός τυλιγμένος σε πορτοκαλί πανιά πάνω σε ένα αυτοσχέδιο φορείο. Τον βούτηξαν στο ποτάμι για να πάρει την ευλογία, αφαίρεσαν τα πορτοκαλί πανιά, αφήνοντας το σώμα τυλιγμένο με γάζες μέχρι το κεφάλι, και μετά τον άλειψαν με ένα υγρό και τον έβαλαν πάνω σε ένα σωρό με αναμμένα ξύλα. Με ένα φτυάρι έριχναν τη στάχτη του στον ποταμό. Είδαμε τουλάχιστον 2-3 νεκρούς να καίγονται έτσι. Μάλιστα την ώρα που βλέπαμε τις καύσεις μέσα από τη βάρκα, είδαμε κάτι σαν χέρι να επιπλέει στο νερό, νομίζαμε πανικόβλητοι πως ήταν κάποιο πτώμα, αλλά ήταν η ουρά από ένα σκυλί που είχε πεθάνει μέσα στο ποτάμι. Σκέψου μέσα σε πόσο βρόμικα νερά κάνουν μπάνιο. Για εμάς είναι αποκρουστικό το θέαμα, για εκείνους όμως είναι μια επαφή με το θείο».