Ο Προκόπης Παυλόπουλος, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 13 Μαρτίου 2015 τονίζει, σχεδόν με κάθε ευκαιρία, την ανάγκη εγρήγορσης και ενότητας των Δημοκρατικών Πολιτικών Δυνάμεων στα μεγάλα και, κυρίως, στα Εθνικά Θέματα.
Για όσους τον γνωρίζουν κάτι τέτοιο δεν αποτελεί έκπληξη. Συναινετικός από τη φύση του -μην ξεχνάμε επιπλέον ότι φοίτησε στη «σχολή Κωνσταντίνου Καραμανλή», ο οποίος και τον εισήγαγε στην πολιτική- αντιλήφθηκε ότι η συναίνεση ήταν κάτι το εντελώς απαραίτητο και αυτονόητο για να «περάσει τον κάβο» η Ελλάδα μέσα στη δίνη της κρίσης, ώσπου το «σκάφος» να σταθεροποιηθεί για τα καλά στην ευρωπαϊκή και νατοϊκή του πορεία, ιδίως κατά τους πρώτους μήνες της Κυβέρνησης Τσίπρα.
Όμως η εκ μέρους του Προκόπη Παυλόπουλου επίκληση της ανάγκης «αρραγούς ενότητας», κατά την προσφιλή του έκφραση, έχει ενταθεί μέσα στο 2018. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τον Ιανουάριο του 2018 ως τώρα, πάνω από τριάντα μια (!) φορές έχει κάνει έκκληση εθνικής ενότητας.
Και μάλιστα ολοένα και πιο συχνά επισημαίνει ότι ο ίδιος, στο πλαίσιο του κατά του Σύνταγμα «ρυθμιστικού ρόλου» του Προέδρου της Δημοκρατίας, έχει χρέος να λειτουργεί ως εγγυητής της ενότητας.
Την ανάγκη ενότητας τόνισε ο Προκόπης Παυλόπουλος με μεγαλύτερη έμφαση π.χ. στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του (31.12.2017), κατά την εορτή των Φώτων (6.1.2018), κατά την ομιλία του στην 1η Στρατιά στη Λάρισα (4.2.2018), στο μήνυμά του για την 25η Μαρτίου (25.3.2018), στις τελετές της Εξόδου στο Μεσολόγγι (1.4.2018), στο μήνυμά του για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας (24.7.2018) και, εντελώς πρόσφατα, στην Όλυμπο της Καρπάθου κατά την γιορτή του Δεκαπενταύγουστου.
Τι δηλώνει σε συνεργάτες του
Τι άραγε είναι εκείνο που κάνει τον Προκόπη Παυλόπουλο να απευθύνει τώρα, με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση, έκκληση προς τις Δημοκρατικές Πολιτικές Δυνάμεις για «αρραγή ενότητα» κυρίως στα Εθνικά μας Θέματα και να υπενθυμίζει, πάντα με την ίδια συχνότητα και ένταση, το τεράστιο κόστος τους διχασμού ακόμη και για τον Εθνικό μας Κορμό;
Το «κλειδί» φαίνεται να βρίσκεται σε αυτό που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισημαίνει εμφαντικά στους συνεργάτες του και τους συνομιλητές του: «Η σημερινή διεθνής συγκυρία, κατ’ εξοχήν δε η έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή και η ασταθής συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθιστά την Ελλάδα, και μάλιστα σε πρωτόγνωρο βαθμό μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, «προκεχωρημένο φυλάκιο» της Δύσης και της Ευρώπης προς την Ανατολή. Παρά τα προβλήματά της η Ελλάδα είναι, κατά γενική ομολογία, πραγματικός πυλώνας δημοκρατικής σταθερότητας και συνέπειας απέναντι στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα, λοιπόν, είναι ο καιρός ν’ αξιοποιήσουμε αυτό το τεράστιο ιστορικό και γεωπολιτικό πλεονέκτημα, πρωτίστως για να θωρακίσουμε τα Εθνικά μας Θέματα. Τούτο έχει ως πρώτη προϋπόθεση την αρραγή ενότητα των Δημοκρατικών Πολιτικών Δυνάμεων».
Η κορύφωση της αντίληψης
Την κορύφωση αυτής της αντίληψης του Προκόπη Παυλόπουλου σηματοδότησε η ακόλουθη αποστροφή του φετινού μηνύματός του για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας: «Οι καιροί μας προειδοποιούν ότι ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός μας. Είναι, στην πραγματικότητα, ο αδέκαστος κριτής μας στο δικαστήριο της Ιστορίας, το οποίο δεν πρόκειται να μας συγχωρήσει κανέναν εφησυχασμό, πολύ δε περισσότερο καμία μετάθεση των δικών μας,ήδη μεγάλων,ευθυνών στο μέλλον και στις γενιές που έρχονται. Μέσα στο ίδιο πλαίσιο, το δικαστήριο της Ιστορίας δεν πρόκειται επίσης να μας συγχωρήσει -το αντίθετο μάλιστα- διχόνοιες και διχασμούς που, καθένας μας γνωρίζει καλά, στο παρελθόν μας στοίχισαν πολύ ακριβά, ακόμη και κομμάτια του Εθνικού μας Κορμού. Τούτο σημαίνει ότι οι καθ’ όλα θεμιτές, στην εύρωστη πια Δημοκρατία μας, επιμέρους διαφορές μεταξύ των Δημοκρατικών Πολιτικών Δυνάμεων, ως προς τον τρόπο τον οποίο καθεμιά επιλέγει για την διαχείριση της πολιτικής εξουσίας που της αναλογεί, δεν είναι νοητό να δημιουργήσουν ρήγματα σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση του γενικότερου Δημόσιου Συμφέροντος, κατ’ εξοχήν δε των Εθνικών μας Θεμάτων. Τα οποία είναι, το επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, και Θέματα της Ευρωπαϊκής μας Οικογένειας, και όχι μόνο».
Ρυθμιστής του πολιτεύματος
Πρέπει δε να ομολογήσει κανείς ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ο Πρόεδρος -γιατί και οι προκάτοχοί του μιλούσαν, φυσικά, για ενότητα- ο οποίος δεν έχει μείνει στις επισημάνεις ενότητας. Έχει κάνει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, το οποίο δείχνει ότι και στο σημείο αυτό, δηλαδή στα Εθνικά Θέματα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ασκεί τις συνταγματικές του αρμοδιότητες στα όριά τους, ήτοι μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος μεν αλλά με την ευρύτερη δυνατή ερμηνεία, επικαλούμενος τα θεσμικά δεδομένα του «Ρυθμιστή του Πολιτεύματος» κατά το άρθρο 30 παρ. 1 του Συντάγματος. Μερικά παραδείγματα αρκούν για να τεκμηριώσουν αυτή τη διαπίστωση.
"Τα εθνικά θέματα είναι και ευρωπαϊκά θέματα"
Πριν απ’ όλα ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι εκείνος που, όπως τονίζουν συνεργάτες του, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, για πρώτη φορά έθεσε ρητώς και ευθέως το ζήτημα ότι τα Εθνικά μας Θέματα, όλα ανεξαιρέτως, είναι και Ευρωπαϊκά Θέματα. Και έφθασε σημείο να «κατοχυρώσει» την θέση ότι τα σύνορα και το έδαφος της Ελλάδας είναι σύνορα και έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα όταν οι Ένοπλες Δυνάμεις μας τα υπερασπίζονται ενεργούν και εν ονόματι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Καθένας αντιλαμβάνεται την εθνική «προστιθέμενη αξία» αυτής της κίνησης του Προκόπη Παυλόπουλου, η οποία επικουρείται ευθέως από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, όπως είναι φυσικό, έχει φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την Τουρκία, όσον αφορά τις προκλητικές «διεκδικήσεις» της στο Αιγαίο.
Στο Κυπριακό –σύμφωνα με τις ίδιες πηγές- όλοι γνωρίζουν, με πρώτο τον Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη, ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος, ήδη από την πρώτη του επίσκεψη στη Λευκωσία, το 2015, ήταν ο «αρχιτέκτονας» του επιχειρήματος, σύμφωνα με το οποίο επειδή η Κύπρος είναι πλήρες κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η κυριαρχία της είναι πλήρης κατά το άρθρο 4 παρ. 2 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είναι νοητή λύση του Κυπριακού με στρατεύματα κατοχής και εγγυήσεις τρίτων. Καθένας δε θυμάται ότι όχι μόνον η θέση αυτή είναι πλέον «εθνική θέση», με σύμφωνες τις Πολιτικές Δυνάμεις σε Αθήνα και Λευκωσία, αλλά είναι και επίσημη ευρωπαϊκή θέση, όπως απέδειξαν οι τελευταίες συνομιλίες της Γενεύης.
Στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις -και εδώ με σύμφωνες τις Πολιτικές Δυνάμεις αλλά και τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ιδίως δε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- ο Προκόπης Παυλόπουλος ήταν εκείνος που –σύμφωνα με τους συνεργάτες του- πρώτος αποτύπωσε ρητώς και γραπτώς τα επιχειρήματα, με βάση το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο, για την προστασία του Αιγαίου από την τουρκική προκλητικότητα.
Για παράδειγμα ήταν αυτός που, πρώτον τεκμηρίωσε το ζήτημα της πληρότητας και της μη δυνατότητας αναθεώρησης ή και επικαιροποίησης της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 -κάθε καλόπιστος θυμάται τον διάλογό του με τον Ερντογάν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και την αναδίπλωση του Τούρκου προέδρου μετέπειτα στην Κωνσταντινούπολη- άρα την ανυπαρξία «γκρίζων ζωνών». Οι οποίες, δυστυχώς, βρήκαν πρόσφορο έδαφος για την «τουρκική ρητορική» επί κυβερνήσεων Κώστα Σημίτη.
Δεύτερον, τεκμηρίωσε πλήρως την ερμηνεία του ότι η Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947, με βάση και το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, όχι μόνο δεν απαγορεύει την αμυντική θωράκιση της Δωδεκανήσου αλλά, επιπροσθέτως, παρέχει στην Ελλάδα κάθε δικαίωμα προς αυτή την κατεύθυνση, λόγω «επικείμενης τουρκικής απειλής», κυρίως μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Και τρίτον, αξιοποίησε το περιβαλλοντικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Natura 2000» για να στηριχθεί πολιτικώς και θεσμικώς ότι το έδαφος της Ελλάδας, και κυρίως τα νησιά μας στο Αιγαίο, είναι και εδάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός το οποίο έχει αποδιοργανώσει την τουρκική εξωτερική πολιτική και επιθετικότητα στην περιοχή, αφού έχει απομονώσει πλήρως την Τουρκία στις «διεκδικήσεις» της και στις θέσεις της περί, δήθεν, «γκρίζων ζωνών».
Και στο, εξαιρετικά επίκαιρο, ζήτημα των Σκοπίων, όπως τονίζουν συνεργάτες του, ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος εκείνος -και όλες οι Δημοκρατικές Πολιτικές Δυνάμεις ακολούθησαν, ομοφώνως, στη συνέχεια- που έθεσε το ζήτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος της ΠΓΔΜ και της ανάγκης αποδοχής εκ μέρους της ότι δεν έχει σχέση με την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας του Αλέξανδρου και του Φιλίππου, αφού πρόκειται για σλαβικό έθνος, το οποίο δημιουργήθηκε μετά τον 7ο αιώνα μ.Χ.
Τη θέση αυτή του Προκόπη Παυλόπουλου έκαναν δεκτή, ευθύς εξ αρχής, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ και, έτσι, υποχρεώθηκε να την δεχθεί η ΠΓΔΜ.
Και έτσι φθάσαμε στο πλεονέκτημα να είναι πάντα υπό αίρεση για την ΠΓΔΜ τόσο η πρόσκληση προς ένταξη στο ΝΑΤΟ όσο και η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
"Να θωρακιστούν για πάντα – να μην παρεκκλίνει κανείς"
Είναι αυτά τα σημαντικά κεκτημένα για τα Εθνικά μας Θέματα που, κατά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πρέπει να θωρακισθούν για πάντα.
Αφού κανείς δεν μπορεί να ξέρει ως πότε αυτό το τεράστιο σημερινό ιστορικό και γεωπολιτικό πλεονέκτημα της Χώρας μας θα έχει την ίδια έννοια και αξία.
Μια τέτοια θωράκιση όμως απαιτεί, οπωσδήποτε, την ενότητα των Δημοκρατικών Πολιτικών Δυνάμεων, ώστε να καταστεί, άπαξ δια παντός, «Εθνική Γραμμή», από την οποία δεν θα μπορεί να παρεκκλίνει στο μέλλον κανείς.
Ούτε οι Κυβερνήσεις, ούτε τα Πολιτικά Κόμματα ούτε, φυσικά, ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ακριβώς γι’ αυτό ο Προκόπης Παυλόπουλος, όσο πλησιάζουμε στην κρίσιμη προεκλογική περίοδο όπου οι πολιτικές εντάσεις αυξάνονται, μιλάει ολοένα και περισσότερο, ολοένα και με μεγαλύτερη έμφαση, για «αρραγή ενότητα».
Το παρελθόν μάλλον μας έχει διδάξει πολλά. Ή, τουλάχιστον, πρέπει να μας έχει διδάξει- όπως τονίζουν αρμόδιες πηγές.
ΠΗΓΗ: Το άρθρο είναι του Βασίλη Σκουρή και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα news247.gr