Κάθε χρόνο ο ελληνικός λαός, πιστός στην μακραίωνη παράδοση της Ορθοδοξίας, προσέρχεται ευλαβικά και με κατάνυξη στους ναούς για να προσευχηθεί και να βιώσει τα Σεπτά Πάθη του Θεανθρώπου. Μέσα στους χριστιανικούς ναούς οι πιστοί αισθάνονται την αγαλλίαση της προσευχής, αλλά και το μυστήριο της Θείας Παρουσίας.
Όλος ο χώρος των ορθοδόξων ναών αποπνέει το άρωμα του θείου πάθους και της μυσταγωγίας. Οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας, ή της Εβδομάδας των Θείων Παθών όπως είναι επίσης γνωστή έχουν μια ιδιαίτερη απήχηση στην ψυχή και στη σκέψη των ορθοδόξων Χριστιανών.
Δεν είναι μόνο η ζωντανή πίστη στα Θεία Πάθη, αλλά κατά κάποιο τρόπο, ο ελληνικός λαός συνδέει τα Πάθη του Χριστού με τα πάθη του Γένους μας. Θέλει δηλ. να βλέπει τις εθνικές περιπέτειες και τη δραματική ιστορία του ελληνικού έθνους άρρηκτα δεμένα με το μαρτύριο και τη ζωή του Ιησού, του Θεού που ενσαρκώνει όλων των ανθρώπων και των Ελλήνων τις προσδοκίες.
Η Εβδομάδα των Θείων Παθών στην ελληνική συνείδηση όπως ξέρουμε, συνδέεται επίσης με την προσδοκία της Ανάστασης. Και η Ανάσταση επίσης έχει διπλό νόημα για μας τους Έλληνες ορθοδόξους. Από το ένα μέρος συμβολίζει την Ανάσταση του σταυρωθέντος Θεού, δηλ. τη λύτρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της προπατορικής πτώσεως, και από το άλλο συμβολίζει την παλιγγενεσία του Γένους μας από τα δεινά της μακράς δουλείας στους ξένους κατακτητές.
Έχει όμως και ευρύτερο νόημα η Ανάσταση και το Θείον Πάθος : συμβολίζει κάθε φορά την προσπάθεια του ανθρώπου, με την αρωγή του Θεού, να βαδίσει στο δρόμο της πίστεως και της Ελπίδος. Ο άνθρωπος προσβλέπει στα πάθη του Χριστού με την ελπίδα να αντλήσει δύναμη και θάρρος να σηκώσει τα δεινά του βίου, να ηρεμήσει τον ταραγμένο ψυχικό του κόσμο, να ανορθώσει το ηθικό του και να πορευθεί με στέρεα βήματα την οδό της καθημερινότητας και της βιοπάλης. Όλη η ζωή του ανθρώπου στηρίζεται στην πίστη του στο Θεό.
Ένα ακόμη στοιχείο που μας συνδέει με το Θείον Πάθος και τη Μεγάλη Εβδομάδα έχει σχέση με την Ελληνική Άνοιξη. Έτσι για μας τους Ορθόδοξους Έλληνες, η Μεγάλη Εβδομάδα και τα Πάθη του Χριστού αποκτούν ένα επιπλέον συμβολικό στοιχείο, δηλ. συνδέονται με την έννοια της μεγάλης αλλαγής στη ροή του χρόνου.
Αυτό ακριβώς μας προετοιμάζει να δεχθούμε το χαρμόσυνο άγγελμα της Αναστάσεως. Είναι καταπληκτικό πόσο βαθειά ριζωμένα στην ψυχή του λαού μας είναι τα Θεία Πάθη της Μεγάλης Εβδομάδας με την Ανάσταση και με την ελληνική Άνοιξη.
Την κατάνυξη που βιώνουμε στις μέρες της Μ. Εβδομάδας με τις Ακολουθίες των ιερών παθών, με τη Σταύρωση, τον Επιτάφιο και τα μελωδικότατα εγκώμια, συμπληρώνει το άρωμα της Άνοιξης. Έξοχα συνδυάζεται μεταφορικά ο σταυρικός θάνατος του Θεανθρώπου με το κάλλος του Ελληνικού έαρος.
«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος...» ψάλλουμε στα Εγκώμια το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής και δεν ξέρει κανείς να πει, αν η ψυχή μας γεμίζει λύπη ή συγκρατημένη χαρά και ελπίδα με την προσδοκία της Ανάστασης.
Αυτά είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Ελληνικού Ορθόδοξου Πάσχα: από το βαθύ αίσθημα του Θείου Πάθους μεταβαίνουμε βαθμιαία, μέσα στο θάμβος της Ελληνικής Άνοιξης, στο χαρμόσυνο Ελληνικό Πάσχα. Το βίωμα της Μ. Εβδομάδος επιδρά λυτρωτικά στην ψυχή μας και κραταιώνει την πίστη μας.
Εύχομαι σε όλους Καλό Ελληνικό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.