Αγανάκτησα όταν προσφάτως άκουσα να τίθεται με περισσή σοβαρότητα η παρακάτω ερώτηση προς πολιτικό: «Μα, δεν θεωρείτε εύλογο το ερώτημα που θέτει ο απλός κόσμος, πώς είναι δυνατόν να λαμβάνει τέτοια μέτρα μια αριστερή κυβέρνηση;»
Ο λόγος της αγανάκτησης; Επειδή αφελώς ανέμενα πως εκείνοι που έχουν το προνόμιο του δημοσίου λόγου, θα γνώριζαν ότι μια αριστερή κυβέρνηση που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό της θα βάλει φόρους. Με άλλα λόγια άτοπη η συγκεκριμένη ερώτηση.
Οι Έλληνες, είναι ο μοναδικός λαός παγκοσμίως που ψήφισε αριστερή κυβέρνηση πιστεύοντας ότι θα μειώσει τους φόρους και θα αυξήσει τους μισθούς. Και καλά οι πολλοί, που έτσι κι αλλιώς αβασάνιστα αναζητούν την αλήθεια και στρέφονται προς όσα βρίσκουν έτοιμα. Όμως και οι «ειδικοί» να μην αντιλαμβάνονται ότι μία αριστερή κυβέρνηση θα βάλει υψηλούς φόρους για να συντηρήσει και γιατί όχι να αυξήσει το κράτος, την πελατείακή και ιδεολογική της βάση;
Στην σημερινή Ελλάδα μπλέχτηκαν έννοιες και ιδεολογίες. Θεωρείται φιλελεύθερη - ή νεο-φιλελεύθερη όπως αρέσκονται ορισμένοι να λένε- πολιτική, ο κρατικός παρεμβατισμός, ο απόλυτος κρατισμός. Μία αριστερή κυβέρνηση που προστατεύει τις θεμελιώδεις αρχές της απεχθάνεται τις ιδιωτικοποιήσεις και την επιχειρηματικότητα. Η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν αποτελεί προτεραιότητα. Γι΄αυτό και τόση ανεργία προερχόμενη μόνο από τον ιδιωτικό τομέα. Η αριστερή κυβέρνηση διογκώνει και τροφοδοτεί το κράτος από το οποίο αντλεί εξουσία. Και πώς τροφοδοτείται το κράτος; Με φόρους και ξανά φόρους.
Προς τι λοιπόν οι διαμαρτυρίες και τα «εύλογα ερωτήματα»; Όλα όσα συμβαίνουν κι εφαρμόζονται είναι γραμμένα χαρτί και καλαμάρι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ας ενημερωνόταν ο ψηφοφόρος πριν πάει στην κάλπη. Κάποια στιγμή στην Ελλάδα θα έπρεπε να εγκύψουμε στα λάθη μας που είναι μύρια από τη γέννηση του κράτους, να αναθεωρήσουμε πρακτικές μαθαίνοντας από αυτά, και να φοβόμαστε πολύ περισσότερο τα δικά μας λάθη παρά τις προθέσεις...τρίτων, υποτιθέμενων «εχθρών». Κι επίσης να αντιληφθούμε επιτέλους ότι από τον Κωλέττη μέχρι τον Τσίπρα εκτός φωτεινών εξαιρέσεων, στόχος ήταν η μακροβιότητα των κυβερνήσεων με προστασία ημετέρων και όχι οι μεταρρυθμίσεις και η εθνική ανασυγκρότηση.