Στις αρχές του Φλεβάρη, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, προειδοποιούσε - ποιον άραγε; - πως ''αν η αξιολόγηση πάει να ολοκληρωθεί το Μάιο, τότε καήκαμε''. Από τότε, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας διαβεβαίωνε πως όλα θα έχουν τελειώσει ως τις 22 Απριλίου, που ήταν προγραμματισμένο το Γιούρογκρουπ. Υποστήριζε, μάλιστα, πως φέτος, ''μαζί με το Πάσχα, θα έρθει και η Ανάσταση της Οικονομίας''. Όλοι μαζί, διαβεβαίωναν πως διαπραγματεύονται σκληρά και πως θα φέρουν άμεσα, θετικά και χειροπιαστά αποτελέσματα. Προσδιόριζαν οι ίδιοι τα όρια που χωρίζουν την καταστροφή από την ελπίδα και ορκίζονταν πως αυτή τη φορά δεν πρόκειται να κάνουν τα ίδια λάθη.
Τα όσα ακολούθησαν είναι καλά γνωστά. Στην πιο κρίσιμη φάση της διαπραγμάτευσης, έστησαν μια δημόσια αντιπαράθεση με το ΔΝΤ, πατώντας σε στοιχεία υποκλοπών και λησμονώντας πως πάντα οι Ευρωπαίοι και το Ταμείο καταλήγουν σε ένα κοινό μέτωπο. Και είμαστε τώρα σ' αυτό ακριβώς το σημείο. Οι δανειστές συμφώνησαν αναμεταξύ τους για την ανάγκη θέσπισης επιπλέον μέτρων και επιμένουν να γίνει κι αυτό αμέσως τώρα, για να ξαναμπεί το Ταμείο στο πρόγραμμα. Και άρχισε ο Αλ. Τσίπρας να κλαψουρίζει ενώπιον των ισχυρών της Ευρώπης, μονολογώντας πως δεν αντέχει και δεν μπορεί η κυβέρνησή του να κάνει κάτι τέτοιο. Και τα πράγματα σέρνονται σε νέα αδιέξοδα. Χωρίς να περάσει τον κάβο που απλωνόταν μπροστά της, η κυβέρνηση έσυρε τη χώρα σε άλλη μια δοκιμασία, που δεν θα υπήρχε αν έκλεινε την αξιολόγηση από τότε που έπρεπε.
Σήμερα, τα όρια που έβαλε η κυβέρνηση εξαντλούνται και ο χρόνος περνά χωρίς αποτέλεσμα. Δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα και παρατείνεται το κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας, που σκοτώνει ό,τι έχει απομείνει ζωντανό στην οικονομία. Η αγορά στενάζει και ετοιμάζεται για νέα λουκέτα, ενώ η απόγνωση και η οργή του κόσμου φουντώνει ολοένα και πιο πολύ. Κανένας δεν μπορεί να ελπίζει, παρά μόνο να ανησυχεί. Και οι αντιδράσεις εντείνονται και διευρύνονται. Ακόμη και στο εσωτερικό των κομμάτων που κυβερνούν και παίρνουν τις αποφάσεις. Γεγονός που αναβιώνει σενάρια καταλυτικών πολιτικών εξελίξεων.
Για μια ακόμη χρονιά, ο κόσμος βλέπει μόνο Γολγοθά και διαπιστώνει πως η Ανάσταση που λέγανε δεν φαίνεται πουθενά. Η μια περιπλοκή διαδέχεται την άλλη και η ολοκλήρωση της αξιολόγησης παραπέμπεται σε πολιτικές αποφάσεις που μόνο στη φαντασία των κρατούντων υπάρχουν. Ο ορίζοντας σκοτείνιασε για τα καλά και το μόνο βέβαιο είναι πως τα χειρότερα έρχονται. Τα νομοσχέδια που δημοσιοποιούνται, χωρίς να είναι βέβαιο πως θα γίνουν δεκτά από τους δανειστές, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τα βάρη που φέρνουν τόσο στην πραγματική οικονομία, όσο και σ' ολόκληρη την κοινωνία. Εκεί που θα μείωναν τους φόρους για τους αδύναμους, χτυπούνε αλύπητα όλους τους φορολογούμενους, σε μια στιγμή που η φοροδοτική ικανότητά τους έχει εξαντληθεί. Και εκεί που θα έδιναν δέκατη τρίτη σύνταξη, κόβουν δραματικά όλες τις συντάξεις.
Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση παιανίζει επιτυχίες και τιρβάζει περί άλλα. Σαν να μην αντιλαμβάνεται ότι κοστίζει ακριβά ο χρόνος που χάνεται. Σαν να μην καταλαβαίνει πως είναι ανάγκη να μπει επιτέλους ένα τέλος στην εκκρεμότητα, την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια. Σαν να ξεχνά αυτά που η ίδια έλεγε, πως ''θα καούμε'' αν δεν υπάρξει συμφωνία ως το Μάη. Εκτός κι αν σκόπιμα πάει τα πράγματα αλλού. Κι αυτό δεν είναι απλά και μόνο ανησυχητικό. Θα είναι δραματικό. Η διεθνής συγκυρία, αλλά και η περσινή τραγική εμπειρία δεν επιτρέπουν αμφιβολίες. Το παρόν και το μέλλον της χώρας κρέμονται, άλλη μια φορά, σε μια κλωστή. Κι αν η κλωστή κοπεί, τίποτε δεν πρόκειται να μείνει όρθιο.
.