Στις 7 Μαΐου 1954 έχουμε την πτώση του Ντιεν Μπιέν Φου και την παράδοση των Γάλλων υπερασπιστών του στους Βιετναμέζους Βιέτ Μινχ, γεγονός που σήμανε το τέλος και της γαλλικής παρουσίας στην Ινδοκίνα.
Στις 20 Νοεμβρίου 1953, ξεκίνησε η επιχείρηση «Κάστορας», που αποτελούσε μία νέα φάση των πολεμικών επιχειρήσεων που διεξήγαγε η Γαλλία – σημαντική αποικιοκρατική δύναμη τότε – στην Ινδοκίνα από το 1946, απέναντι στις δυνάμεις του βιετναμέζικου εθνικού κινήματος των Βιέτ Μινχ. Ηγέτης του κινήματος ήταν ο κομμουνιστής Χο Τσι Μινχ, ενώ ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του ο στρατηγός Γκάπ.
Η έναρξη της επιχειρήσεως «Κάστωρ» ολοκληρώθηκε επιτυχώς μέσα σε τέσσερις μέρες η ρίψη έξι Ταγμάτων Αλεξιπτωτιστών, βοηθητικών τους δυνάμεων και των διοικήσεών τους, συνολικώς περίπου 4.000 άνδρες στην ορεινή κοιλάδα τουΝτιέν Μπιέν Φου, στο Τονκίν, περίπου 400 χιλιόμετρα νοτιοδυτικώς από το Ανόϊ,κοντά στα σύνορα με το Λάος. Οι Γάλλοι Αλεξιπτωτιστές ήταν άνδρες τόσο του Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών της Λεγεώνος των Ξένων (2 REP), όσο και της Μεραρχίας Αλεξιπτωτιστών του τακτικού Γαλλικού Στρατού.
Στόχος της επιχειρήσεως ήταν η κατάληψη παλαιότερων στρατιωτικών εγκαταστάσεων, ώστε να εγκαθιδρυθεί εκεί μία γαλλική προωθημένη βάση, με διάδρομο από-προσγειώσεως αεροσκαφών για τη μεταφορά ενισχύσεων και εφοδίων κάθε είδους, ενώ θα απομάκρυναν τους βαριά τραυματίες, και η οποία θα συντελούσε στην αποτροπή της προελάσεως των δυνάμεων του Βιέτ Μιν προς το Λάος, καθώς τότε είχαν θέσει υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο τμήμα του δέλτα του Ερυθρού Ποταμού. Ενδεικτικώς αναφέρεται ότι μεταξύ των «ενισχύσεων» που μεταφέρθηκαν αεροπορικώς, μεταφέρθηκαν μέχρι πόρνες από το Βιετνάμ και την Αλγερία, για την «ανακούφιση», όπως ήταν η επίσημη ορολογία, των στρατιωτών, κάτι που αποτελούσε μακρά παράδοση για τη Λεγεώνα, που σε όλες τις εκστρατείες της μετέφερε τους «κινητούς οίκους ανοχής», που ακολουθούσαν τους Λεγεωνάριους.
Σε καθαρώς πολιτικό επίπεδο, η όλη επιχείρηση που ξεκινούσε λίγο καιρό μετά το επίσημο πέρας του πολέμου στην Κορέα και λίγους μήνες πριν από την επίσημη έναρξη των συνομιλιών της Γενεύης, το 1954, που θα έκρινε το μέλλον της Ινδοκίνας, και όπου μια σημαντική στρατιωτική επιτυχία είτε των Γάλλων είτε των Βιετναμέζων κρινόταν απαραίτητη για την επίτευξη μιας γρήγορης πολιτικής λύσεωςστις συνομιλίες.
Η πολιορκία της Ντιέν Μπιέν Φου διήρκεσε το διάστημα 13 Μαρτίου – 7 Μαΐου 1954 και έληξε με την παράδοση όλων των γαλλικών δυνάμεων, γεγονός που οδήγησε σε μια από τις πιο επώδυνες ήττες της γαλλικής στρατιωτικής ιστορίας, τόσο από πλευράς απωλειών, όσο και από πλευράς σημασίας.
Στις 7 Μαΐου 1954, η τελική ήττα και παράδοση των γαλλικών δυνάμεων σήμανε επίσης και το τέλος ενός σκληρότατου και αιματηρότατου αποικιακού πολέμου, ο οποίος όμως πολύ γρήγορα ξεχάστηκε, καθώς λίγο αργότερα ξεκίνησε ο επόμενος στην Αλγερία.
Η πτώση του Ντιέν Μπιέν Φου προκάλεσε και την πτώση της κυβερνήσεως Λανιέλ, και την συνακόλουθη άνοδο στην εξουσία του Πιέρ-Μαντές Φρανς ως σωτήρα.
Στη σύνοδο της Γενεύης επετεύχθη η παύση των εχθροπραξιών μεταξύ Γαλλίας και Βιέτ Μιν, κάτι που επέτρεψε στη Γαλλία «την αποδέσμευσή» της, για να το πούμε ευσχήμως, από έναν δυσβάστακτο (κοινωνικώς, οικονομικώς και επιχειρησιακώς) πόλεμο. Επίσης με τη συμφωνία της Γενεύης που επισφράγησε τις προαναφερθείσες συνομιλίες, έγινε δεκτή η γαλλική πρόταση για διχοτόμηση του Βιετνάμ με όριο τον 17ο Παράλληλο, σε Βόρειο Βιετνάμ με πρωτεύουσα το Ανόϊ και Νότιο Βιετνάμ με πρωτεύουσα τη Σαϊγκόν, με πρόβλεψη μελλοντικής ενοποιήσεως, κάτι που όμως δεν αναγνωρίστηκε ούτε από τις ΗΠΑ ούτε από το Βιετνάμ του (μη κομμουνιστή) Μπάο Ντάι, γεγονός που δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για τη γέννηση ενός ακόμα πολέμου στο Βιετνάμε, αυτή τη φορά μεταξύ του κομμουνιστικού Βορρά και του φιλοδυτικού Νότου, όπου οι ΗΠΑ θα αναλάμβαναν μόνες τους πλέον τον πρωταγωνιστικό ρόλο (στη θέση της Γαλλίας), που θα έμελλε να είναι πιο τραυματικός από τον πρώτο.
Οι συνολικές απώλειες των Γάλλων ανήλθαν σε περίπου 4000 νεκρούς και άλλες 6000 τραυματίες, ενώ αιχμαλωτίστηκαν περίπου 10.000 άνδρες, ενώ διασώθηκαν και ξέφυγαν από την αιχμαλωσία περιπλανώμενοι στη ζούγκλα, περί τους 700 άνδρες! Αντιθέτων οι απώλειες των Βιετναμέζων ήταν πολύ βαρύτερες καθώς μόνο οι νεκροί ξεπέρασαν τις 20000, χωρίς όμως οι όποιοι αριθμοί τους να έχουν επιβεβαιωθεί επισήμως.
Πάντως για την ιστορία να αναφέρουμε ότι φέτος, που εορτάζεται η 70ηεπέτειος της μάχης και της πτώσεως του Ντιέν Μπιέν Φου, πραγματοποιήθηκε κοινή εκδήλωση Μνήμης στο Βιετνάμ, όπου η Γαλλία εκπροσωπήθηκε επισήμως στην τελετή από τον ίδιο τον Υπουργό Αμύνης Σεμπαστιάν Λακορνύ και την Υπουργό Βετεράνων Πατρίσια Μιραλές.