Στις 19 Οκτωβρίου 1863 (με το «παλαιό» Γρηγοριανό ημερολόγιο/31 Οκτωβρίου με το «νέο» Ιουλιανό) ορκίζεται ο νεαρός Δανός Πρίγκηπας Γεώργιος Α’ ως «Βασιλεύς των Ελλήνων», ξεκινώντας έτσι τη δυναστεία του, που κυβέρνησε τη χώρα για 111 χρόνια, μέχρι το Δημοψήφισμα του 1974, ενώ η 50χρονη δική του βασιλεία, ως το 1913, τον κατέστησε τον μακροβιότερο ανώτατο άρχοντα της χώρας.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1845, γεννήθηκε στο «Κίτρινο Παλάτι» της πρωτεύουσας της Δανίας Κοπενχάγης, ο Χριστιανός Γουλιέλμος Φερδινάνδος Αδόλφος Γεώργιος του Βασιλικού Οίκου των Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γλύξμπουργκ, γνωστός με τον τίτλο Πρίγκηπας Γουλιέλμος της Δανίας, και στην καθ’ ημάς νεότερη Ιστορία μας ως Γεώργιος Α', Βασιλεύς των Ελλήνων, ο οποίος υπήρξε ο δεύτερος κατά σειρά Βασιλιάς της Ελλάδος, μετά τον Βαυαρό Όθωνα Α’.
Στις 27 Οκτωβρίου 1867, ο Γεώργιος Α’ παντρεύτηκε στην Αγία Πετρούπολη, την 16χρονη τότε Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Κωνσταντίνοβνα της Ρωσίας, κατευθείαν απόγονο της Βυζαντινής Αυτοκράτειρας Ευφροσύνης Δούκισσας Καματερίνας, σύζυγο του Αλέξιου Γ' των Αγγέλων.
Οι δύο τους απέκτησαν οκτώ παιδιά (Κωνσταντίνο, Γεώργιο, Αλεξάνδρα, Νικόλαο, Μαρία, Όλγα, η οποία πέθανε σε νηπιακή ηλικία, Ανδρέα, και Χριστόφορο).
Το 1863, μετά από πολλές πολιτικές περιπέτειες που ακολούθησαν την απομάκρυνση του ως τότε Βασιλέως Όθωνα Α’ από το θρόνο, και μετά από διαβουλεύσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, επιλέχθηκε ο δευτερότοκος γιος του διαδόχου του θρόνου της Δανίας Χριστιανού Θ', πρίγκιπας Χριστιανός-Γουλιέλμος-Γεώργιος, ως ο νέος Βασιλιάς των Ελλήνων. Ειδική επιτροπή, με επικεφαλής τον μπουρλοτιέρη Ήρωα της Επαναστάσεως του 1821 Κωνσταντή Κανάρη, μετέβη στην Κοπεγχάγη όπου επέδωσε το σχετικό ψήφισμα στον 17χρονο τότε, πρίγκιπα.
Στις 5 Σεπτεμβρίου 1863, ο Γεώργιος Α’ αναχώρησε από την Κοπεγχάγη και αφού επισκέφθηκε τις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης Αγία Πετρούπολη, Βρυξέλλες, Λονδίνο και Παρίσι, έφτασε στο λιμάνι της Τουλών και από εκεί αναχώρησε για την Ελλάδα επιβαίνοντας στον ατμοδρόμωνα «ΕΛΛΑΣ», που το συνόδευαν τιμητικώς ισάριθμα πολεμικά σκάφη των τριών Μεγάλων Δυνάμεων.
Στις 18 Οκτωβρίου 1863, ο Γεώργιος Α' έφτασε στον Πειραιά όπου του επιφυλάχθηκε θερμότατη υποδοχή.
Στις 19/31 Οκτωβρίου 1863, ο επιλεγείς νέος Βασιλιάς ορκίστηκε ενώπιον της Εθνοσυνελεύσεως, ως «Βασιλεύς των Ελλήνων» («Roi des Hellenes») και όχι ως «Βασιλεύς της Ελλάδος», όπως ο Όθων. Το γεγονός αυτό προκάλεσε σφοδρή μεν αλλά χωρίς επιτυχία αντίδραση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καθώς έτσι γινόταν Βασιλιάς ΟΛΩΝ των Ελλήνων της Αυτοκρατορίας, γεγονός που έβαζε «υποθήκες» για το μέλλον, ενώ το «Βασιλεύς της Ελλάδος» του Όθωνος είχε συγκεκριμένη γεωγραφικά όρια. Αμέσως μετά την ορκωμοσία του εξέδωσε το πρώτο του διάγγελμα προς τον Ελληνικό Λαό. Μαζί με το νεαρό Βασιλιά, οι Μεγάλες Δυνάμεις πρόσφεραν ως «δώρο» στην Ελλάδα και τα Επτάνησα.
Με τη συνθήκη του Λονδίνου της 1/13 Ιουλίου 1863, ορίστηκε όπως οι διάδοχοι του Γεωργίου θα ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι , ενώ η ενηλικίωση του ορίστηκε άμεση, καθότι ανήλικος και οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήθελαν να υπάρχουν πάλι τα προβλήματα της Αντιβασιλείας επί Όθωνος!
Τον Μάιο του 1864, ο Γεώργιος Α’ πραγματοποίησε περιοδεία ανά την Ελλάδα, για να γνωρίσει άμεσα και προσωπικά την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μία από τις πρώτες πράξεις του νεαρού νέου Βασιλέως ήταν να ζητήσει με επιστολή του από την Εθνοσυνέλευση την ψήφιση του νέου Συντάγματος, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, γεγονός στο οποίο συμφώνησαν τα μέλη της.
Στις 28 Νοεμβρίου 1864, ο Γεώργιος Α’ ορκίστηκε, σε ειδική τελετή, πίστη στο Σύνταγμα.
Στις 14 Φεβρουαρίου 1898, ο Γεώργιος Α' έγινε στόχος δολοφονικής απόπειρας την ώρα που ο ίδιος και η κόρη του, η Πριγκίπισσα Μαρία, επέστρεφαν με τη βασιλική άμαξα στην Αθήνα, μετά από περίπατο τους στο Παλαιό Φάληρο. Η απόπειρα σημειώθηκε στη σημερινή λεωφόρο Συγγρού, στη θέση Ανάλατος, όταν η άμαξα τους δέχτηκε πυροβολισμούς από τον δημοτικό υπάλληλο Γεώργιο Καδρίτση που είχε πολεμήσει ως εθελοντής στην Κρήτη και τον Ιωάννη Γεωργίου ή Κυριακού από τη Μακεδονία. Οι δύο δράστες πυροβόλησαν από μικρή απόσταση (15-20 μέτρων), αλλά αστόχησαν. Οι δύο δράστες συνελήφθησαν το πρωί της 15 Φεβρουαρίου 1898 και στις 19 Μαρτίου 1898 καταδικάστηκαν σε θάνατο. Στις 20 Μαρτίου στάλθηκαν στις φυλακές του Ναυπλίου και στις 27 Απριλίου 1898 εκτελέστηκαν με αποκεφαλισμό σε γκιλοτίνα, έξω από το Παλαμήδι. Σε ανάμνηση της σωτηρίας του η πολύ πιστή στην Ορθοδοξία Βασίλισσα Όλγα έκτισε ως τάμα τον Ιερό Ναό του Σωτήρος, εκεί που βρίσκεται και σήμερα!
Στις 29 Οκτωβρίου 1912, τρεις μόλις μέρες μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό Στρατό, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α' έφθασε στην πόλη μαζί με τη σύζυγο του Βασίλισσα Όλγα, καθώς επιθυμούσε με την εκεί παρουσία τους να κατοχυρώσει την ελληνικότητα της πόλεως και να στερεώσει την ένωση της Μακεδονίας με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Την Τρίτη 5/18 Μαρτίου 1913, ο Γεώργιος Α’ προγευματίζοντας με το φίλο και βιογράφο του Βάλτερ Κρίστμας εξέφρασε την επιθυμία του να παραιτηθεί από το θρόνο, στις 26 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου, υπέρ του διαδόχου Κωνσταντίνου.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο Γεώργιος Α΄ κατέβηκε στην αποβάθρα του Λευκού Πύργου, συνοδευόμενος μόνο από τον υπασπιστή του Ταγματάρχη Ιωάννη Φραγκούδη και δύο χωροφύλακες που ακολουθούσαν λίγο πιο πίσω. Στην συμβολή της οδού Βασιλίσσης Όλγας, ο νεαρός (και αμφιβόλου ηθικής) Αλέξανδρος Σχινάς πλησίασε και από μικρή απόσταση πυροβόλησε τον Γεώργιο Α', ενώ στη συνέχεια προσπάθησε να πυροβολήσει και τον υπασπιστή του, όμως ο Φραγκούδης πρόλαβε και τον αφόπλισε. Ο Σχινάς συνελήφθη από τους δυο χωροφύλακες που τον πήγαν στο Αστυνομικό Τμήμα Φαλήρου Θεσσαλονίκης. Αμέσως ξεκίνησαν οι ανακρίσεις από τον πρωτοδίκη Β. Κανταρέ και τον γραμματέα Γιαννιώτη, ενώ ο Γεώργιος Α' μεταφέρθηκε στο «Παπάφειο Ίδρυμα», όπου οι γιατροί διαπίστωσαν απλώς τον θάνατό του από τη σφαίρα που του είχε διαπεράσει την καρδιά. Η δολοφονία του, πέραν του εμφανούς, ποτέ δεν διαλευκάνθηκε πλήρως ακόμη ως σήμερα και πλήθος (αναπόδεικτων) φημών την συνοδεύουν!
Μετά την ορκωμοσία και την ενθρόνιση του Γεωργίου Α' έως το θάνατο του διεξήχθησαν 21 εκλογικές αναμετρήσεις, σχηματίστηκαν 70 κυβερνήσεις. Ο Βασιλιάς Γεώργιος Α' έζησε και πέθανε ως Έλλην, επιδεικνύοντας ρεαλισμό και προσαρμοστικότητα στην αντιμετώπιση εκτάκτων καταστάσεων στο μισό αιώνα της βασιλείας του. Κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η υπομονή, η ψυχραιμία, η σύνεση και η απαράμιλλη διπλωματικότητα, ενώ ήταν πάρα πολύ απλός στη συμπεριφορά του, χαρακτηριστικά που δεν είχαν πολλοί από τους διαδόχους του στον θρόνο. Πάντα ήθελε να έχει ολιγομελή φρουρά, ενώ μιλούσε απταίστως έξι γλώσσες.
Ευτύχησε γιατί επί των ημερών η Ελλάδα υπερδιπλασιάστηκε από εδαφικής απόψεως, αποκτώντας τη μορφή που έχει σχεδόν σήμερα, καθώς προσαρτήθηκαν με διάφορους τρόπους τα Επτάνησα (1863), η Θεσσαλία (1881), και οι Μακεδονία, Ήπειρος, Θράκη, νησιά του Αιγαίου, Κρήτη (1912-13). Όμως ο λεγόμενος «ατυχής» ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα, ενώ αντιμετώπισε δύο έντονες οικονομικές κρίσεις, το 1892 και το 1895, που ήταν αντίστοιχα τα «μελανά» σημεία της βασιλείας του.