Στις 14 Αυγούστου 1974, παραμονές του Δεκαπεντάγουστου και της μεγάλης θρησκευτικής εορτής του Ελληνισμού, και ενώ επισήμως είχε συμφωνηθεί και ίσχυε για ένα μήνα ανακωχή των επιχειρήσεων στην Κύπρο μετά την πρώτη τουρκική εισβολή («Αττίλας Ι»), στις 20 Ιουλίου 1974, ξεκινά η δεύτερη φάση αυτής («Αττίλας ΙΙ») σε μία προσπάθεια της Άγκυρας να δημιουργήσει τετελεσμένα, ενόψει των συνομιλιών, με το να βελτιώσει τις θέσεις της στη γραμμή αντιπαραθέσεως, να ενώσει τουρκοκυπριακούς θύλακες, να θέσει υπό τον έλεγχό της το διεθνές αεροδρόμιο της Λευκωσίας κλπ.
Τότε ξεκίνησε και μία φονική και άνιση μάχη, της οποίας η κορύφωση και το τέλος έφτασε στις 16 Αυγούστου 1974, που θεωρείται ως εφάμιλλη εκείνης των Θερμοπυλών και η οποία διδάσκεται από πολλές Στρατιωτικές Ακαδημίες και Σχολές Πολέμου σε όλο τον κόσμο.
Η μάχη του Στρατοπέδου της Ελληνικής Δυνάμεως Κύπρου (ΕΛΔΥΚ), που τότε ήταν μέσα στη Λευκωσία, όπως και το αντίστοιχο στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ, κάτι που προβλεπόταν από τη συνθήκη δημιουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας του 1960!
Η αναλογία μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων εισβολέων ήταν 1:22!
Συνολικώς, 318 Έλληνες αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες, με μηδενικά μέσα εξοπλισμού και πυρομαχικών, μηδενική αεροπορική υποστήριξη, παντελή απουσία υγειονομικής περιθάλψεως και υποστηρίξεως Διοικητικής Μερίμνης, ει μη μόνο μερίδες ξηράς τροφής!
Απέναντί τους περισσότεροι από 7.000 επίλεκτων τουρκικών και τουρκοκυπριακών δυνάμεων, οι οποίοι διέθεταν βαρύ πυροβολικό και πλήρη αεροπορική υποστήριξη από βάσεις στην ηπειρωτική Τουρκία, που βομβάρδιζαν από εδάφους και αέρος συνεχώς το στρατόπεδο ακόμα και με απαγορευμένες από τον ΟΗΕ βόμβες ναπάλμ, μπροστά στα μάτια των «Κυανόκρανων», οι οποίοι τα έκλειναν κυριολεκτικώς και δεν έβλεπαν τις τουρκικές βαρβαρότητες για να επέμβουν και να τις σταματήσουν! Λέμε τώρα...
Τα ξημερώματα της 16ης Αυγούστου ξεκίνησε η πιο λυσσαλέα μάχη του τριημέρου με αντικειμενικό σκοπό των Τούρκων το Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, με μαζική ρίψη βλημάτων και ταυτόχρονη προέλαση πεζοπόρων τμημάτων με την υποστήριξη τεθωρακισμένων και την τουρκική αεροπορία να επιχειρεί ανενόχλητη!
Μοναδική υποστήριξη των ηρωικών υποστηρικτών του στρατοπέδου ήταν η 187 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού (187 ΜΠΠ) με τα πυροβόλα της, που παρείχαν πυρά υποστηρίξεως και τα οποία στο αποκορύφωμα της μάχης, την ώρα που η τουρκική επίθεση έφτανε στη μεγαλύτερη έντασή της, τότε τα πυροβόλα της Μοίρας σίγησαν και έπαυσαν πυρ.
Τότε ο τελευταίος Στρατοπεδάρχης της ΕΛΔΥΚ Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος διέταξε την περίφημη «απαγκίστρωση» των πολεμιστών του, προκειμένου έτσι να διασώσει όσους περισσότερους άντρες μπορεί για τον, όπως αφελώς ήλπιζε τότε, «πόλεμο που θα διεξαγόταν ύστερα». Κάτι που βεβαίως δεν έγινε.
Είναι η επική στιγμή της μάχης, η ώρα του Λοχαγού του Μηχανικού, από το Σκουτάρι της Μάχης, Σωτήρη Σταυριανάκου, ο οποίος τότε ήταν ο Διοικητής της Διμοιρίας Μηχανικού της ΕΛΔΥΚ. Μάχες σώμα-σώμα διεξάγονται παντού. Άνθρωποι εναντίον αρμάτων μάχης. Οι άνδρες του Σταυριανάκου με τα ατομικά τους τυφέκια Μ1 Garand ο καθένας με προσαρμοσμένες σε αυτά τις ξιφολόγχες τους, πολεμούν σαν πεζικάριοι με λύσσα. Τότε ο Σταυριανάκος βλέπει τα τουρκικά άρματα μάχης να έχουν διασπάσει την τελευταία γραμμή αμύνης και να εισέρχονται στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ.
Μόνος, περήφανος, φωνάζει εμψυχώνοντας τους άνδρες του να μη δειλιάσουν απέναντι στα εχθρικά άρματα. Καθώς οπλίζει για να σημαδέψει το πλήρωμα του πλησιέστερου προς αυτό άρματος μάχης, που ήταν έξω από τις θυρίδες του, η οβίδααπό ένα άλλο άρμα, τον πέτυχε και τον διαμελίζει, κόβοντάς τον στα δύο!
Συνολικώς στην επική μάχη της ΕΛΔΥΚ χάθηκαν περίπου 90 ΕΛΔΥΚάριοι , από τους 318, «τοις κείνων ρήμασιν πειθόμενοι». Οι Τούρκοι εκτιμάται, συμφώνως με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς, ότι υπέστησαν περισσότερους από 800 νεκρούς και 1400 τραυματίες.
Όλους αυτούς, οι οποίοι πολέμησαν στην Κύπρο εναντίον των Τούρκων και πολλοί εξ αυτών θυσιάστηκαν εκεί, από την ΕΛΔΥΚ, από την Α’ Μοίρα Καταδρομών αλλά και άλλοι Έλληνες οι οποίοι υπηρετούσαν ως στελέχη σε κυπριακές μονάδες, η Ελληνική πολιτεία του φέρθηκε με τον ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ τρόπο!
Ο Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΣ Στρατηγός ε.α. Κωνσταντίνος Ζιαζιάς έγραψε σήμερα σχετικώς στον «τοίχο» του στο facebook, μεταξύ άλλων, τα εξής (τα κεφαλαία γράμματα δικά του):
«…Το τραγικό είναι ότι οι μπαρουτοκαπνισμένοι Ελδυκάριοι, όσοι επέζησαν και επέστρεψαν ατμοπλοϊκώς στην Ελλάδα, στο λιμάνι των Κεχριών της Κορίνθου,την 1η Δεκεμβρίου 1974 ,αντιμετωπίστηκαν από την ελληνική πολιτεία με πολύεχθρική διάθεση, λες και τα Στελέχη και οι νέοι έφεδροι οπλίτες του Στρατού μας δεν πολέμησαν για τα ΙΕΡΑ και τα ΟΣΙΑ της ΠΑΤΡΙΔΟΣ μας. Βρέθηκαν ακόμη και μπροστά στους Τελωνειακούς που έπεσαν πάνω τους σαν τα αρπαχτικά για να τους ψάξουν αν είχαν αφορολόγητα τσιγάρα ή κανένα μπουκάλι ουΐσκυ. ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ; ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΥΛΑΞΑΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΑΝ ΤΟΝ ΧΑΡΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ......ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΑΝ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ...»
Τελικώς, οι ΗΡΩΕΣ οι οποίοι κράτησαν την Κύπρο απέναντι στους δύο «Αττίλες» της τουρκικής εισβολής λησμονήθηκαν λες και ήταν «μιάσματα» από ΟΛΟΥΣ τους απόλεμους.
Οι τραυματίες μπήκαν στα νοσοκομεία με νόμο για τους τραυματίες του …1940! Οι οικογένειες των νεκρών πήραν συντάξεις ως να είχαν πολεμήσει και πεθάνει στο…Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και στον Εμφύλιο! Κανένας τους, ζωντανός ή νεκρός δεν τιμήθηκε τότε. Αυτό έγινε πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν οι περισσότεροι νεκροί έφταναν σε κιβώτια 50Χ20Χ30 εκατοστά σκεπασμένα με μία ελληνική σημαία και τιμητική συνοδεία! Κανείς δεν έγινε άγαλμα, δεν δόθηκε το όνομά του σε κάποιο δρομάκο έστω! Κανείς δεν έλαβε τις Ηθικές αμοιβές για τις οποίες είχε προταθεί και τις οποίες εδικαιούτο! ΟΥΔΕΙΣ!
Ο λεγόμενος «Φάκελος της Κύπρου» μια κοροϊδία, που βολεύει πολλούς και γι’ αυτό και δεν ρίχνει ΑΠΛΕΤΟ φως, ακόμα και σήμερα 49 ολόκληρα χρόνια μετά τα τότε θλιβερά γεγονότα!
Ας ελπίσουμε ότι του χρόνου, στην επέτειο των 50 ετών από την τουρκική εισβολή, Αθήνα και Λευκωσία θα αποφασίσουν – επιτέλους – να ρίψουν ΑΠΛΕΤΟ φως, να προχωρήσουν σε αποχαρακτηρισμούς κρίσιμων εγγράφων, αποδίδοντας έτσι «τα του Καίσαρος, τω Καίσαρι». Άλλωστε τώρα πλέον ΟΛΟΙ οι πρωταγωνιστές, θετικοί και κυρίως αρνητικοί, των τότε γεγονότων είναι νεκροί, οπότε όλα αυτά είναι πολύ πιο εύκολο να συμβούν.
Αν υπάρχει πολιτική βούληση βεβαίως!