Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει βρει την απόλυτη πολιτική συνταγή: λες συνέχεια τα ίδια, ουρλιάζεις περί δικαιοσύνης, υπόσχεσαι «λαϊκά δικαστήρια» και γίνεσαι το ίνδαλμα κάθε απογοητευμένου ψηφοφόρου που θέλει να δει «κάποιον να τους τιμωρεί».
Και κάπως έτσι, το κόμμα της – που κανονικά θα έπρεπε να λέγεται «Πλεύση Μονοθεματικής Αντιπολίτευσης» – κατάφερε να φτάσει στο 15%, έχοντας μόνο μία ατζέντα: τα Τέμπη.
Είναι ξεκάθαρο ότι η Πλεύση Ελευθερίας δεν είναι κόμμα, αλλά πολιτική one-woman show. Πού είναι τα υπόλοιπα στελέχη της; Υπάρχουν καν; Μήπως είναι απλά διακοσμητικά; Ενώ τα άλλα κόμματα έχουν βουλευτές που βγαίνουν να μιλήσουν, να επιχειρηματολογήσουν, να αναπτύξουν θέσεις, η Πλεύση έχει μόνο τη Ζωή. Εκείνη πάει παντού, μιλάει για όλους και για όλα, σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος.
Αλλά το πιο απολαυστικό στην περίπτωση της είναι η υποκρισία της. Από τη μία, καταγγέλλει όλα τα μέσα ενημέρωσης, τα λέει «συστημικά», λέει ότι πρέπει να κλείσουν, ότι είναι όργανα προπαγάνδας.
Και από την άλλη, εμφανίζεται παντού. Σε δελτία ειδήσεων, σε πάνελ, ακόμα και σε lifestyle εκπομπές. Δεν υπάρχει κάμερα που να μην τη θέλει, δεν υπάρχει μικρόφωνο που να μην αρπάξει. Αν αυτό δεν είναι το πιο συστημικό κόμμα, τότε ποιο είναι;
Και τι προτείνει τελικά η Πλεύση Ελευθερίας για τα προβλήματα της χώρας; Τίποτα. Ούτε οικονομική πρόταση, ούτε σχέδιο για την υγεία, ούτε κάτι για την παιδεία. Τίποτα απολύτως. Μόνο μια ατελείωτη υστερία περί τιμωρίας των ενόχων, σαν να είναι το κόμμα της ένα θεατρικό έργο βασισμένο σε δικαστικά δράματα του Netflix.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν κάνει αντιπολίτευση. Κάνει πολιτικό θέαμα. Και ο μόνος λόγος που βρίσκεται στη Βουλή είναι επειδή κάποιοι την ψηφίζουν όχι γιατί πιστεύουν ότι θα αλλάξει κάτι, αλλά γιατί θέλουν να δουν… λίγο ακόμα δράμα.
Πηγή: tomanifesto.gr