Το περιοδικό Newsweek δημοσιεύει άρθρο του Stephan Pechdimaldji που αναφέρει ότι με την συμπλήρωση φέτος των 100 χρόνων από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, είναι ευκαιρία για την Τουρκία να αναμετρηθεί πλήρως με την Ιστορία της και να αποδεχθεί και να αναγνωρίσει επίσημα το ρόλο και την ευθύνη της στη Γενοκτονία των Αρμενίων.
Εντός του τρέχοντος έτους, η Τουρκία θα γιορτάσει την 100ή επέτειο της δημοκρατίας της, η οποία ιδρύθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, μια από τις πιο σεβαστές προσωπικότητες της σύγχρονης τουρκικής ιστορίας.
Ενώ θα δοθούν πολλοί έπαινοι και επαίνους στον Ατατούρκ ως ηγέτη που οδήγησε την Τουρκία στην ανεξαρτησία μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και άνοιξε το δρόμο για τη δημοκρατία, για τις αρμενοαμερικανικές οικογένειες όπως η δική μου, είναι μια έντονη υπενθύμιση του πώς ο Ατατούρκ συνέχισε τις γενοκτονικές ενέργειες των Νεότουρκων, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, αναφέρει εισαγωγικά ο αρθρογράφος.
Για χρόνια, οι Αρμενοαμερικανοί αγωνίζονται για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, όταν περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι εξοντώθηκαν συστηματικά από τους Οθωμανούς Τούρκους, ένα έγκλημα που η Τουρκία αρνείται ακόμη μέχρι σήμερα.
Και ενώ ο Ατατούρκ πιστώνεται ότι μετέτρεψε την Τουρκία σε ένα προοδευτικό έθνος-κράτος, μοιράστηκε το ίδιο μίσος και την ίδια εχθρότητα προς τις μειονοτικές κοινότητες, συμπεριλαμβανομένων των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων.
Είδε αυτές τις ομάδες ως απειλή για την τουρκοποίηση και τον εξισλαμισμό της Μικράς Ασίας και ξεκίνησε μια εκστρατεία για να εκδιώξει αυτές τις κοινότητες από τη χώρα, η οποία κορυφώθηκε με την πυρπόληση της Σμύρνης το 1922 από τις τουρκικές δυνάμεις, η οποία κατέστρεψε την πόλη και οδήγησε τους κατοίκους της, -πολλοί από τους οποίους ήταν Έλληνες και Αρμένιοι- στην εξορία.
Με πολλούς τρόπους, ο Ατατούρκ προσπάθησε να τελειώσει αυτό που οι Νεότουρκοι ξεκίνησαν το 1915, και μάλιστα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα για να εξασφαλίσει ότι η Ιστορία θα έκρινε τον ίδιο και τη χώρα του ευνοϊκά.
Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ίδρυσε την Τουρκική Ιστορική Εταιρεία ως μια από τις τελευταίες του πράξεις λίγο πριν πεθάνει, η οποία ήταν υπεύθυνη για τη φύλαξη και τη διατήρηση της επίσημης Ιστορίας του κράτους.
Ήταν ο τρόπος του για να διασφαλίσει ότι ο ρόλος και η ευθύνη της Τουρκίας στη διάπραξη αυτών των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας θα ξεχαστούν με κάποιο τρόπο ή θα παρασυρθούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Αυτή η νοοτροπία συνεχίστηκε τα τελευταία 100 χρόνια με την Τουρκία να προσπαθεί ακόμα να ελέγξει την αφήγηση και την ιστορία της. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η τουρκική κυβέρνηση ξοδεύει σήμερα τόσα πολλά χρήματα σε λομπίστες για να κατασκευάσει και να διαμορφώσει την εικόνα της.
Και είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο ο σημερινός αυταρχικός Πρόεδρος της Τουρκίας, Ερντογάν, εναντιώνεται σε κάθε χώρα που αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων ή την καθιστά υπεύθυνη για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο Τούρκος ηγέτης, που έχει συνείδηση της εικόνας του, έχει φτάσει ακόμη και στο σημείο να επαναπροσδιορίσει την αντίληψη του κόσμου για την Τουρκία αλλάζοντας επίσημα το όνομα της χώρας σε Türkiye για να αποχωριστεί τις συγκρίσεις με τα γνωστά πουλιά.
Η επέτειος 100 ετών της Τουρκίας έρχεται επίσης σε μια πολύ επισφαλή στιγμή για τον αρμενικό λαό. Το φθινόπωρο του 2020, ο σύμμαχος της Τουρκίας, το Αζερμπαϊτζάν, εξαπέλυσε έναν απρόκλητο πόλεμο εναντίον των εθνοτικών Αρμενίων που ζουν στην προγονική τους πατρίδα, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
Τον πόλεμο, ο οποίος διήρκεσε 44 ημέρες, ακολούθησε μια εκστρατεία εθνοκάθαρσης των Αρμενίων από την περιοχή.
Για τους Αρμένιους σε όλο τον κόσμο, βλέπουν αυτό που συμβαίνει στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ μέσα από τον φακό της οδυνηρής ιστορίας τους. Βλέπουν αυτές τις τελευταίες πράξεις επίθεσης, με τη βοήθεια της Τουρκίας, ως συνέχεια της Γενοκτονίας των Αρμενίων και ως υπαρξιακή απειλή.
Η κληρονομιά του Ατατούρκ και η σύγκρουση για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ δεν είναι μεταξύ τους ασύνδετες. Σε μεγάλο βαθμό, η ιστορία συμβαίνει ξανά.
Αποποιούμενη την ιστορία της, η Τουρκία ουσιαστικά δίνει στο Αζερμπαϊτζάν ένα επίπεδο εμπιστοσύνης ότι μπορεί να λέει ή να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς συνέπειες.
Αυτού του είδους η αυτοπεποίθηση επέτρεψε στο Αζερμπαϊτζάν να ξεκινήσει τον πόλεμό του κατά της Αρμενίας και του έδωσε την άδεια να αποκλείσει παράνομα τον μοναδικό δρόμο που συνδέει περισσότερους από 120.000 Αρμένιους με τον έξω κόσμο για περισσότερους από επτά μήνες χωρίς καμία λογοδοσία.
Επιπλέον, η ρητορική που πηγάζει από το Αζερμπαϊτζάν σήμερα παραπέμπει στις τελευταίες ημέρες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στην αρχή της Δημοκρατίας της Τουρκίας, η οποία έχει τις ρίζες της στον ίδιο τύπο ξενοφοβίας και ρατσισμού που αισθάνονται οι Αρμένιοι.
Έτσι, ενώ ο αγγελιοφόρος μπορεί να είναι διαφορετικός, το μήνυμα είναι το ίδιο. Το Αζερμπαϊτζάν παίρνει μια σελίδα από το βιβλίο ιστορίας της Τουρκίας και προωθεί ένα κλίμα μίσους προς τους Αρμένιους. Αυτό το μίσος εκδηλώνεται με λόγια και πράξεις.
Σε πρόσφατες ομιλίες του, ακούσαμε τον Πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίγιεφ, να ισχυρίζεται απερίφραστα ότι η Αρμενία είναι η ιστορική τους γη, ενώ αποκάλεσε την Αρμενία “Δυτικό Αζερμπαϊτζάν”.
Είδαμε αυτό το μίσος να υλοποιείται μέσω της μεταχείρισης και των βασανιστηρίων των Αρμενίων αιχμαλώτων πολέμου και της κατάφωρης εκτέλεσης αιχμαλώτων Αρμενίων στρατιωτών. Και το Αζερμπαϊτζάν συνεχίζει να φυτεύει σπόρους μίσους θεσπίζοντας μια κρατική πολιτική σύμφωνα με την οποία το μίσος προς τον αρμενικό λαό διδάσκεται στα παιδιά των σχολείων όλης της χώρας.
Το Αζερμπαϊτζάν παραδειγματίζεται από την Τουρκία και αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι όσοι δεν μαθαίνουν από την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν.
Γι’ αυτό η Τουρκία θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την επερχόμενη επέτειο και τους εορτασμούς ως μια χρονική στιγμή για να αναμετρηθεί πλήρως με την Ιστορία της και να αποδεχθεί και να αναγνωρίσει επίσημα το ρόλο και την ευθύνη της στη Γενοκτονία των Αρμενίων και να σταματήσει την εκστρατεία άρνησης της Γενοκτονίας που ξεκίνησε επί Ατατούρκ.
Πρέπει να βάλει τέλος σε αυτού του είδους την ιστορική ωραιοποίηση και τον αναθεωρητισμό. Είναι επικίνδυνο και ανεύθυνο και κοστίζει ζωές. Αν η Τουρκία θέλει να είναι το πρότυπο της μετριοπαθούς μουσουλμανικής πλειοψηφίας χώρας που επιθυμεί να είναι, θα πρέπει να συμφιλιωθεί με το παρελθόν της.
Ο αρμενικός λαός το αξίζει, καταλήγει ο αρθρογράφος.
Πηγή: Hellasjournal