Είκοσι χρόνια από τη θυσία των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού η Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού, η οποία έχει ως βασικό στόχο τη διατήρηση της μνήμης της θυσίας τους, διοργανώνει και φέτος εκδηλώσεις με την Πορεία Ελευθερίας Μοτοσικλετιστών.
Στην «Πορεία Ελευθερίας» συμμετέχουν 42 άντρες και γυναίκες με 30 μηχανές, ενώ μαζί τους είναι η κόρη του Τάσου Ισαάκ, Αναστασία, και η αδελφή του Άντρη. Πραγματοποιείται επί είκοσι χρόνια και φέτος ξεκίνησε από το Βερολίνο και την Πύλη του Βραδενβούργου στις 16 Ιουλίου, πέρασε από την Πράγα, την Βουδαπέστη, την Σόφια και το Βελιγράδι, έφτασε στην Ελλάδα, και μετά από στάσεις σε Μακεδονία και Μαγνησία, σήμερα βρίσκεται στην Αθήνα, όπου αντιπροσωπεία της έγινε δεκτή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο.
Πρόεδρος της Δημοκρατίας: "Δεσμευόμαστε όλοι ότι θα αγωνισθούμε ως την τελική τους δικαίωση και την τιμωρία των δολοφόνων τους"
"Είκοσι χρόνια μετά, εδώ στην Προεδρία της Δημοκρατίας τιμούμε την ιερή μνήμη του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Και δεσμευόμαστε όλοι ότι θα αγωνισθούμε ως την τελική τους δικαίωση και την τιμωρία των δολοφόνων τους", σημείωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος δέχθηκε νωρίτερα σήμερα την αντιπροσωπεία της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ- Σολωμού, στην οποία συμμετείχαν η Άνδρη Ισαάκ, αδελφή του δολοφονηθέντος Τάσου Ισαάκ και η κόρη του Αναστασία Ισαάκ.
«Στην ιερή μνήμη τους δεσμευόμαστε επίσης ότι θα αγωνισθούμε για την τελική δικαίωση της Κύπρου. Δηλαδή την επίλυση του Κυπριακού με βάση το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Και καλούμε και την Διεθνή Κοινότητα και την Ευρωπαϊκή Ένωση να παρέμβουν αμέσως για να πάψει να υπάρχει αυτή η απαράδεκτη εκκρεμότητα και η παρουσία στρατού κατοχής στο μαρτυρικό νησί. Και πάλι σας ευχαριστώ που είσαστε εδώ και ιδίως η Αναστασία, η οποία είναι η ζωντανή μνήμη, που μας κρατάει όλους σε εγρήγορση», τόνισε επίσης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Από την πλευρά του ο Ανδρέας Πεττεμερίδης, μέλος της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού, αφού ευχαρίστησε θερμά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την συνάντηση, επισήμανε: «Μέσα σ΄ αυτή την προσπάθεια που έχουμε κάνει, όλο αυτό το οδοιπορικό, έχουμε μαζέψει αρκετές στιγμές αγάπης από τον ελληνικό λαό. Τον ελλαδικό χώρο θα ήθελα να πω καλύτερα, γιατί και η Κύπρος είναι ένα κομμάτι του ελληνισμού. Απλά, δυστυχώς, η Ιστορία δεν μας άφησε να γίνουμε ένα ενιαίο κράτος. Το έθνος της Ελλάδας όμως παραμένει. Και για μας είναι φάρος. Όπως φάρος για εμάς είναι και η Αναστασία, που μας καθοδηγεί».
Αναφερόμενος στην Αναστασία Ισαάκ σημείωσε: «Είναι το μωρό της παρέας, διότι πλέον οι μοτοσικλετιστές είναι οι πατεράδες της Αναστασίας. Σίγουρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον πατέρα της σε καμία περίπτωση, αλλά ήταν το μωρό αυτής της προσπάθειας. Μίας προσπάθειας που ξεκίνησε από το Βερολίνο, με απώτερο σκοπό να μεταφέρει σε όλο τον κόσμο, σε όλη την Ευρώπη ότι το πρόβλημα που υπάρχει στην Κύπρο δεν είναι ένα δικοινοτικό πρόβλημα. Είναι ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής».
Ακολούθως, η Αναστασία Ισαάκ ζήτησε τη βοήθεια του Προέδρου της Δημοκρατίας για την καταδίκη εκείνων που σκότωσαν τον πατέρα της αλλά και τον Σολωμό Σολωμό, υπενθυμίζοντας ότι έχουν περάσει είκοσι χρόνια και κανένας δεν έκανε κάτι, για να λάβει την απάντηση από τον κ. Παυλόπουλο ότι: «Το ζήτημα δεν είναι αν μπορούμε. Το ζήτημα είναι ότι πρέπει. Ξέρω πολύ καλά, άλλωστε το είπα και στην αρχή αυτής εδώ της επίσκεψης, το χρέος μας θα το κάνουμε. Ήδη γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι οι δολοφόνοι. Από εκεί και πέρα και η διεθνής κοινότητα -το τονίζω- πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Εμείς θα κάνουμε αυτό που πρέπει».
«Κάθε χρόνο διοργανώνεται μια πορεία με μηχανές σε πόλεις της Κύπρου, προς το Παραλίμνιο όπου γίνεται το ετήσιο μνημόσυνο των Ισαάκ και Σολωμού. Το σημαντικό είναι ότι φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από τη θλιβερή επέτειο της δολοφονίας των παιδιών, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το οδοιπορικό από το Βερολίνο έως τη Λευκωσία για να μεταφέρουμε το μήνυμα της ελευθερίας και να ενημερώσουμε τον κόσμο για το ότι η Κύπρος παραμένει κατεχόμενη, αλλά και για τη θυσία των δύο ηρώων μας», είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Νικόλας Ιωαννίδης και προσέθεσε:
«Πριν 20 χρόνια είχε ξεκινήσει κάτι αντίστοιχο από το Βερολίνο και πάλι. Οι μοτοσικλετιστές ήθελαν να δείξουν ότι ενώ μπορούν να κινηθούν ελεύθερα σε ολόκληρη την Ευρώπη, αυτό δεν μπορούσε να γίνει και ακόμη δεν μπορεί να γίνει στην Κύπρο. Το Βερολίνο είναι ένα σύμβολο, διότι ήταν μια πόλη διαιρεμένη η οποία ενώθηκε, ένα σύμβολο για την ημικατεχόμενη Λευκωσία, την τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης», τόνισε ο κ. Ιωαννίδης.
Οι εκδηλώσεις μνήμης θα ολοκληρωθούν στην Κύπρο στις 30 Ιουλίου όπου «θα κλείσουμε συμβολικά κάποια οδοφράγματα για να δείξουμε ότι παρότι μπορεί κανείς να περάσει τα οδοφράγματα και να πάει στις κατεχόμενες περιοχές, εμείς δεν θεωρούμε ότι υπάρχει ελευθερία κίνησης, καθώς για να πάμε να δούμε τα σπίτια των γονέων και των παπούδων μας πρέπει να δείξουμε διαβατήριο και ταυτότητα», σημείωσε ο κ. Ιωαννίδης.
Μιλώντας σε δημοσιογραφική διάσκεψη στην οποία παρουσιάστηκαν οι εκδηλώσεις Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού και στην οποία παρευρέθηκαν η μητέρα και η αδελφή του Τάσου Ισαάκ, ο Νικόλας Ιωαννίδης, εκ Μέρους της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού, είπε ότι οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται με τη στήριξη των οικογενειών των δύο ηρωομαρτύρων.
11 Αυγούστου 1996 & 14 Αυγούστου 1996
Συμπληρώνονται φέτος 20 χρόνια από τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ από τους γκρίζους λύκους στη Δερύνεια και τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού, ο οποίος δέχθηκε σφαίρα στο λαιμό στη νεκρή ζώνη, επιχειρώντας να κατεβάσει την τουρκική σημαία.
Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού υπερέβησαν εαυτούς. Με τη θυσία τους στον αγώνα για απελευθέρωση στις 11 και 14 Αυγούστου 1996 αντίστοιχα έθεσαν ψηλά -πολύ ψηλά- τον πήχυ του Αγώνα
Ήτανε Αύγουστος, ζεστός σαν όλους τους άλλους. Ακόμη ένας Αύγουστος... Ο 23ος από την εισβολή τότε. Ο 42ος πρώτος σήμερα. Έχουν περάσει έκτοτε πολλοί Αύγουστοι. Τα τραγούδια τους για την Κύπρο παραμένουν λυπητερά. Ακίδες στον αγώνα μας. Ξεκόβουν την καρδιά μας στις αρένες εκείνες του θανάτου. Μας δείχνουν τους δρόμους εκείνους, τα μονοπάτια, που οδηγούν στη θυσία. Μας δείχνουν τα σκαλοπάτια προς την ελευθερία. Οι δρόμοι αδιάβατοι, φαινομενικά. Διάπλατα ανοιγμένοι, όμως, με τις θυσίες εκείνες που υπερβαίνουν τον Άνθρωπο.
Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού υπερέβησαν εαυτούς. Με τη θυσία τους στον αγώνα για απελευθέρωση στις 11 και 14 Αυγούστου 1996 αντίστοιχα έθεσαν ψηλά -πολύ ψηλά- τον πήχυ του Αγώνα. Έγιναν σύμβολα πατριωτισμού. Ολόγιομος ο ήλιος στη θυσία τους. Τα αστέρια καθαρά. Η σιωπή έσπασε τότε. Οι λυγμοί, οι ανθρώπινοι, έγιναν ελεγείες. Ο Σιμωνίδης ο Κείος έγραψε, για αντίστοιχες περιστάσεις, αυτό που ο Τάσος και ο Σολωμός διατράνωσαν τότε, ότι «τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Για εκείνους τους Λακεδαιμόνιους, τους Μακεδονομάχους, τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, τους ήρωες του 1974, που πολέμησαν και πολεμούν ακόμα για εμάς.
Οι μέρες γλίστρησαν, έκτοτε, από τα χέρια τα αγκιστρώμενα στα ρόπαλα και τους ιστούς της κατοχής. Φτιάξαμε τα όνειρά μας μαζί σας και χάσαμε το χαμόγελό σας. Τα γκρίζα σύννεφα έκρυψαν τον ελπιδοφόρο ήλιο σας – παροδικά όμως. Η στιγμή της θυσίας σας δεν ήταν παροδική. Ήταν και παραμένει η ίδια η αιωνιότητα. Που σας ενέταξε στο πάνθεον των ηρώων -των σύγχρονων- του Ελληνισμού. Ωσάν και να χορεύατε, μαγικά, νέοι Καπετάνηδες Μιχάληδες, χωρίς να κρυβόσαστε στα παραπάνω βήματα.
Κι όμως, εκείνες τις μέρες του ζεστού Αυγούστου, στις 11 και 14 Αυγούστου 1996, δεν ήτανε όνειρο. Ούτε εφιάλτης. Ήταν η πιο μεγάλη πράξη υπέρβασης της ανθρώπινης φύσης. Ανάψατε το φως το ανέσπερο και δεν χαθήκατε στο σκότος της καθημερινότητας. Εκεί είστε – με το φως της ελπίδας, το ανέσπερο. Δεν έχετε χαθεί. Εκεί είστε, πάντα μαζί μας, με την αυγή, το φως της αιωνιότητας. Ανοίξατε τα φτερά σας. Ανοίξαμε τα μάτια μας. Δεν μας εγκαταλείψατε στα δύσκολα. Δεν γίναμε σκλάβοι – ανεβαίνουμε καθημερινά τον Γολγοθά της κατοχής, οραματιζόμαστε τη λύτρωση. Πλανιόμαστε στα μονοπάτια που χαράξατε. Δεν ξεχνιόμαστε και δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε.
Τάσο και Σολωμέ, αρπάξατε, μαζί με τη σημαία του αίσχους και την πικρία του προσωπικού σας χαμού, τις ψυχές μας ως άστρα καυτερά, σε στιγμές εθνικής υπερηφάνειας. Κάνατε το μεγάλο βήμα, ερωτευμένοι με την ελευθερία και την αναγκαιότητα της επιστροφής. Μας δείξατε τον δρόμο. Στις χρυσές αμμουδιές της Αμμοχώστου, στην ιστορική Καρπασία, στο κάστρο της Κερύνειας, στους πορτοκαλεώνες της Μόρφου και στην πεδιάδα της Μεσαορίας.
Οι ψυχές σας σεργιανίζουν σήμερα ανάμεσά μας. Μέλισσες ενός άλλου Ονήσιλου που κρατούν αναμμένη τη φλόγα της απελευθέρωσης. Εσείς δεν ξεχαστήκατε στη διαδρομή. Πικραθήκατε με το αίσχος, ερωτευτήκατε την απόλυτη ελευθερία. Οφείλουμε σήμερα να την προασπιστούμε. Τα μάτια μας στραμμένα εκεί που έπρεπε, εκεί που πρέπει. Στον Πενταδάχτυλο, στα σύνορά μας στην Κερύνεια. Στην επανένωση της μεγαλονήσου. Οι ελπίδες μας δεν είναι άστεγες.
Συνεχίζουμε -και το οφείλουμε σε εσάς και όλους όσοι έχουν δώσει τη ζωή τους για την Πατρίδα- την προσπάθεια. Τυφλές ελπίδες δεν χωρούν. Ούτε η θυσία σας περισσεύει. Γιατί ξεψυχάτε κάθε μέρα, στα ρόπαλα και στις σφαίρες του κατακτητή, ώσπου η θυσία σας να δικαιωθεί. Από την πύλη του Βραδεμβούργου ώς το οδόφραγμα της Δερύνειας, από την Πάφο στην Κερύνεια, από τα έγκατα της Γης ώς το απέραντο του σύμπαντος, οι ψυχές σας διατρανώνουν και βροντοφωνάζουν το συλλογικό αίτημα για επιστροφή.
Του Ακαδημαϊκού, Δικηγόρου, Λέκτορα Νομικής Αντώνη Στυλιανού
ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ... Όταν οι Γκρίζοι Λύκοι, με την ανοχή του ΟΗΕ, τον δολοφονούσαν εν ψυχρώ...
Πέρασαν 20 χρόνια από τον μαύρο Αύγουστο, που ο Τάσος Ισαάκ έπεφτε αιμόφυρτος από τα χτυπήματα των Γκρίζων Λύκων. Μία ημέρα που δεν ξεχνιέται.
Ήταν στις 11 Αυγούστου 1996, όταν Ελληνικό αίμα πότισε για μία ακόμα φορά τα χώματα του κατεχόμενου μέρους της Μεγαλονήσου. Μία ακόμα θυσία, σπονδή στο Θεό του «πολέμου», που μαίνεται στη μαρτυρική Κύπρο μας. Αυτή, του Τάσου Ισαάκ.
Στις 11 Αυγούστου επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές από όλες τις γωνίες του πλανήτη, θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Kερύνεια που οργάνωσε η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών. Oι μοτοσικλετιστές αρχικά φαίνονταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πορεία και να φθάσουν τελικά στην Kερύνεια, προβάλλοντας παράλληλα τη θέση ότι δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν ούτε με την Aστυνομία, αλλά ούτε και με τα Hνωμένα Έθνη και ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική.
Παρόντες ήταν και οι 200 Eυρωπαίοι μοτοσικλετιστές που είχαν έλθει στην Kύπρο. Ωστόσο, μετά από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Oμοσπονδίας των Mοτοσικλετιστών, η πορεία ματαιώθηκε. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Xατζηκώστας, σύμφωνα με ό,τι του είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κύπρος ετίθετο σε κίνδυνο με προέλαση των Tούρκων. Έτσι μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία διαλύεται και μετατρέπεται σε μια ανεξέλεγκτη πορεία που κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει πλέον.
H κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Oι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Oι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη. Oι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλους στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους Τούρκους και Τουρκοκύπριους αντιδιαδηλωτές που περιελάμβαναν και οργανωμένες ομάδες των Γκρίζων Λύκων.
O Tάσος Iσαάκ, στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Tούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών καθώς και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς, μέχρις ότου αυτός εξέπνευσε. Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, τα οποία ήταν παρόντα στην σκηνή, επέλεξαν να μην επέμβουν.
Kαθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Iσαάκ φέρεται να ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν. Tο άψυχο κορμί του Tάσου μεταφέρθηκε στο Nοσοκομείο Παραλιμνίου, όπου τρεις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία. H γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι που πήρε το όνομα του.
Στις 24 Ιουνίου 2008 το ευρωπαϊκό δικαστήριο έκρινε ένοχη την Τουρκία για την δολοφονία Σολωμού και Ισαάκ. Σύμφωνα με το δικαστήριο, η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για την παραβίαση του 2ου άρθρου της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δηλαδή δεν προχώρησε σε ενέργειες για την εύρεση των ενόχων. Επίσης εκδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Ισαάκ.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ – ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ... Δεν θα αλλάξουν τ' αγαρηνά σκυλιά....
Την ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, δηλαδή στις 14 Αυγούστου 1996, μια ομάδα διαδηλωτών, κατευθύνθηκε προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να αφήσει μερικά στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας.
Εκεί έκαναν την εμφάνιση τους και πάλι οι Γκρίζοι Λύκοι και σύντομα η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης.
Ξαφνικά, ο Σολωμός Σολωμού, ξέφυγε από τον κλοιό των κυονόκρανων, πέρασε στη νεκρή ζώνη, και παρά τις προτροπές άλλων Ε/κ, επιχείρησε να ανέβει σε ένα ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, δέχθηκε σφαίρα στο λαιμό, ενώ την ίδια ώρα οι κατοχικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών.
