Ειδήσεις - Πόσο άχαρος είναι ο ρόλος μιας στήλης σαν τη δική μου, όταν όλη η πατρίδα σου πενθεί;
Ο αρχισυντάκτης μου μού είπε ότι δυστυχώς αυτή είναι η ζωή στην εφημερίδα... Πρέπει να είσαι εκεί, παρών, και να μεταφέρεις την είδηση ή να κάνεις πιο χαρούμενους τους ανθρώπους. Εγώ, ως παλιά ηθοποιός, το καταλαβαίνω πολύ καλά. Πόσες φορές δεν με θυμάμαι να παίζω με 40 πυρετό ή με οικογενειακά θέματα ή με ανθρώπους μου σε νοσοκομείο.
Ας μη συγκρίνω όμως πράγματα, μια και η τραγωδία που βρήκε τον τόπο μας είναι μπροστά μας και λίγο πολύ όλοι μας έχουμε κάποιον ή κάποια να σκεφτούμε, λίγο ή πολύ γνωστή.
Ο φίλος μου (από μικρά παιδάκια) Κώστας Αρζόγλου, ευτυχώς, είναι καλά στην υγεία του, μια και το σπίτι του είναι σε περιοχή της Ραφήνας που δεν επλήγη... Τι να πω όμως γι' αυτό το γλυκύτατο και σεμνό κορίτσι, που πρωτογνώρισα πέρυσι στο θέατρο και τη θαύμασα σε έναν ρόλο που μοιάζει τραγικός, αν το σκεφτεί κανείς.
Μιλάω για τη Χρύσα μας, τη , που βρίσκεται στη λίστα των αγνοουμένων από τις φονικές πυρκαγιές της Αττικής.
Οι περισσότεροι θα την αναζητήσουν στην τηλεόραση του Μega, όταν έπαιξε σε ένα σίριαλ πριν από πολλά χρόνια, εμείς όμως την ξέραμε σαν μια θεατρίνα.
«Το θαύμα της ζωής»
Οπως έλεγε και η ίδια, όταν ήπιαμε το ποτάκι μας στο Vault μετά την περσινή της παράσταση, «η μεγάλη μου χαρά είναι το θαύμα της ίδιας της ζωής και της κάθε μέρας που ξημερώνει». Η πίκρα μου είναι μεγάλη γι' αυτό το κορίτσι, που με είχε κάνει να κλάψω όταν ενσάρκωσε με μοναδικό τρόπο τη μητέρα του εθνικού μας συνθέτη, του Νικολάου Μάντζαρου.
Ο Δημήτρης Καρατζιάς είναι ένας σπουδαίος θεατρώνης και σκηνοθέτης. Εμπιστεύτηκε τη Χρύσα μας να ερμηνεύσει τον μονόλογο της μητέρας του Νικόλαου Μάντζαρου, αν και ο ρόλος ταίριαζε γάντι και σε πολλές άλλες κυρίες του θεάτρου μας.
Είδα τον χειμώνα που μας πέρασε την παράσταση και συγκινήθηκα βλέποντας μια γυναίκα του καιρού μας να μπαίνει τόσο βαθιά στον ρόλο της δημιουργικής και ανοιχτόμυαλης μητέρας του μικρού Νικολάου, που μέσα στη συντηρητική κοινωνία εκείνης της εποχής είδε την κλίση του παιδιού της στη μουσική και κόντρα στον αυστηρό πατέρα του έμαθε τις πρώτες νότες στο πιάνο και δεν άφησε κανέναν να αλλάξει το λαμπρό του μέλλον στη μουσική, οδηγώντας τον να μας χαρίσει τον εθνικό μας ύμνο.
Η Χρύσα ήταν συγκλονιστική και αναγεννημένη και βαθιά είχα συγκινηθεί και της το είπα, ότι αυτός ήταν ο δρόμος που της ταίριαζε και έπρεπε να ακολουθήσει από εκεί και πέρα, αφήνοντας οριστικά την τηλεόραση και τα μέτρια σίριαλ... Πάντα θα ελπίζω ότι θα περάσω από τον Βοτανικό και θα δω την αφίσα με τη Ρεγγίνα Μάντζαρου να με κοιτάει με το χαμόγελό της και θα ακούω το σιγοτραγούδισμα του Εθνικού μας Υμνου, όταν ο Νικόλας, ο δικός της μικρός Νικόλας, της τον εμπιστεύθηκε πρώτη φορά να τον τραγουδήσει.
Οι συνειρμοί με πικραίνουν και ελπίζοντας ότι ο καλός αρχισυντάκτης μου θα με συγχωρέσει σήμερα, σας εύχομαι να ξεκουραστείτε τις επόμενες μέρες. Η Καρατερίστα θα είναι και πάλι κοντά σας σε δύο εβδομάδες.
Πηγή: