Για την ανάγκη «υπερβάσεων» κάνει λόγο ο τέως Πρωθυπουργός στην Καθημερινή. Κανένας δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι οι υπερβάσεις είναι επιβεβλημένες στην πολιτική. Προϋπόθεση βεβαίως είναι οι πολιτικοί «ηγέτες» να έχουν το μέγεθος να υπερβούν προσωπικούς εγωισμούς και φιλοδοξίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα βασικά Γερμανικά κόμματα. Το γεγονός ότι η χώρα τους δεν βρίσκεται χρεωκοπημένη υπό καθεστώς κηδεμονίας κάνει την υπέρβαση πραγματικά σημαντική.
Αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (2008-2009) είχε προτάξει το συμφέρον του τόπου θα είχαμε αποφύγει την καταστροφή. Ο Παπανδρέου πρωταγωνιστούσε, όταν δεν υποκινούσε, τους «αγώνες». Οι καταστροφικές συνέπειες της διακυβέρνησης των ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. είναι κοινός τόπος. Όμως μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν ευθύνες για την δημιουργία των κοινωνικών και πολιτικών στερεοτύπων αλλά και των οικονομικών συνθηκών οι οποίες έκαναν ένα περιθωριακό κόμμα της Αριστεράς κόμμα εξουσίας. Το «φαινόμενο» ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι τέκνο της κρίσης αλλά η κυοφορία διήρκεσε όλη τη Μεταπολίτευση.
Επιπλέον το 2009, ο Παπανδρέου αντί να αντιμετωπίσει άμεσα την κατάσταση, στηριζόμενος στην κάλυψη που του είχε προσφέρει προεκλογικά και μετεκλογικά ο Καραμανλής, επιδόθηκε σε ένα ανόητο «παιχνίδι μαγισσών». Αλλά και ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. έκανε καθοριστικά λάθη. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η προκήρυξη εκλογών το 2012. Γιατί δεν αφέθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου με την ευρεία στήριξη που είχε από κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ), που εξέφραζαν το 83,02% του λαού με βάση τις εκλογές του 2009, να συνεχίσει έστω για ένα εξάμηνο; Ήταν οι προσωπικές φιλοδοξίες πάνω από το συμφέρον του τόπου; Γιατί έπρεπε να γίνουν εκλογές, όταν η οργή και η απόγνωση ήταν στο απόγειο της;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Σφοδρή επίθεση της “Δημοκρατίας” κατά του Αντώνη Σαμαρά
Δύο ακόμα λάθη έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Η νέα ηγεσία της ΝΔ δεν αντέκρουσε τις εντελώς άδικες ή σε κάθε περίπτωση απόλυτα υπερβολικές κατηγορίες εναντίον της διακυβέρνησης 2004-2009. Επιπλέον, ενώ καλώς δεν ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο, ήταν λάθος η πολιτική που «καταχώρησε» στις συνειδήσεις των πολιτών την ΝΔ στις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις. Αποτέλεσμα των λαθών ήταν η διάσπαση της κοινοβουλευτικής ομάδας το Φεβρουάριο του 2012, η «γέννηση» των ΑΝ.ΕΛ και ο «εκλογικός θρίαμβος» του 18,85%!!!
Οι εκλογές του 2012, με όλα όσα προηγήθηκαν, έφεραν σχεδόν αναπόδραστα στην εξουσία την σημερινή συγκυβέρνηση. Μπορεί η χώρα να σώθηκε τότε όταν στις επαναληπτικές όλοι οι λογικοί και φιλοευρωπαϊστές Έλληνες, ξεπερνώντας στερεότυπα και πολιτικές προτιμήσεις, έδωσαν πάλι την πρωτιά στη Ν.Δ. με «βραχεία κεφαλή», όμως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ξεφεύγοντας για πρώτη φορά από τα ποσοστά πολιτικής επιβίωσης αναδείχθηκε σε ισότιμο διεκδικητή της εξουσίας, αποτελώντας μια ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση.
Καλές είναι λοιπόν οι «υπερβάσεις», αρκεί να μην αποτελούν σημαίες ευκαιρίας.