Μια συγκλονιστική συνέντευξη παραχώρησε στο περιοδικό στο «7 μέρες tv», η Γεωργία Καλτσή η οποία πρωταγωνιστεί στη νέα σειρά του ΑΝΤ1+, με τίτλο «Στα 4» όπου υποδύεται την Στέλλα
Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο τροχαίο στην Λεωφόρο Κηφισίας που της άλλαξε τη ζωή , αλλά και για την απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική.
Η ηρωίδα που υποδύεστε στη σειρά του ΑΝΤ1 + «Στα 4»…
«Τι να σας πρωτοπώ για τη Στέλλα! Είναι μια νέα γυναίκα, γύρω στα 30, πολύ δυναμική, που ζει στο έπακρο τη σεξουαλικότητά της. Την ημέρα των γενεθλίων της μένει ανάπηρη και βρίσκεται ξαφνικά να παλεύει με ένα διαφορετικό τρόπο κίνησης. Και πρέπει να διαχειριστεί, μέσα στην τρέλα της, την καινούργια της ζωή, καθώς ύστερα από χρόνια είναι αναγκασμένη να μείνει ξανά με τους γονείς της, αφού χρειάζεται τη βοήθειά τους. Κατά τη διάρκεια του σίριαλ, θα τη δούμε σε διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις, θα ψάχνει να ξαναβρεί τη σεξουαλικότητά της, θα προσπαθήσει να διαχειριστεί τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη δυσκολία στην πρόσβαση, αλλά θα παρακολουθήσουμε και την προσπάθειά της να γίνει αυτόνομη ώστε να μην εξαρτάται από τους γονείς της.
Η σειρά δείχνει το… μαραθώνιο που κάνουν τα περισσότερα άτομα με αναπηρία με ένα χιουμοριστικό και ρεαλιστικό ταυτόχρονα τρόπο. Ο Θέμης Γκυρτής έχει αποτυπώσει τέλεια στο σενάριο την καθημερινότητα ενός ατόμου με αναπηρία. Ήταν και ο λόγος που δέχτηκα να το κάνω, παρότι δεν είμαι ηθοποιός. Δηλώνω taboo breaker. Μου άρεσε όλο το σενάριο, πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία που σατιρίζει την κοινωνία μιας, που δείχνει πώς ζουν την αναπηρία οι γονείς, αλλά και το ίδιο το άτομο που έχει το πρόβλημα. Μέσα στο σίριαλ θα δούμε και διαφορετικές αναπηρίες και ποιες δυσκολίες έχει η καθεμία. Θα γελάσουμε και θα κλάψουμε πολύ. Ειδικά με το πώς αντιμετωπίζουν την κατάσταση οι γονείς, όταν το παιδί δεν είναι παρόν».
Αυτόν τον μαραθώνιο όπως τον χαρακτηρίσατε, τον ζείτε από τον Μάρτιο του 2015, οπότε και ήρθατε αντιμέτωπη με την αναπηρία, ύστερα από τροχαίο.
«Το τροχαίο με έφερε αντιμέτωπη αρχικά με το θάνατο και μετά με την αναπηρία. Ως άνθρωπος, είμαι θετική και αρκετά ρεαλίστρια. Όταν ξύπνησα και είδα το χαμό που είχε προκληθεί -με ενημέρωσαν ότι ήμουν σε κώμα για 24 ημέρες και ότι μου έκαναν σπονδυλοδεσία που προμήνυε παράλυση-, δεν ρώτησα γιατί. Το πήρα ως δεδομένο, είπα: «Αν είναι κάτι να αλλάξει, θα αλλάξει. Εγώ πρέπει να συνεχίζω τη ζωή μου χωρίς να περιμένω». Αν έμενα αυτά τα οχτώ χρόνια να παλεύω για το πώς θα ξαναπερπατήσω, ενώ δεν είναι εφικτό από νευρολογικής φύσεως λόγω του χτυπήματος, είναι σαν να έλεγα ότι παλεύω με το αδύνατο. Η αποκατάσταση δεν είναι ότι θα σε ξανακάνει αυτό που ήσουν πριν, δεν θα σε βοηθήσει να ξαναπερπατήσεις. Στόχος της σε αυτή την περίπτωση είναι το 70% που λειτουργεί να γίνει full λειτουργικό. Το 100% είναι να περπατήσεις».
Είναι σοκαριστικό ότι οι γιατροί έδιναν 1% πιθανότητα να ζήσετε και εσείς καταφέρατε αυτή την τραγωδία να την – κάνετε δώρο.
«Το δυστύχημα συνέβη όταν ήμουν 21 ετών. Ήταν πολύ τραγικό διότι την ημέρα των γενεθλίων της φίλης μου επιζήσαμε τρεις κοπέλες αλλά χάθηκε ένας φίλος μας που θα μείνει για πάντα 21! Όταν λοιπόν σου συμβαίνει κάτι τόσο ακραίο σε αυτή την ηλικία, δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς την κατάσταση. Περισσότερο είχαν τρελαθεί οι γύρω μου παρά εγώ, διότι ήμουν ένα υπερκινητικό άτομο και δεν ήξεραν πώς θα ανταπεξέλθω στην αναπηρία. Δεν γουστάρω που είμαι καθηλωμένη σε αμαξίδιο, απλά είμαι ευγνώμων που είμαι εδώ. Δεν με ενοχλεί και τόσο που είμαι σε αμαξίδιο. Με ενοχλεί που η κοινωνία εκεί έξω λυπάται τα άτομα με αναπηρία, τη στιγμή που αυτό που θα έπρεπε να κάνει είναι τη ζωή τους πιο εύκολη, αλλά δεν ασχολείται καθόλου με αυτό. Αν υπήρχε αλληλεγγύη, η κατάσταση θα ήταν κατά 20-30% πιο εύκολη για όλους μας».
Παίζετε μπάσκετ, κάνετε ξιφασκία, έχετε ασχοληθεί και με μόντελινγκ. Από πού 1 αντλήσατε τη δύναμη προκειμένου να βρείτε το φωτεινό δρόμο που σας έβγαλε από αυτόν τον «λαβύρινθο»;
«Αρχικά θα σας πω ότι δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο. Βρήκα τη δύναμη να συνέλθω διότι δεν έχασα το μυαλό μου και δεν ήθελα να πέσει η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Αν έπεφτα εγώ, θα ακολουθούσαν και όλοι οι άλλοι σαν ντόμινο. Κι επειδή είμαι ερωτευμένη με τη ζωή, ήθελα να ξαναβγώ εκεί έξω το συντομότερο δυνατό. Όταν χάνεις τη ρουτίνα σου, την αναζητάς σαν τρελός. Έξι μήνες, δηλαδή, που ήμουν στο νοσοκομείο, η καθημερινότητά μου ήταν με αυτούς τους ανθρώπους που πάλευαν για να γίνω εγώ καλύτερα. Ήμασταν πολυτραυματίες και μας… συναρμολόγησαν σαν να ήμασταν δικά τους παιδιά. Είμαστε οικογένεια πλέον. Όλοι τους συνέβαλαν ώστε να είμαι power! Θα ήταν εγωιστικό από πλευράς μου αν κατέρρεα τότε. Αυτό τον αγώνα που έκαναν οι γιατροί, οι γονείς μου, οι οποίοι επί 24 ημέρες που ήμουν σε κώμα ήταν εκεί, πιο supportive από ποτέ -και είδα την ευαίσθητη πλευρά τους, κυρίως του μπαμπά μου- τον πήρα όλο επάνω μου».