Σε «θέση μάχης» η ελληνική διπλωματία προκειμένου να αναχαιτίσει τη νέα προσπάθεια της Τουρκίας, μέσω επιστολής στον ΟΗΕ, να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα καθώς και κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου για να προβάλει τις ανυπόστατες θέσεις της.
Η ελληνική διπλωματία αν και έχει απαντήσει και στο παρελθόν στις ανυπόστατες αιτιάσεις της Άγκυρας -έχουν απορριφθεί εν τω συνόλω τους και στην τελευταία επιστολή της μόνιμης αντιπροσώπου της Ελλάδας στον ΟΗΕ Μαρίας Θεοφίλη τον περασμένο Μάιο- ετοιμάζεται για τον επόμενο κύκλο ενημέρωσης συμμάχων και εταίρων. Ταυτόχρονα όπς επισημαίνεται στη χτεσινό σχόλιο διπλωματικών πηγών, η Ελλάδα «διατηρεί το δικαίωμα να απαντήσει στα απαράδεκτα, τελείως ανυπόστατα και έωλα επιχειρήματα της τουρκικής πλευράς, όπως και όταν το κρίνει σκόπιμο».
Σήμερα Σάββατο, στη Σόφια, ο πρωθυπουργός θα θέσει στην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν τον αναθεωρητισμό της Άγκυρας, εμμένοντας στις κόκκινες γραμμές της Ελλάδας. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές θα επαναλάβει ότι η Ελλάδα τάσσεται υπέρ του διαλόγου, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, αλλά θα υπερασπιστεί την κυριαρχία της και την εδαφική της ακεραιότητα.
Τα πέντε σημεία της επιστολής της Τουρκίας στον ΟΗΕ
Με την επιστολή του της 17ης Σεπτεμβρίου προς τον γ.γ. του ΟΗΕ, ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Τουρκίας στον ΟΗΕ Φεριντούν Σινιρλίογλου, κατηγορεί την Ελλάδα ότι με τις πράξεις της «απειλεί τη σταθερότητα των ζωτικά σημαντικών εδαφικών καθεστώτων που συμφωνήθηκαν με τις Συνθήκες Ειρήνης της Λωζάννης και των Παρισίων». Παραβίαση των όρων αποστρατιωτικοποίησης θα μπορούσε πράγματι «να αποτελέσει απειλή στη διεθνή ασφάλεια και όλες οι χώρες έχουν συμφέρον να το αποφύγουν», προστίθεται.
Η επιστολή του κ. Σινιρλίογλου έχει πέντε σημεία.
Πρώτον, αποκρούει ως «υπεραπλουστευμένη» την ελληνική ερμηνεία περί «εγκαθίδρυσης μόνιμων συνόρων» με τις Συνθήκες της Λωζάννης και των Παρισίων.
Δεύτερον, ο κ. Σινιρλίογλου αναφέρει ότι κατά την Αγκυρα η σωστή ερμηνεία των άρθρων 14 (1) και 14 (2) της Συνθήκης των Παρισίων και των άρθρων 12 και 13 της Συνθήκης της Λωζάννης είναι πως «η παραχώρηση εδάφους έγινε υπό τον όρο του θεμελιώδους περιορισμού στην εδαφική κυριαρχία της Ελλάδας: την αποστρατιωτικοποίηση των εν λόγω νησιών. Το καθεστώς της αποστρατιωτικοποίησης, τόσο στενά συνδεδεμένο με τον σκοπό των συνθηκών και την εδαφική διευθέτηση που ορίζεται από αυτές ως αναπόσπαστο τμήμα αυτής της εδαφικής διευθέτησης, χαρακτηρίζεται από την ίδια μονιμότητα όσο και η παραχώρηση του εδάφους».
Τρίτον, ο κ. Σινιρλίογλου ισχυρίζεται ότι στο καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης εντάσσονται τόσο η Λήμνος όσο και η Σαμοθράκη, αποσυνδέοντάς τες από τη Σύμβαση του Μοντρέ του 1936 και τις προβλέψεις περί αποστρατιωτικοποίησης των Στενών. Μάλιστα υποστηρίζει ότι η επαναστρατιωτικοποίηση των Στενών ήταν σε πλήρη γνώση και αποδοχή της Ελλάδας.
Τέταρτον, αναφερόμενος στη Συνθήκη των Παρισίων (1947) για τα Δωδεκάνησα, όπου, όπως είναι γνωστό, η Τουρκία δεν αποτελούσε υπογράφον μέλος, ο κ. Σινιρλίογλου ισχυρίζεται πως βασικός στόχος ήταν η «προστασία της ασφάλειας της Τουρκίας».
Πέμπτον, ως προς τα Δωδεκάνησα, ο κ. Σινιρλίογλου ισχυρίζεται ότι η Τουρκία έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Ελλάδας σε αυτά, διότι «από τη δεκαετία του 1960, οι τίτλοι κυριαρχίας έχουν επιβαρυνθεί με αδυναμίες ως αποτέλεσμα των πράξεων στρατιωτικοποίησης των συγκεκριμένων νησιών από την Ελλάδα, σε πρακτική παραβίαση των υποχρεώσεων της Ελλάδας από τις συνθήκες».
Ο κ. Σινιρλίογλου καταλήγει δηλώνοντας τη «δέσμευση» της Τουρκίας για «ειρηνική διευθέτηση στις διαφορές με την Ελλάδα», τονίζοντας, βέβαια, ότι γι’ αυτό απαιτείται ειλικρινής διάλογος και όχι «χρήση επιθετικής πολιτικής ρητορικής και πράξεων κλιμάκωσης σχεδόν σε καθημερινή βάση».