Για την Ευρώπη η κατάσταση μοιάζει χαοτική. Τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει είναι τεράστια και δεν μπορούν να λυθούν απο την μία μέρα στην άλλη. Και το χειρότερο είναι ότι συνεχώς προστίθενται καινούργια. Και ένα απο αυτά πιθανόν να είναι η Ιταλία.
Η διαχείριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω του , θα είναι ένα μείζον πρόβλημα με οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις. Η εκλογή Τράμπ με δεδομένες τις απόψεις που έχει διατυπώσει για την αυξημένη συμμετοχή των ευρωπαίων στην ασφάλεια τους σε συνδυασμό με την δυναμική πολιτική του Πούτιν που έχει αποτυπωθεί τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Συρία αλλά και τις διαφορετικές απόψεις που έχουν εκφρασθεί εντός της ΕΕ για τις σχέσεις ΕΕ-Μόσχας καθιστούν το θέμα της ασφάλειας μείζον. Ήδη πολλοί αναλυτές δεν αποκλείουν στα επόμενα χρόνια μία κατακόρυφη αύξηση των αμυντικών δαπανών γεγονός που θα επηρεάσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα των χωρών-μελών. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι ιδιαίτερα αμφίβολη η διάρκεια ζωής των οικονομικών κυρώσεων που ήδη έχουν επηρεάσει αρνητικά τις ευρωπαϊκές εξαγωγές αλλά και τις επενδύσεις στην Ρωσία.
Με το Ηνωμένο Βασίλειο να απουσιάζει και με μια απρόβλεπτη νέα διοίκηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Βερολίνο και το Παρίσι θα πρέπει να διαχειριστούν το μέλλον της σχέσης ΕΕ-ΗΠΑ αλλά και την Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership) .
Παράλληλα δεν θα πρέπει να υποτιμάται και η Συμφωνία των Παρισίων για την κλιματική αλλαγή καθώς οι απόψεις Τράμπ για το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικές απο εκείνες του Ομπάμα. Και σε αυτά τα προβλήματα θα πρέπει να προστεθεί το προσφυγικό σε συνδυασμό με την αυταρχική εκτροπή της Τουρκίας.
Υπό το πρίσμα αυτό το δημοψήφισμα στην Ιταλία μπορεί να προσθέσει ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα αφού μία ψήφος διαμαρτυρίας των Ιταλών εναντίον των μεταρρυθμίσεων μπορεί να προκαλέσει κλυδωνισμούς και ανατροπές σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Και αυτό διότι ένα «όχι» θα εκλαμβάνονταν όχι απλώς ως νίκη των λαϊκιστών και των ευρωσκεπτικιστών, αλλά ως προάγγελος μίας μελλοντικής ανόδου τους στην εξουσία. Φυσικά, το μέγεθος της ιταλικής οικονομίας είναι τέτοιο που μπορεί να επηρεάσει όχι μόνο την ευρωπαϊκή οικονομία αλλά και το μέλλον του ευρώ.
Η ιταλική οικονομία είναι η τρίτη σε ισχύ οικονομία στην ευρωζώνη. Έτσι, τυχόν κλυδωνισμοί θα έχουν επιπτώσεις και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Παράλληλα τα περιθώρια παρέμβασης για την στήριξη της είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα καθώς λόγω μεγέθους της οικονομίας, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα πακέτο στήριξης, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας ή της Πορτογαλίας. Και η ιταλική οικονομία σήμερα αντιμετωπίζει πληθώρα προβλημάτων. Η ανάπτυξη είναι υποτονική. Το δημόσιο χρέος είναι υψηλό ενώ ο όγκος των κόκκινων δανείων είναι δυσθεώρητο. Συγκεκριμένα , η ανάπτυξη βρίσκεται σε υπερβολικά χαμηλά επίπεδα. Το 2017 αναμένεται να φθάσει μόλις το 0,9%. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι ωστόσο το δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο είναι 133% του ΑΕΠ, το δεύτερο σε ύψος μετά το ελληνικό. Την ίδια στιγμή τα κόκκινα δάνεια στην κατοχή των ιταλικών τραπεζών φθάνουν τα 300 δισεκατομμύρια.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός συνέδεσε την έκβαση του δημοψηφίσματος με το πολιτικό του μέλλον. Αν πράγματι η πλειοψηφία των Ιταλών τασσόταν υπέρ του «Όχι», τότε δεν θα παρέμενε για μεγάλο διάστημα στη θέση του και η Ιταλία θα ταλανιζόταν από μια νέα πολιτική κρίση. Ο χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές το 2018 θα μετατρεπόταν σε έναν αγώνα δρόμου για γερά νεύρα. Επιπλέον η Ιταλική Κεντρική Τράπεζα προειδοποιεί πως μια πιθανή νίκη του «Όχι» δεν θα σήμαινε μόνο πολιτική αλλά και οικονομική κρίση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Η αστάθεια και η ανασφάλεια θα επιδείνωναν το ήδη προβληματική κατάσταση της ευρωζώνης ενώ την ίδια στιγμή η ενίσχυση των ευρωσκεπτικιστών θα ήταν σημαντική. Το δίχως άλλο ένα γερμανικό "ΟΧΙ" θα ενίσχυε τόσο την θέση της κυρίας Λεπέν στην Γαλλία όσο και του AfD στην Γερμανία και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο για το μέλλον του ευρώ.
Πηγή: