Εάν αποσυνθέσεις την Ουάσινγκτον, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν ένα think tank, ένα λόμπι και ένα ξενοδοχείο.
Η διασταύρωση των οδών Κ Street και της 15ης οδού, περιέχει πλέον και τα τρία αυτά βασικά συστατικά, αφού δίπλα από το πανίσχυρο Ατλαντικό Συμβούλιο και απέναντι από το Architect Hotel, προστέθηκε εδώ και λίγες ημέρες το νεώτερο μέλος του Σκοπιανού λόμπι, το “Macedonia PAC” (MACPAC).
Το MACPAC δεν είναι στεγασμένο σε κάποιο πολυτελές γραφείο, αλλά βρίσκεται κρυμμένο σε ένα από τα εκατοντάδες μικρά κουτάκια στον τοίχο υποκαταστήματος γνωστής εταιρείας ταχυμεταφοράς.
Είναι κοινή πρακτική για πολλές νέες μικρές επιχειρήσεις, αλλά και για σκιώδεις οργανισμούς όπως το MACPAC, να χρησιμοποιούν ταχυδρομικές θυρίδες ως διεύθυνση επικοινωνίας.
Αυτό που είναι όμως αξιοσημείωτο με το MACPAC δεν είναι η διεύθυνσή του, αλλά το πρόσωπο που το ίδρυσε – μια κυρία ονόματι Louette Ragusa. Η κα Ragusa δεν φαινόταν μέχρι πρότινος να έχει καμία επαφή με το Σκοπιανό λόμπι, αλλά με το Τουρκικό. Είναι διευθύντρια της Τουρκικής Συμμαχίας της Αμερικής (ΤΣΑ) και το γραφείο της βρίσκεται μόλις 5 λεπτά από την ταχυδρομική θυρίδα που νοικιάζει για την αλληλογραφία του MACPAC.
Το MACPAC δεν είναι λοιπόν κάποια τυπική αλλά αμελητέα προσπάθεια του γραφικού, όμως πολύ ενεργού Σκοπιανού λόμπι, αλλά είναι μία πρωτοβουλία του ισχυρού Τουρκικού λόμπι. Το ΤΣΑ είναι υποτίθεται ένας ανεξάρτητος μη κερδοσκοπικός οργανισμός της Τουρκοαμερικανικής ομογένειας, με εισοδήματα σχεδόν ένα εκατομμύριο δολάρια τον χρόνο και περιουσιακά στοιχεία πάνω από οκτώ.
Έχει επαγγελματικό προσωπικό πλήρους απασχόλησης, καθώς και ενεργούς εθελοντές που δωρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια το χρόνο. Οι αντίστοιχοι οργανισμοί της δική μας ομογένειας δεν πλησιάζουν καν το επίπεδο οργάνωσης, χρηματοδότησης αλλά και στρατηγικής του ΤΣΑ – με μοναδική λαμπρή εξαίρεση το Hellenic American Leadership Council, το οποίο είναι όαση στην ομογενειακή έρημο. Είναι άγνωστο αν το ΤΣΑ δημιούργησε το MACPAC από μόνο του για να προωθήσει την ατζέντα των Σκοπίων, ή αν έγινε σε συνεννόηση με την μαμά Τουρκία ή το Σκοπιανό λόμπι.
Εικάζω ότι σχεδόν σίγουρα έχει υπάρξει συντονισμός, αλλά το ουσιαστικό μήνυμα της συγκεκριμένης κίνησης είναι ότι οι Τουρκοαμερικανοί ξέρουν την τεράστια σημασία των παρασκηνιακών τακτικών στο Αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς, δεν ισχύει το ίδιο για εμάς, καθώς πολλοί από τους ομογενειακούς – όπως και τους πολιτικούς – ηγέτες μας έχουν εμμονή μόνο με το χειροκρότημα και έλλειψη ουσιαστικής γνώσης για το καθήκον που επέλεξαν να αναλάβουν.
Τα Political Actions Committees (PACs), όπως το MACPAC, είναι οργανισμοί με βασικό σκοπό την ανεύρεση χρηματοδότησης για την υποστήριξη μελών του Κογκρέσου και τελικά την προώθηση θεμάτων που αφορούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και συμφέροντα. Στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με την Ελλάδα, υπάρχει σημαντική διαφάνεια στην χρηματοδότηση των κομμάτων και των πολιτικών.
Σύμφωνα με την ομοσπονδιακή βάση δεδομένων, η ΤΣΑ έχει δημιουργήσει διάφορα PACs ανά τη χώρα για την προώθηση της Τουρκικής ατζέντας και την υπονόμευση των εθνικών μας θεμάτων, όπως το Κυπριακό και τη γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων.
Το μεγαλύτερο από τα PACs του ΤΣΑ έχει ξοδέψει σχεδόν δύο εκατομμύρια δολάρια την τελευταία δεκαετία δουλεύοντας στενά με πάνω απο 140 μέλη της βουλής των αντιπροσώπων τα οποία συγκροτούν την Τουρκική συμμαχία του Κογκρέσου – μίας από τις πολλές άτυπες ομάδες μελών του Κογκρέσου που συντονίζονται για την προώθηση διαφόρων θεμάτων.
H Ελληνική συμμαχία έχει περίπου τον ίδιο αριθμό μελών, μερικά από τα οποία παίρνουν χρηματοδότηση και από την Τουρκική κοινότητα, αλλά δεν έχει την δυναμική που της αξίζει. Οι περισσότερες ομογενειακές οργανώσεις δεν έχουν μπορέσει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και αναλώνονται σε πρωτοβουλίες με μηδενικό αντίκτυπο στην Ουάσινγκτον.
Έτσι, το τεράστιο πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο της ομογένειας παραμένει αναξιοποίητο, χαμένο στην σκιά της αυτοπροβολής. Το πρόβλημα είναι ότι αν οι εθελοντικές ομογενειακές οργανώσεις θελήσουν ποτέ σοβαρά να δημιουργήσουν ένα αντίστοιχο PAC ή να υποστηρίξουν τον μοναδικό επαγγελματικό grassroots οργανισμό της ομογένειας, το Hellenic American Leadership Council, τότε αυτό θα σήμαινε να βάλουν το χέρι στην τσέπη χωρίς να ακούσουν το χειροκρότημα.
Αυτό όμως δεν έχει αίγλη, καθώς η πραγματική δουλειά είναι επίπονη, μεθοδική, και έχει προσωπικό κόστος, με μοναδική ικανοποίηση ότι υπηρετείς κάτι μεγαλύτερο από εσένα.
Πολλές φορές, η πραγματική δουλειά είναι σιωπηλή, μακριά από κάμερες και φώτα, χωρίς φέισμπουκ και τουίτερ, κρυμμένη στα πιο απίθανα σημεία – ακόμα και σε ταχυδρομικές θυρίδες. Δυστυχώς όμως, αυτές οι θυρίδες φαντάζουν πολύ μικρες και σκοτεινές για τους μεγάλους ηγέτες μας.
* Ο κ. Νικόλας Κατσίμπρας διδάσκει στα προγράμματα επίλυσης συγκρούσεων του πανεπιστημίου Columbia της Νέας Υόρκης και του City University of NY, είναι σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού και ανάλυσης συγκρούσεων και πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού.
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Νικόλα Κατσίμπρα δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «Hellas Journal»