Αλήθεια, πώς νιώσατε την πρώτη φορά που πιάσατε τον εαυτό σας να μιλά για την νέα γενιά, τους νέους κλπ. συνειδητοποιώντας πως δεν συγκαταλέγεσθε πλέον ανάμεσά τους; Δεν αισθανθήκατε ένα τσίμπημα στην διαπίστωση πως είχατε πλέον και επίσημα περάσει στην πάλαι ποτέ απέναντι πλευρά; Ζόρικο, ε;
Σας καταλαβαίνω απόλυτα και δηλώνω ομοιοπαθούσα.
Το "είμαι νέα" έγινε "αισθάνομαι νέα" και πολλές φορές καταντά "αχ, που 'σαι νιότη, που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος" (Κώστας Βάρναλης).
Έχοντας λάβει στα σοβαρά υπόψη μου τα περί χάσματος γενεών και λοιπές αναλύσεις, σοβαρές και μη, προσπαθώ πάντα να θυμάμαι.
Να θυμάμαι ποια ήμουν, πώς ήταν ...τότε.
Να θυμάμαι πώς βάδισα στη ζωή ως τώρα.
Να θυμάμαι πως το τώρα δεν είναι χτες και πως το αύριο θα έρθει ανάλογα με αυτό που είμαι, με αυτό που κάνω σήμερα.
Μετά από ώριμη σκέψη έχω απορρίψει την περιχαράκωση κάθε είδους.
Ούτε κυκλοφορώ με πέτρες στην τσέπη ούτε είμαι ραμμένη στον καναπέ μου.
Αναφερόμενη στους νέους δεν μιλώ για τα "τσογλάνια", μιλώ για τους σύγχρονους υποψήφιους θύτες και για τα σύγχρονα υποψήφια θύματα του μέλλοντος.
Και, δεν κρίνω μόνο, γιατί αισθάνομαι συνυπεύθυνη για όσα συμβαίνουν γύρω μου. Στο πεδίο και στο βαθμό που μου αναλογεί το μερτικό, φυσικά.
(Δεν φταίω εγώ δηλαδή, πχ, γιατί η Σερ αφαίρεσε κάποτε δυο πλευρά για μέση δαχτυλίδι –ας πρόσεχε κι ας ερχότανε να με ρωτήσει το μυστικό για την αιώνια ομορφιά, να την πήγαινα τσάρκα στο Α’ νεκροταφείο, να ξεμπερδεύαμε μια και καλή)
Αισθάνομαι οργή και θλίψη με τους παλιμπαιδίζοντες. Και με τους "είμαι ο Τσε" και με τους «ποιος είναι ο Τσε;».
Είναι επικίνδυνοι για τους εαυτούς τους και τους γύρω τους. Ιδιαίτερα όταν κατέχουν την τέχνη του λόγου, της επικοινωνίας και κυρίως όταν κατέχουν την οποιαδήποτε θέση επιρροής στο περιβόητο "σύστημα", το οποίο τους παρέχει απλόχερα τα μέσα για να το καταγγέλλουν ή να το εκμεταλλεύονται, εκ του ασφαλούς.
Είναι εύκολο να τα ρίχνουμε πάντα όλα ...στους Αμερικάνους. Α ναι, μην το ξεχάσω, και στους Γερμανούς. Δεν μεγαλώνουν όμως αυτοί τα παιδιά μας.
Είναι εύκολο να καταγγέλλουμε νυχθημερόν. Παρακάτω;
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Ιστορία (αγάπη μου) δεν είναι μόνο οι μάχες, οι συνθήκες και οι πόλεμοι. Ιστορία έχουν και οι τσίχλες, ας πούμε. Όλα γύρω μας έχουν την ιστορία τους. Στόμα να μιλήσουν και αυτί να τους ακούσει δεν έχουν.
Ο Τσε δεν υπήρξε top model που πόζαρε για μποξεράκια.
Το ίντερνετ δεν δημιουργήθηκε με τη Μεγάλη Έκρηξη του Σύμπαντος.
Το Γούντστοκ δεν έγινε για να μπει στο Γκίνες.
Η χούντα του 1967 δεν έγινε από τους Γερμανούς στο Λαύριο.
Ο «αντάρτης» δεν είναι αποκριάτικη στολή.
Ούτε η «κατάληψη» αποτελεί τρέντι χόμπι.
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε τούτη την πλάση. Ούτε δεδομένο. Επίσης υπάρχουν κάποιες λέξεις και έννοιες που πρέπει να ΔΙΔΑΧΤΟΥΝ σε κάθε νέα γενιά. Γιατί δεν είναι γονίδια που υπάρχουν από τη σύλληψη. Δεν είναι ντεμοντέ ούτε προϊόν της Αντίδρασης. Κι αν δεν τις διδάσκουν τα σχολεία, είναι σε μας να τις διδάξουμε. Όχι απλά να καταγγέλλουμε την απουσία ή τη διατύπωσή τους από τα σχολικά βιβλία...
Και πρέπει να διδαχτούν ΟΛΕΣ, όχι κάποιες επιλεκτικά. Αν τούτο ...ξεχάσουμε να το κάνουμε, θα είναι σαν να εκδικούμαστε τους νέους για την κατάντια μας, προσποιούμενοι πως αγωνιζόμαστε γι' αυτούς.
Δεν υπάρχουν δικαιώματα, πχ, χωρίς υποχρεώσεις.
Δεν υπάρχει μόνο διασκέδαση, υπάρχει και η ψυχαγωγία.
Η αριστεία υπάρχει, μα δεν είναι αυτοσκοπός. Ούτε ζει και αναπνέει αποκλειστικά στα ακαδημαϊκά ιδρύματα.
Αν δεν μάθεις να σέβεσαι τον εαυτό σου, πώς περιμένεις να σε σεβαστούν οι άλλοι;
Κάθε ταμπέλα είναι επικίνδυνη. Μένουμε μακριά και μαθαίνουμε να βλέπουμε πίσω και γύρω από αυτήν.
Κάθε πράγμα θέλει ΚΑΙ κόπο ΚΑΙ τρόπο.
Τίποτα δεν χαρίζεται, γιατί πρώτον κανείς δεν σου χρωστάει και δεύτερον γιατί όλα κατακτώνται –με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα (Σάκης Ρουβάς).
Και πολλά ακόμα. Που βέβαια, άμα τα πεις έτσι ακριβώς μαζεμένα και θεωρητικά, σε κάναν έφηβο, ε, απλά θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια και άντε μετά να ιδρώσεις μέχρις ότου να κερδίσεις την πολυπόθητη εμπιστοσύνη που χρειάζεται, ώστε κάποια στιγμή να σε ρωτήσει, πχ:
«- Αλήθεια, η Πράγα με ποια χώρα συνορεύει;
- Με την Δραπετσώνα (...)
- Πώς την είπατε;
- Δραπετσώνα!
- Α! Είναι και αυτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Μετανάστες δέχεται;»
...και να αρχίσεις μια μεγάααλη κουβέντα, η οποία εν δυνάμει δεν τελειώνει ποτέ.
ΥΓ
Όσο για εμάς εδώ, την επόμενη φορά προτείνω να μιλήσουμε για τις Πανελλαδικές –τι λέτε;