"Αν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας, είναι να επαναληφθεί αμέτρητες φορές, είμαστε καρφωμένοι στην αιωνιότητα, όπως ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρό! Τι φρικτή ιδέα! Στον κόσμο της αιώνιας επιστροφής, κάθε κίνηση φέρει το βάρος μιας αβάσταχτης ευθύνης. Αυτό είναι που έκανε το Νίτσε να λέει ότι η ιδέα της αιώνιας επιστροφής είναι το πιο βαρύ φορτίο", σκέφτεται ο Τόμας, στο αριστούργημα του Μίλαν Κούντερα, «η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι».
Στο βιβλίο πέρα από πολλά άλλα ερωτήματα, εγείρεται και ένα ακόμα. Τι να διαλέξει κανείς στη ζωή του; Το βάρος ή την ελαφρότητα;
Επιστρέφοντας στο 2016, η κυβέρνηση της «δεύτερης φοράς αριστερά» μας μετατρέπει σε θεατές ενός έργου, που είδαμε ακριβώς έναν χρόνο πριν. Η «ηρωική και περήφανη» διαπραγμάτευση, οι σκληρές προσπάθειες των κυβερνητικών αξιωματούχων για καλύτερη συμφωνία μας κόστισαν πέρυσι την παρολίγο καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, τα capital controls και φυσικά μας έφεραν ένα βήμα πριν το Grexit. Τότε τουλάχιστον υπήρχε και η ανοχή της κοινωνίας, για το «νέο» που ήρθε στην διακυβέρνηση.
Λίγους μήνες μετά, τέτοια ανοχή δεν υπάρχει, τα μέτρα που έρχονται και πρόκειται να ψηφιστούν είναι σκληρότερα από ποτέ. Και όμως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν, ότι γίνεται σκληρή διαπραγμάτευση, και πως τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα χωρίς αυτούς. Τα ταμειακά διαθέσιμα φεύγουν από τους Οργανισμούς και έρχονται στην διαχείριση της κεντρικής κυβέρνησης, δείγμα έλλειψης ρευστότητας. Και όμως, η κυβέρνηση, όλα αυτά τα επικοινωνεί λες και είναι σε έναν δικό της κόσμο. Μα έλεγαν ότι "Τα μνημόνια θα τελείωναν μετά το Πάσχα", "Η ανάσταση της ελληνικής οικονομίας θα έρθει μαζί με την Ανάσταση του Ιησού» και άλλες τέτοιες χαριτωμένες παραβολές που αποδείχθηκε πως. ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Γιατί ο Ιησούς αναστήθηκε,αλλά η ελληνικη οικονομία παραμένει στο σταυρο´.
Η χώρα μοιάζει «καρφωμένη στην αιωνιότητα», με τα προβλήματα της απλά να κάνουν κύκλους, εξαιτίας της ατολμίας και των παλλινωδιών της συγκυβέρνησης, που περισσότερο δείχνει να φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό με την οριακή κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, παρά οποιονδήποτε άλλον, πλαστό ή μη, εχθρό. Όμως όπως είπαμε, «στον κόσμο της αιώνιας επιστροφής, κάθε κίνηση φέρει το βάρος μιας αβάσταχτης ευθύνης».
Αυτή την ευθύνη θα την αναλάβει ποτέ κανείς;