Η κοινοκτημοσύνη, η αταξική διάρθρωση , η αγόγγυστη προσφορά από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του, σε συνθήκες μάλιστα πλήρους και άμεσης δημοκρατίας, δεν είναι απαραίτητο να διέλθουν από το διαλεκτικό προτσές που η Αριστερά ευαγγελίζεται και αγχωμένη προσδοκά. Αρκεί μια απλή επίσκεψη στο Άγιο Όρος, για να τεκμηριώσει και ο πλέον κακόπιστος την κοινοβιακή εμπέδωση εκεί μιας ανόθευτης συλλογικότητας πολύ πριν - χρονικά- και πολύ πέρα-αξιολογικά - από τον μαρξισμό. Χωρίς μάλιστα την μαμή της Ιστορίας συνδράμουσα...
Έχει, ωστόσο, αυτό το βιωματικό συμβάν και συμβαίνον κάποια πολιτική αξιολόγηση; Καταδεικνύει συγκεκριμένη ατραπό, στενή αλλά υπαρκτή, ικανή να οδηγήσει ευρείες μάζες σε αντίστοιχη ομοιογενή οργάνωση και πληρότητα; Σαφώς όχι. Δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση. Είναι απλά μια ένδειξη της κοινοβιακής ολοκλήρωσης στην οποία η Ορθοδοξία μπορεί να οδηγήσει όσους εγκαταλείπουν τη ματαιότητα του πολιτειακού γίγνεσθαι και δοκιμάζουν εμπειρίες πέρα από τα όρια του αισθητού.
Για τους άλλους; Τους πολλούς; Τι σημαίνει άραγε για αυτούς η Ορθοδοξία; Μεταφυσική, μήπως, εγκαρτέρηση; Εγκατάλειψη, ίσως, κάθε κοινωνικής διεκδίκησης και συνακόλουθο πολιτικό ραγιαδισμό, μιας και η ανισότητα είναι και αυτή στο "σχέδιο Του Θεού", άρα ο ρόλος της θρησκείας εφησυχαστικός, οπιούχος, αποπροσανατολιστικός, ρόλος που τα αφεντικά μόνο ευνοεί, όχι τις μάζες, όχι τους καταπιεσμένους, όχι τους εκμεταλλεύσιμους, αλλά τους εκμεταλλευτές; Αυτό συνεπάγεται η Ορθοδοξία και αντίστοιχα η Εκκλησία;
Διερωτάται η Αριστερά και διερωτάται, επειδή είναι απληροφόρητη. Αδιάβαστη στο θέμα αυτό, αν και πολυδιαβασμένη σε όλα τα άλλα. «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», είπε ο Μαρξ και η Αριστερά το πίστεψε ....Είναι, όμως, έτσι ;
Ορθοδοξία σημαίνει, πρώτα από όλα, παράδοση. Πολιτιστική παράδοση. Κοινωνικά μιλάμε, όχι πνευματικά. Όλες οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας την Ορθοδοξία έχουν ως βάση και η Ορθοδοξία ως βάση έχει το Βυζάντιο. Το Βυζάντιο δεν είναι μόνο θεολογία. Είναι, πρωτίστως, μουσική. Βυζαντινή μουσική. Η Σεράχ του Τσιτσάνη, με το Μουσικό Σχολείο Βόλου, η διεθνοποιημένη Μισιρλού, με τους Βαυαρους του Martina Eisenreich Quartett, οι πολυκύμαντοι και δολιχοδρομούντες ύμνοι της εκκλησίας είναι το Βυζάντιο, αυτό είναι το Βυζάντιο, όχι όπερα, όχι οπερέτα, όχι τζαζ, όχι ρέγκε, όχι ποπ, όχι ροκ, αλλά βυζαντινή μουσική, λαϊκή μουσική, αποδεκτή από τις μάζες, όχι ελιτίστικη, όχι μουσική της ιντελιγκέντσιας, αλλά μουσική υψηλόφρονη, σύνθετη, βαθειά και αστείρευτη σαν τη θάλασσα, άμωμη και άσπιλη μουσική, μουσική που ξεπηδάει από τις εκκλησίες και γεμίζει τον χώρο γύρω και τη Χώρα όλη με τη μαυλιστική της απαντοχή, ανθρώπινη μουσική, λειτουργική και ποιός ο λόγος να την απομειώσουμε, μαζί με τους χορούς, τα ήθη και τα έθιμα που τη συνοδεύουν;
Γιατί πρέπει η Αριστερά να αλλοτριώσει τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά του λαού, θίγοντας την ορθόδοξη βάση στην οποία στηρίζονται; Για ποιο λόγο άραγε; Για να ομογενοποιηθεί, μήπως, έτσι, η παραγωγή των πολυεθνικών, να μειωθεί το κόστος λόγω εξάλειψης κάθε τοπικής ιδιαιτερότητας, να εξομαλυνθεί η διαδικασία μάρκετινγκ λόγω της παγκοσμιοποίησης; Για να θριαμβεύσει ο κοσμοπολίτικος διεθνισμός των κατεχόντων, λησμονώντας ότι το κεφάλαιο, πλην εξαιρέσεων, δεν έχει πατρίδα, το κεφάλαιο ηδονίζεται από την εξαφάνιση των πατρίδων, το κεφάλαιο επιθυμεί την απίσχναση των θρησκειών, το κεφάλαιο δεν αντιδρά στη κατάργηση των θρησκευτικών ως ομολογιακού μαθήματος, τι ομολογία πίστης να έχει αυτός που μόνο στο χρήμα πιστεύει, αλλά η Αριστερά τι σχέση έχει με αυτή τη λογική, κόντρα ρόλο παίζει στο θέμα αυτό η Αριστερά , τη "ντόπια και ξένη ολιγαρχία" ωφελεί ταπεινώνοντας την Ορθοδοξία, για ποιο λόγο διερωτάται παραξενεμένος ο απόμακρος παρατηρητής, για ποιο λόγο το κάνει αυτό η Αριστερά;
Η πολυπολιτισμική κοινωνία που ευαγγελίζεται ο κ. Φίλης είναι το όνειρο όλων των πολυεθνικών. Αυτό ακριβώς θέλουν. Μια ενοποιημένη παγκόσμια αγορά χωρίς τοπικές ιδιαιτερότητες. Τι αριστερό έχει αυτό ;
Η Ελλάδα είναι χώρα δημοκρατική, άσχετη, όμως, πολιτιστικά με τη Δυτική Ευρώπη. Το 98% του πληθυσμού είναι ορθόδοξοι και σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ως προς τους θεσμούς, η Εκκλησία καταλαμβάνει την πρώτη θέση, με ποσοστό 70-75%. Γιατί λοιπόν πρέπει να εγκαθιδρυθεί "ανεξιθρησκία " σε αυτή την τόσο ορθόδοξη χώρα; Είναι δημοκρατικό αυτό; Εμπόδισε κανείς το 2% να λατρεύει την θρησκεία ή το δόγμα που επιθυμεί; Η ανεξιθρησκία είναι προοδευτική στη Δυτική Ευρώπη, στην Ευρώπη των αποικιοκρατών, στην Ελλάδα, όμως, τη βυζαντινή Ελλάδα, την πολιτιστικά αυτόνομη Ελλάδα, πατριωτισμός και Ορθοδοξία ταυτίζονται, κοντράροντας αποφασιστικά τον καπιταλιστικό διεθνισμό του "φιλελευθερισμού".
Η Αριστερά πρέπει να διαλέξει: Βυζάντιο ή Δυτική Ευρώπη. Ρίζες ή κλώνοι ιμπεριαλιστικά εμφυτευμένοι;