Στις 9 Απριλίου 1940, σημειώθηκε η διπλή ταυτόχρονη εισβολή της Ναζιστικής Γερμανίας στη Δανία και στη Νορβηγία, στο πλαίσιο της επιχειρήσεως “Weserubung”, προκειμένου έτσι να επιλύσουν το κρίσιμο για το Βερολίνο ζήτημα της ασφαλούς και απρόσκοπτης μεταφορά του πολύτιμου για την πολεμική του προσπάθεια σιδήρου και άλλων ορυκτών από την (ουδέτερη) Σουηδία.
Και ενώ στη περίπτωση της Δανίας η «εκστρατεία» ήταν ένας αβλαβής «περίπατος» χωρίς τη διεξαγωγή μάχης, αντιθέτως στην περίπτωση της Νορβηγίας είχαμε σκληρότατες μάχες γερμανικών με αγγλογαλλικές και τις ασθενείς νορβηγικές δυνάμεις, που διήρκεσαν μέχρι τις 10 Ιουνίου 1940.
Ενδεικτικό είναι ότι οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής της Νορβηγίας παραδόθηκαν στις 8 Μαΐου 1945, υπακούοντας σε σχετική διαταγή μετά την άνευ όρων παράδοση της Ναζιστικής Γερμανίας!
Στις 28 Απριλίου 1939, το Βερολίνο πρόσφερε στις Σκανδιναυικές χώρες την υπογραφή Συμφώνων Μη Επιθέσεως, προκειμένου να διατηρήσουν την ουδετερότητάς τους, αλλά το Όσλο μαζί με τη Στοκχόλμη και το Ελσίνκι, απάντησαν αρνητικά στις προτάσεις αυτές. Το Όσλο έκλεισε εμπορικές συμφωνίες τόσο με τη Βρετανία όσο και με τη Γερμανία επικαλούμενο την «ουδετερότητα» έτσι όπως αυτό το εννοούσε.
Το Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1940, και μετά το επεισόδιο με το γερμανικό πλοίο “Altmark” που μετέφερε αιχμαλώτους Βρετανούς ναυτικούς και για να γλυτώσει την βρετανική καταδίωξη παραβίασε τη νορβηγική ουδετερότητα, κρυπτόμενο σε ένα φιορδ, την οποία και οι Βρετανοί παραβίασαν μπαίνοντας στο φιορδ και με ρεσάλτο στο γερμανικό πλοίο ελευθέρωσαν τους συμπατριώτες τους αιχμαλώτους, το Λονδίνο είχε προετοιμάσει σχέδια εισβολής στη Νορβηγία, με αντικειμενικό σκοπό να σπεύσουν οι βρετανικές δυνάμεις και να καταστρέψουν τα μεγαλύτερα ορυχεία σιδήρου της Σουηδίας, στο Γκαλιβάρε. Επίσης εκτιμούσαν στο Λονδίνο ότι με την κίνηση αυτή οι Γερμανοί θα απέστρεφαν το ενδιαφέρον τους από τη Γαλλία και θα άνοιγαν κάποιο νέο μέτωπο στη νότια Σουηδία.
Το βρετανικό σχέδιο περιελάμβανε τη ναρκοθέτηση των νορβηγικών υδάτων (επιχείρηση “Wilfred”) και τη αποβίβαση αγγλογαλλικών δυνάμεων σε τέσσερα νορβηγικά λιμάνια (Νάρβικ, Τρόντχάϊμ, Μπέργκεν και Στάβανγκερ). Η επιχείρηση ναρκοθετήσεως που είχε αρχικώς οριστεί για τις 5 Απριλίου, μετατέθηκε για τις 8 Απριλίου 1940, ενέργεια που αποδείχτηκε καταστροφική.
Στις 1 Απριλίου 1940, ο Χίτλερ είχε διατάξει όπως η στρατιωτική εισβολή της Βέρμαχτ στη Νορβηγία (και στη Δανία) ξεκινήσει στις 9 Απριλίου! Στις 8 Απριλίου και ενώ η Νορβηγική κυβέρνηση διαμαρτυρόταν στο Λονδίνο για τη βρετανική επιχείρηση ναρκοθετήσεως των νορβηγικών νερών, η γερμανική πολεμική μηχανή εισβολής είχε τεθεί ήδη σε κίνηση από το βράδυ της 8 Απριλίου και εκδηλώθηκε το ξημέρωμα της επόμενης 9 του μηνός.
Το πρώτο κύμα των γερμανικών δυνάμεων εισβολής πραγματοποιήθηκε από τη θάλασσα και τον αέρα, αποτελούμενο από 10.000 άνδρες αλλά δεν ήταν χωρίς (σοβαρά) προβλήματα, καθώς μεταξύ άλλων οδήγησαν στη βύθιση της γερμανικής ναυαρχίδος, του βαρέος καταδρομικού “Blucher”, που είχε ως αποτέλεσμα να παρασυρθούν στον υγρό τάφο 1000 ναύτες μέλη του πληρώματος και στρατιώτες που ετοιμάζονταν προς αποβίβαση, γεγονός που καθυστέρησε την όλη επιχείρηση αποβάσεως, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία και το χρόνο στο Βασιλέα της Νορβηγίας και στην κυβέρνηση της χώρας να διαφύγουν στη Βρετανία και να σχηματίσουν νορβηγική κυβέρνηση εν εξορία.
Ο μεγαλύτερος λιμένας της Νορβηγίας, το Νάρβικ, απείχε περισσότερα από 1.900 χιλιόμετρα βορειότερα που κατελήφθη μετά από ταχύτατη προέλαση μικρών γερμανικών τμημάτων προς αυτό. Η πρωτεύουσα Όσλο, το αεροδρόμιό της και το αεροδρόμιο του Σταβάνγκερ από ένα και μόνο τάγμα Γερμανών αλεξιπτωτιστών!
Η αντίσταση των νορβηγικών δυνάμεων, συνεπικουρούμενων από τις αγγλογαλλικές δυνάμεις που είχαν σπεύσει για βοήθειά τους, διήρκεσε μέχρι τις 10 Ιουνίου 1940 και ήταν η μεγαλύτερης διάρκειας αντίσταση χώρας στους Γερμανούς (εκτός της Σοβιετικής Ενώσεως). Οι Γερμανοί διατήρησαν μέχρι την τελευταία μέρα του πολέμου στη Νορβηγία 300.000 άνδρες, ως δύναμη κατοχής, ενώ η δοσιλογική κυβέρνηση του Κουίσλινγκ έγινε συνώνυμη της προδοσίας και της συνεργασίας με τους κατακτητές σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, όπου (σχεδόν) όλες οι κυβερνήσεις δοσιλόγων, ονομάζονταν χαρακτηριστικώς «κυβερνήσεις των Κουίσλινγκς». Νορβηγοί, όπως και Δανοί «εθελοντές» συγκρότησαν μία από τις πιο επίλεκτες Μεραρχίες των Waffen SS, τη “Nordic”, που πολέμησε και διακρίθηκε όλως ιδιαιτέρως στο Ανατολικό Μέτωπο εναντίον των Σοβιετικών. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη σχεδόν πενταετή παραμονή των 300.000 Γερμανών στη Νορβηγία, γεννήθηκαν περισσότερα από 250.000 εξώγαμα τέκνα Γερμανών με Νορβηγίδες, το μεγαλύτερο παρόμοιο ποσοστό σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, που όμως – ευτυχώς γι’ αυτά γιατί δεν έφταιγαν σε τίποτα – δεν είχαν στη συνέχεια σοβαρά προβλήματα «εντάξεώς τους» στη νορβηγική κοινωνία!
Στον αντίποδα βεβαίως υπήρχε σοβαρή αντίσταση τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και δυνάμεις και των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων στην εξορία, που πολέμησαν στο πλευρό των Συμμάχων, ορμώμενοι από βάσεις στη Μεγάλη Βρετανία.