Στις 23 Αυγούστου 1939 πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα από τους υπουργούς Εξωτερικών της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ενώσεως και της Ναζιστικής Γερμανίας, Ρίμπεντροπ και Μολότοφ αντιστοίχως, η υπογραφή του ομώνυμου «Συμφώνου Μη Επιθέσεως», αναπτύξεως του εμπορίου και πολιτικής συνεργασίας των δύο χωρών, που αποτελεί το επιστέγασμα της τότε, μεταξύ των δύο χωρών, συνεργασίας, που έμεινε στην Ιστορία με τα ονόματα των δύο ΥΠΕΞ: «Σύμφωνο Μη Επιθέσεως Ρέμπεντροπ – Μολοτώφ»!
Με βάση την προαναφερθείσα συμφωνία και ειδικότερα το «Μυστικό συμπληρωματικό πρωτόκολλό» του Συμφώνου, που προέβλεπε την διαίρεση της Βορειοανατολικής Ευρώπης σε δύο σφαίρες επιρροής, γερμανική και σοβιετική,
μετά από μία εβδομάδα, στις 1 Σεπτεμβρίου 1939, ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (Β’ΠΠ), με τη διπλή εισβολή των δύο συμβαλλομένων του Συμφώνου στην ατυχή Πολωνία, την κατάληψη και τον διαμελισμό της. Για την Ιστορία να θυμίσουμε ότι η Ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία από τα Δυτικά στις 1 Σεπτεμβρίου 1939, ενώ η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση στις 17 Σεπτεμβρίου 1939 από τα Ανατολικά.
Έτσι η Γερμανία, έχοντας εξασφαλίσει τα ανατολικά της σύνορα και μη κινδυνεύοντας – τότε – σε διμέτωπο αγώνα, σχεδίασε και υλοποίησε στη συνέχεια την εισβολή και κατάληψη της Δανίας, Νορβηγίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Γαλλίας, Γιουγκοσλαβίας, Ελλάδος. Από την πλευρά τους οι Σοβιετικοί, κέρδισαν τότε πολλά περισσότερα από τους Γερμανούς: Την Ανατολική Πολωνία, ενώ με τη σειρά τους εισέβαλαν στη Φινλανδική Καρελία, στις Βαλτικές χώρες (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία), στη Βουκοβίνα, περιοχή που σήμερα μοιράζεται μεταξύ Ρουμανίας και Ουκρανίας και στη Βεσσαραβία, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος ανήκει σήμερα στη σημερινή Μολδαβία και το μικρότερο στην Ουκρανία, σε μία αγαστή συνεργασία συμμάχων. Συμμάχων βεβαίως μέχρι τον Ιούνιο 1941, οπότε και η Γερμανία, τελείως αιφνιδιαστικά, εισέβαλε στην ως τότε σύμμαχό της Σοβιετική Ένωση.
Οι συνέπειες του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολοτώφ υπήρξαν τραγικές για ολόκληρους λαούς, αλλά και για τους …Γερμανούς και Αυστριακούς κομμουνιστές, οι οποίοι για να γλυτώσουν στις χώρες τους από το Ναζιστικό καθεστώς είχαν καταφύγει για να σωθούν στην ιδεολογική τους πατρίδα, τη Σοβιετική Ένωση, η οποία όμως μετά την υπογραφή του Συμφώνου τους συνέλαβε όλους/όλες και τους εξόρισε στα «Γκουλάνγκ» της Σιβηρίας!
Όπως σημειώνει ο Ε. Ρατζίνσκυ, στο γνωστό βιβλίο του «Στάλιν», κατά μία τραγική ειρωνεία της τύχης, την περίοδο του «Μεγάλου Τρόμου (1936-1938), όπως ονομάστηκε η περίοδος των φοβερών Σταλινικών εκκαθαρίσεως σε όλη τη Σοβιετική Ένωση, τότε λοιπόν είχαν εξοντωθεί περίπου 600 Γερμανοί και 40 Αυστριακοί κομμουνιστές! Η κατηγορία γνωστή και κατασκευασμένη: «πράκτορες της Γκεστάπο». Μάλιστα ο τότε επικεφαλής της διαβόητης NKVD, Γιέζωφ είχε δηλώσει τα εξής: «Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως κάθε Γερμανός πολίτης που ζει στο εξωτερικό είναι πράκτορας της Γκεστάπο»!
Σήμερα, σε ανάμνηση του επαίσχυντου αυτού – δήθεν – «Συμφώνου μη Επιθέσεως Ρίμπεντροπ – Μολοτώφ», η 23η Αυγούστου κάθε έτους τιμάται ως η «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ναζισμού – Σταλινισμού» ή πιο απλά ως «Η Ημέρα της Μαύρης Κορδέλας»!
Αυτό γιατί στις 23 Αυγούστου 1989, περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι ένωσαν τα χέρια τους και σχημάτισαν μια ανθρώπινη αλυσίδα μήκους 675,5 χιλιομέτρων στις τρεις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία), που τότε τελούσαν υπό ουσιαστική Σοβιετική κατοχή, ως «Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες» της Σοβιετικής Ενώσεως, και έμεινε έκτοτε στην Ιστορία ως «Η Βαλτική οδός»!
Η Σοβιετική αντίδραση του Γκορμπατσώφ ήταν εξαιρετικά χαλαρή, με αποτέλεσμα μετά από επτά μήνες η Λιθουανία έγινε η πρώτη από τις Σοβιετικές Δημοκρατίες που κήρυξε την ανεξαρτησία της για να ακολουθήσουν και οι άλλες δύο.