Ο πόλεμος μεταξύ των Ισπανών Εθνικιστών, υπό την καθοδήγηση του Συνταγματάρχη αρχικώς και τελικώς Στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο, από τη μία πλευρά, και των Δημοκρατικών, από την άλλη
Στις 14 Ιουλίου 1789 σημειώθηκε η πτώση της Βαστίλης στο Παρίσι, στη διάρκεια της Γαλλικής Επαναστάσεως, που αφορούσε κατά βάση την ένοπλη κατάληψη των φυλακών της «Βαστίλης του Αγίου Αντωνίου», συμφώνως με την επίσημη ονομασία, από τον επαναστατημένο όχλο, προκειμένου αυτός να οπλιστεί με τα όπλα και πυρομαχικά που φυλάσσονταν εκεί.
Χρονολογικώς πρώτα σκοτώθηκε, στις 12 Ιουλίου, ο Ταγματάρχης Γ. Κολοκοτρώνης εγγονός του Γέρου του Μωριά, Στρατηγού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, και την επόμενη μέρα «Ο Ήρως των Ηρώων», όπως τον αποκάλεσε ο ίδιος ο τότε Βασιλεύς (και Αρχιστράτηγος) Κωνσταντίνος, Ταγματάρχης Ι. Βελισσαρίου, αλλά εδώ τους αναφέρουμε μαζί σήμερα, σε μία ενιαία «ενότητα».
Η εκτέλεση της όλης επιχειρήσεως ήταν νυχτερινή και αυτή ολοκληρώθηκε με την επιτυχή επιστροφή κομάντος και απελευθερωμένων ομήρων στο Ισραήλ, εν μέσω φρενίτιδος ενθουσιασμού των κατοίκων της.
Στις 1 Ιουλίου 1913 πραγματοποιήθηκε η απελευθέρωση της Δράμας από τον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό (Ε.Σ.) η οποία από τον Α’ Βαλκανικό πόλεμο κατεχόταν από τους Βούλγαρους,, όταν τον Νοέμβριο του 1912 κατέλαβαν την Ανατολική Μακεδονία.
Η 28 Ιουνίου 1389, ημέρα της εορτής του Αγίου Βίτου, ήταν η επέτειος της μεγάλης ήττας των Σέρβων από τους Οθωμανούς «στο πεδίο των κοτσυφιών», δηλαδή στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου
Στις 26 Ιουνίου 1913 απελευθερώθηκε αναίμακτα η Καβάλα από πεζοπόρα αγήματα του Ελληνικού Ναυτικού (τότε «Βασιλικό Ναυτικό»), η οποία από τον Οκτώβριο του 1912 και τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, κατεχόταν από τους Βουλγάρους.
Ο πόλεμος της Κορέας αποτελεί ουσιαστικώς τη δεύτερη εκδήλωση του «Ψυχρού Πολέμου» μεταξύ της δημοκρατικής Δύσεως και της κομμουνιστικής Ανατολής, με τις ευρείες – πολιτικές – έννοιες των γεωγραφικών όρων «Δύση» και «Ανατολή», αν και χωρίς αμφιβολία υπήρξε η πρώτη επίσημη μεταξύ τους θερμή σύγκρουση.
Στις 20 Ιουνίου 1824, νωρίς το πρωί, ο Οθωμανικός στόλος απέπλευσε από το Σίγρι της Μυτιλήνης, με προορισμό τα Ψαρά, αποτελούμενος από 176 πολεμικά και φορτηγά πλοία, καθώς και 12.000 Οθωμανούς Τούρκους και Τουρκαλβανούς.
Η Βουλγαρία, βλέποντας ότι δεν ικανοποιούνταν τα αιτήματά της δυσαρεστήθηκε σφόδρα από την κατάσταση όπως είχε διαμορφωθεί και από την άρνηση της Ελλάδος (και της Σερβίας) να υποχωρήσουν στους εκτός πραγματικότητος όρους της, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει στρατιωτική δράση εναντίον τους.
Η προαναφερθείσα απόφαση της Β’ Εθνοσυνελεύσεως πραγματοποιήθηκε προκειμένου να ξεπεραστεί η πολιτική αναταραχή και κρίση, που είχαν δημιουργηθεί από την έκπτωση του ως τότε Βασιλέως Όθωνα Α’, σε συνδυασμό με την ατυχή κατάληξη του δημοψηφίσματος που είχε προκηρυχθεί και πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα, για την επιλογή νέου Βασιλέως της χώρας.
Ενέργεια, με τεράστιο αντίκτυπο τόσο μεταξύ των υπολοίπων Ελλήνων, όσο και στο εξωτερικό, καθώς κατά την πυρπόληση της οθωμανικής ναυαρχίδος σκοτώθηκε και ο ίδιος ο Τούρκος ναύαρχος Καρά Αλής, ο σφαγέας της Χίου, γεγονός που θεωρήθηκε από όλους τους Έλληνες ως «θεία Δίκη».
Επικεφαλής ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής ήταν ο Αμερικανός Στρατηγός Ντουάϊτ Αϊζενχάουερ, που όλοι τον ήξεραν και τον φώναζαν ως «Άϊκ» (“Ike”) και η όλη ενέργεια περιελάμβανε δύο φάσεις
Τελευταίος προμάχος Αυτοκράτορας της πόλεως αλλά και όλης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, και η Πόλη έπεσε από την πολιορκία ισχυρών Οθωμανικών δυνάμεων, με επικεφαλής τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β΄.
Η κήρυξη της Επαναστάσεως του 1821 είχε ως αποτέλεσμα την αρχική προσχώρηση στον Αγώνα των πρώτων τριών ναυτικών νησιών, των Σπετσών, στις 26 Μαρτίου, των Ψαρών στις 12 Απριλίου και τελευταίας της Ύδρας στις 15 Απριλίου του 1821, γεγονός που παρακίνησε να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα συμμετέχοντας παντοιοτρόπως στον Αγώνα. Γενικός Αρχηγός του κατά θάλασσα αγώνα και των κατά θάλασσα ναυτικών δυνάμεων ορίζεται ο Υδραίος Τομπάζης.
