Λένε ότι η πιο τρανταχτή επιβεβαίωση για τη φήμη ενός ανθρώπου είναι όταν καταφέρνει να «περνάει» το όνομά του και σε χώρους πέρα από την επαγγελματική του δραστηριότητα.
Ο Μίμης Δομάζος ευλογήθηκε να το ζήσει κι αυτό. Όλες ανεξαιρέτως οι έγκυες γυναίκες τις δεκαετίες του 1960 και 1970, αυτές δηλαδή που μεσουράνησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όταν αισθάνονταν γερή κλωτσιά από το έμβρυο, έλεγαν «σαν τον Δομάζο κλωτσάει»! Ανεξαρτήτως της ομάδας που υποστήριζαν αυτές ή οι άνδρες τους.
Ο Δομάζος έγινε για την Ελλάδα συνώνυμο του «ποδοσφαιριστής». Ήταν τέτοια η διάρκειά του και η επιδραστικότητά του στον Παναθηναϊκό και την Εθνική Ελλάδας, τις ομάδες που υπηρέτησε στο απόγειο της ποδοσφαιρικής του καριέρας, που δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς με πόσο ταλαντούχους παίκτες συνυπήρξε. Δεν ήταν απλά πρώτος μεταξύ ίσων, ήταν αυτός που ξεχώριζε. Γι’ αυτό και ονομάστηκε «στρατηγός». Επειδή ήταν ο πρώτος. Επειδή όλοι τον παραδέχονταν σαν πρώτο.
Υπήρξε μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο άνθρωπος που ενσάρκωσε την αξία της αφοσίωσης, της ηγεσίας και της επιμονής στον αθλητισμό. Η καριέρα του, γεμάτη επιτυχίες, τίτλους και μεγάλες στιγμές, ήταν πάντα συνυφασμένη με την αξία της ομαδικότητας και του σεβασμού στον αγώνα. Ο Δομάζος υπήρξε όχι μόνο ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, αλλά και ένας αθλητής που με τη στάση και την προσωπικότητά του απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, είναι μια τέχνη, μια φιλοσοφία ζωής.
Η ιστορία του είναι συνυφασμένη με την περιοχή των Αμπελοκήπων, την ιστορική έδρα του Παναθηναϊκού. Εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα, στις αλάνες της περιοχής, και το 1953, μετά από έντονο «σπρώξιμο» από συμπαίκτες και αντιπάλους, υπογράφει δελτίο στην Άμυνα Αμπελοκήπων. Μάλιστα προσθέτει δύο χρόνια στην ηλικία του, ώστε να μπορεί να αγωνίζεται. Αυτή η «ανορθογραφία» τον ακολουθεί μέχρι το 1959, οπότε αποκτήθηκε επισήμως από τον Παναθηναϊκό μετά από εισήγηση του τότε προπονητή, του Σέρβου Σβέτισλαβ Γκλίσοβιτς.
Έχει μείνει στην ιστορία η αφήγηση του Δομάζου, ότι τότε υπέγραψε στον Παναθηναϊκό με αντάλλαγμα μια… πορτοκαλάδα. Προηγουμένως είχε κάνει την ανεπίσημη εμφάνισή του με τους πράσινους στο Κύπελλο Χριστουγέννων του 1958.
H έναρξη της παντοκρατορίας του στο «τριφύλλι» συνέπιπτε με την καθιέρωση της Α’ Εθνικής Κατηγορίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μέχρι τη δική του εποχή ο Παναθηναϊκός είχε κατακτήσει τρεις φορές τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας. Με την πολύ πιο δύσκολη διαδικασία της Α’ Εθνικής και τον Δομάζο στο τιμόνι, για τα επόμενα 18 χρόνια ο Παναθηναϊκός θα τερμάτιζε στις πρώτες θέσεις 9 φορές (1960, 1961, 1962, 1964, 1965, 1969, 1970, 1972, 1977). Οι μισοί σχεδόν τίτλοι στην ιστορία του Παναθηναϊκού φέρουν τη σφραγίδα του.
Παρά τις δυσκολίες, η τεχνική του ικανότητα, η ταχύτητα και η εξαιρετική του ικανότητα στη δημιουργία φάσεων τον καθιέρωσαν γρήγορα ως έναν από τους πιο ταλαντούχους παίκτες της εποχής. Από τα πρώτα του χρόνια στον Παναθηναϊκό, ο Δομάζος καθιερώθηκε ως βασικός και ηγετικός παίκτης. Η ποιότητά του και η σπουδαία του ποδοσφαιρική αντίληψη, μαζί με την εξαιρετική του ικανότητα στο σκοράρισμα, τον ανέδειξαν γρήγορα σε κεντρική φιγούρα για την ομάδα του Παναθηναϊκού.
Η κορυφαία στιγμή στην καριέρα του Δομάζου ήρθε το 1971, όταν ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, με αντίπαλο τον Άγιαξ. Η πορεία της ομάδας στον τελικό εκείνης της χρονιάς ήταν ιστορική και θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Παρά την ήττα από την πανίσχυρη ομάδα του Άγιαξ, το 2-0 στον τελικό του Άμστερνταμ, η ομάδα του Παναθηναϊκού, με τον Δομάζο να είναι ο ηγέτης της, απέδειξε την ποιότητα και την αξία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τα 18 χρόνια που έζησε στην πρώτη γραμμή στον Παναθηναϊκό τον έφεραν συμπαίκτη με μια πλειάδα άξιων ποδοσφαιριστών. Η παρουσία του, όμως, σαν ηγετική μορφή ήταν διαχρονική και είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι τον παραδέχονταν για αρχηγό τους. Είχε εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, εξαιρετική θέαση του παιχνιδιού και μια εντυπωσιακή ικανότητα να ελέγχει τον ρυθμό του αγώνα. Παρά την έντονη πίεση και τα υψηλά επίπεδα ανταγωνισμού, διατήρησε πάντα μια αξιοπρεπή και ήρεμη παρουσία, κερδίζοντας το σεβασμό των συμπαικτών του και των φιλάθλων.
Αν μετρήσεις απλά από το 1 ως το 502, θα βαρεθείς. Ο Δομάζος όχι μόνο μέτρησε, αλλά… έπαιξε 502 ματς με το τριφύλι στο στήθος! Συνολικά στην Α’ Εθνική κατέγραψε 536 συμμετοχές, αφού στην ποδοσφαιρικά προχωρημένη ηλικία των 36 ετών αποφάσισε να μεταγραφεί στην ΑΕΚ. Έπαιξε για δύο χρόνια, και μάλιστα αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδας το 1979. Έκλεισε, όμως, την καριέρα του με την πράσινη φανέλα, όπως ακριβώς ήθελε. Το ρεκόρ αυτό παραμένει και σήμερα και πολύ δύσκολα θα καταρριφθεί, αφού ο Δομάζος εκτός από 21 χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα είχε και πολύ γεμάτες χρονιές.
Ο Μίμης Δομάζος είχε επίσης σημαντική πορεία με την Εθνική Ελλάδας. Παρά την περιορισμένη επιτυχία της Εθνικής Ομάδας εκείνη την εποχή, ο Δομάζος ήταν ηγέτης και κορυφαίος παίκτης για την ομάδα, με πολλές συμμετοχές σε διεθνείς διοργανώσεις και προκριματικά Παγκοσμίων Κυπέλλων. Η εμπειρία του και η ηγετική του παρουσία στο γήπεδο τον έκαναν να ξεχωρίζει, παρά την απουσία ουσιαστικών τίτλων για την Εθνική. Η Ελλάδα έφτασε μια ανάσα από την πρόκρισή της στο Μουντιάλ του Μεξικού το 1970, αλλά στο κρίσιμο (και τελικά μοιραίο) ματς με τη Ρουμανία εντός (2-2) ο Δομάζος δεν έπαιξε. Ο αστικός μύθος λέει ότι κυκλοφορούσε με το φανελάκι στο ξενοδοχείο προκάλεσε τον εκνευρισμό του τότε εκλέκτορα Νταν Γεωργιάδη.
Στο γήπεδο της Λεωφόρου έδωσε και τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, τον 50ό, έναν αριθμό που με βάση τα δεδομένα της εποχής ήταν εξαιρετικά μεγάλος.
Προς τιμήν του λοιπόν διεξήχθη φιλικός αγώνας στις 11 Νοεμβρίου του 1980 κόντρα στην Αυστραλία. Μάλιστα, στο ματς αυτό σκόραρε γεγονός που τον καθιστά τον μεγαλύτερο σε ηλικία παίκτη που σκόραρε ποτέ με τη φανέλα της Ελλάδας (38 ετών και 9 μηνών).
Όντας σταρ μέσα στο γήπεδο, ο Δομάζος δεν μπορούσε να μην απασχολήσει τα ΜΜΕ και με την προσωπική του ζωή, παρ’ ότι ο ίδιος ποτέ δεν το επεδίωξε. Το ειδύλλιό του και μετέπειτα ο γάμος του με την πασίγνωστη τραγουδίστρια Βίκυ Μοσχολιού υπήρξε μέγιστο γεγονός για την κοσμική Αθήνα της εποχής. Παντρεύτηκαν το 1967 και ο γάμος κράτησε ως το 1979. Απέκτησαν δύο κόρες, την Ράνια (Ουρανία) τον ίδιο χρόνο και την Ευαγγελία τον επόμενο. Στη συνέχεια έκανε και δεύτερο γάμο με την Αργυρώ (Ηώ) Θεοδώρου κι απέκτησε μία ακόμη κόρη, την Θεόπη (Πόπη).
Η αγάπη και η εκτίμηση που έλαβε από τους φιλάθλους όλων των ομάδων ήταν παροιμιώδης. Όταν έκλεισε την αθλητική του καριέρα σχολίασε αγώνες ποδοσφαίρου, μεταφέροντας την εμπειρία του και την εξειδίκευσή του στους φιλάθλους, αλλά και ανέπτυξε άλλες δραστηριότητες, με κορυφαία τη λειτουργία της Ακαδημίας Ποδοσφαίρου που φέρει το όνομά του. Η Ακαδημία όχι μόνο μαθαίνει μπάλα στα μικρά παιδιά, όπως κάνουν όλες, αλλά δείχνει και ιδιαίτερη ευαισθησία σε κοινωνικά ζητήματα. Τα παιδιά διδάσκονται δωρεάν, ενώ υπάρχουν ειδικές συνεργασίες για την προστασία και στήριξη των αδέσποτων ζώων. Άλλη μια στιγμή μεγαλείου.