Η θρυλική Ισπανίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, Μαρίσα Παρέδες, η οποία απέκτησε διεθνή φήμη πρωταγωνιστώντας σε έξι ταινίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ, πέθανε σε ηλικία 78 ετών.
«Ο ισπανικός κινηματογράφος χάνει μια από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς του, την Μαρίσα Παρέδες, η οποία αφήνει πίσω της μια μακρά καριέρα κατά τη διάρκεια της οποίας το κοινό μπόρεσε να τη δει περισσότερες από 75 φορές στη Μεγάλη Οθόνη», ανέφερε στο X η Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου. Η ηθοποιός ήταν πρόεδρός της μεταξύ 2000 και 2003.
Μια σπουδαία προσωπικότητα του κινηματογράφου και του θεάτρου, η Μαρίσα Παρέδες, με 75 ταινίες στο ενεργητικό της, ξεκίνησε την καριέρα της ως έφηβη, αλλά ήταν υπό την καθοδήγηση του Αλμοδόβαρ, ενός πολλά υποσχόμενου νεαρού Ισπανού σκηνοθέτη, που έγινε γνωστό το όνομά της.
Η πρώτη τους συνεργασία χρονολογείται το 1983 με το «Αμαρτωλές Καλόγριες» όπου η Παρέδες υποδύθηκε την αδελφή Εστερσιόλ, μια καλόγρια που παίρνει αμφεταμίνες, κοιμάται πάνω σε καρφιά και περπατά πάνω σε σπασμένα μπουκάλια.
Στη συνέχεια έγινε διεθνώς γνωστά με τα "Ψηλά Τακούνια" (1991), που βραβεύτηκε με Σεζάρ καλύτερης ξένης ταινίας, όπου υποδύθηκε την Μπέκι ντελ Παράμο, μια διάσημη τραγουδίστρια και εγωκεντρική μητέρα της Βικτόρια Αμπρίλ, την οποία εγκατέλειψε ως παιδί.
Το Φεστιβάλ των Καννών απέτισε φόρο τιμής στην Παρέδες αναρτώντας στο Χ μια σκηνή από την ταινία "Ψηλά Τακούνια" όπου η ηθοποιός ερμηνεύει το τραγούδι "Piensa en mi".
Στην ταινία "Το Μυστικό μου Λουλούδι" η Παρέδες υποδύθηκε μια συγγραφέα, ο σύζυγος της οποίας φεύγει για τη Βοσνία.
«Η Μαρίσα με εμπιστεύτηκε απόλυτα και μου έδωσε τα πάντα», έλεγε ο Αλμοδόβαρ στη γαλλική εφημερίδα Libération το 1995.
Βραβευμένη μεταξύ άλλων με το εθνικό βραβείο κινηματογράφου και με ένα τιμητικό Goya το 2018, η ηθοποιός συμμετείχε σε πολλές διεθνείς παραγωγές όπως "Η Ζωή είναι Ωραία" του Ιταλού Ρομπέρτο Μπενίνι και "Στη Ράχη του Διαβόλου" του Μεξικανού Γκιγιέρμο ντελ Τόρο.
«Με θλίψη μου πληροφορήθηκα την είδηση του θανάτου της Μαρίσα Παρέδες, μιας από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς της χώρας μας», έγραψε στο Χ ο Ισπανός σοσιαλιστής πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ.
«Η παρουσία της στον κινηματογράφο και το θέατρο και η δέσμευσή της για τη δημοκρατία θα αποτελέσουν παράδειγμα για τις μελλοντικές γενιές», πρόσθεσε, αναφερόμενος στους αγώνες της για την προάσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων και κατά του πολέμου.
«Είχε αυτή τη γαλήνια χάρη, αυτή τη γλυκιά χαρά που έλαμπε με ένα βλέμμα της. Μαρίσα Παρέδες, μας λείπεις ήδη», σχολίασε ο πρώην πρόεδρος του Φεστιβάλ των Καννών, ο Ζιλ Ζακόμπ.
Γεννημένη σε μια εργατική οικογένεια στη Μαδρίτη, στις 13 Απριλίου 1946, μεγάλωσε υπό τον Φρανκισμό σε μια κατοικία για θυρωρούς -- το τέταρτο παιδί μιας «φτωχής» οικογένειας, όπως είχε η ίδια εξομολογηθεί στην ισπανική εφημερίδα El Pais τον Φεβρουάριο του 2024.
Ο πατέρας της ήταν αυταρχικός και η ίδια βίωσε "κακομεταχείριση, ταπείνωση... Πώς να μη γίνεις φεμινίστρια;", όπως αναρωτιόταν.
Παράτησε το σχολείο στα 11 της χρόνια και άρχισε να δουλεύει, αλλά ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός. «Το επάγγελμά μου γεννήθηκε μαζί μου (...), αλλά έπαιξε ρόλο και η γειτονιά όπου μεγάλωσα», είχε δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξή της στην Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου αναφερόμενη στο γεγονός ότι έζησε ως παιδί κοντά στο Εθνικό Θέατρο.
Στα 15 της, η νεαρή κοπέλα με τα πρασινογκρίζα μάτια πήρε τον πρώτο της ρόλο σε μια ταινία του Χοσέ Λόπες Ρούμπιο. Από τότε δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει -- από Γκαρσία Λόρκα μέχρι Μπέκετ, Ίψεν και Τσέχοφ, έργα των οποίων ερμήνευε και στην τηλεόραση.
"Πάντα μου έδιναν ιδιαίτερους χαρακτήρες», εκμυστηρεύτηκε στη συνέντευξη στην ισπανική εφημερίδα El País τον Φεβρουάριο. «Ήμουν τυχερή, γιατί δεν έμοιαζα με Ισπανίδα (...) Όταν η τηλεόραση είχε πολιτισμό και μετέδιδε θεατρικά έργα, έπαιζα όλα τα δράματα του Τσέχοφ, του Ντοστογιέφσκι, του Ίψεν. Ήταν η ρωσική ψυχή. Το ρωσικό δράμα".
Έχει μια κόρη με τον σκηνοθέτη Αντόνιο Ισάσι Ισασμούντι, την Μαρία Ισάσι, η οποία είναι και εκείνη ηθοποιός.