"Eίμαστε Λαός και Έθνος ο οποίος δεν πρόκειται, σε καμία περίπτωση, να απεμπολήσει, έστω και κατ΄ ελάχιστο το Έδαφός του, τα Σύνορά του, την Κυριαρχία του", τόνισε μεταξύ άλλων ο Προκόπης Παυλόπουλος , απαντώντας στον Ταγίπ Ερντογάν, έπειτα από τις νέες προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου για το ολοκαύτωμα της Σμύρνης.
"Και λέμε προς τους γείτονές μας και ιδίως προς την φίλη και γείτονα Τουρκία ότι ίδιων των πολιτικών που θέλουν να λέγονται «μεγάλοι πολιτικοί» είναι να μετράνε τα λόγια τους", τόνισε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μιλώντας παράλληλα για τον Μακαριστό Μητροπολίτη Γαλλίας, Μελέτιο.
Αναλυτικά η ομιλία του:
Κυρίες και Κύριοι,
κανονικά δεν θα έπρεπε να μιλήσω εγώ σήμερα, στενός συγγενής, ανιψιός του Μακαριστού Μελετίου, γι΄ αυτόν. Εάν το πράττω, το πράττω γιατί το παράδειγμα του Μελετίου, ως Ιεράρχη του Πατριαρχείου, είναι εξαιρετικά επίκαιρο όχι μόνο για την Εκκλησία, αλλά και για τον Τόπο μας, για τον Λαό μας και το Έθνος μας. Και αποδίδω την αλήθεια στο ακέραιο, και θα εξηγήσω σύντομα γιατί.
Ο Γαλλίας Μελέτιος, υπήρξε βλαστός αυτού του ευλογημένου Τόπου της Μεσσηνίας. Σπούδασε Θεολογία, υπήρξε Ιεροκήρυκας, ιδίως στην Ιερά Μητρόπολη Σπάρτης. Και εκείνο που ίσως δεν είναι γνωστό, είναι ότι σ΄ εκείνη την περίοδο, πριν την επισκοπική του ανάρρηση, ο Μελέτιος προσέφερε πολλά στον αγώνα της Αντίστασης κατά την διάρκεια της Κατοχής. Το λέω αυτό, γιατί δεν πρέπει να λησμονάμε ποτέ την συνεισφορά των ανθρώπων της Εκκλησίας, στους αγώνες του Λαού και του Έθνους. Ο Μελέτιος, όπως και άλλοι Ιερωμένοι, είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα της Εκκλησίας.
Σε ότι αφορά την πορεία του ως Επισκόπου, Μητροπολίτη Γαλλίας και όχι μόνο, ο Μελέτιος ανήλθε στο στερέωμα της Ορθοδοξίας και το παράδειγμά του υπήρξε καταλυτικό για τον τρόπο με τον οποίο ένας Ιεράρχης, ιδίως στα προκεχωρημένα φυλάκια του Πατριαρχείου, πρέπει να ασκεί τα καθήκοντά του. Είχε στέρεη θεολογική μόρφωση, αλλά δεν ήταν ο άνθρωπος των λόγων. Σπάνια μιλούσε και θυμάμαι στον Άγιο Στέφανο τις ελάχιστες, λιτές, δωρικές ομιλίες του. Φρόντισε όμως, να εφαρμόσει στην πράξη την Ορθοδοξία και την Χριστιανοσύνη. Και εάν είχα να πω δυο λόγια γι΄ αυτή την επισκοπική του δράση, θα μπορούσαν να την συμπυκνώσουν κυρίως δύο από τους μακαρισμούς.
Ο πρώτος είναι ότι «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται». Γιατί ο Μελέτιος υπήρξε πάντα ένας Ειρηνοποιός, ήξερε τι σήμαινε ο Διχασμός, η Διχόνοια, ιδίως στο εσωτερικό, όπου προσπάθησε να ενώσει τους Έλληνες και τα κατάφερε. Η κοινότητα της Γαλλίας και ιδίως των Παρισίων, υπήρξε για πολλά χρόνια ένα υπόδειγμα ενότητας, πράγμα το οποίο δεν συνέβαινε πριν.
Κι ο δεύτερος μακαρισμός είναι ότι «μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται». Γιατί ο Μελέτιος υπήρξε ένας άνθρωπος ο οποίος ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει να στέκεσαι δίπλα στον φτωχό και τον κατατρεγμένο. Ήταν ο Ιεράρχης των νοσοκομείων, ο Ιεράρχης των φυλακών. Όποιος τον έζησε το ξέρει: Ήταν δίπλα σε όσους είχαν ανάγκη βοήθειας.
Μας άφησε αυτές τις δύο παρακαταθήκες, όπως και άλλοι Ιεράρχες που κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Και αυτές οι παρακαταθήκες παραμένουν για όλους μας, για την Εκκλησία και την Πολιτεία, πολύ σημαντικές. Η μεν δεύτερη -σε ότι αφορά δηλαδή την ελεημοσύνη, το έλεος, την αγάπη προς τον πλησίον- είναι εκείνη που στηρίζει τον πυλώνα του Κοινωνικού Κράτους, ο οποίος στις μέρες μας έχει υποστεί τεράστια ρήγματα ιδίως μέσα στην κρίση. Κι εάν δεν έχει καταρρεύσει, κι εάν αποφύγαμε την κοινωνική έκρηξη, αυτό οφείλεται στην Οικογένεια, στην Εκκλησία, στην Αλληλεγγύη που εμείς οι Έλληνες φροντίζουμε να έχουμε μεταξύ μας στις δύσκολες στιγμές.
Και το δεύτερο, το παράδειγμα του Μελετίου ήταν το παράδειγμα ενός Ιεράρχη αλλά και ενός Πατριώτη, που έδειχνε ότι εμείς, ιδίως οι Έλληνες ως Λαός και ως Έθνος, θέλουμε να ζήσουμε με τους γείτονές μας ειρηνικά. Δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε, αλλά δεν πρόκειται να παραδώσουμε και τίποτα απολύτως, και είναι το δεύτερο σκέλος της πατριωτικής δράσης του Μελετίου.
Διακηρύσσουμε λοιπόν ότι είμαστε Λαός και Έθνος της Ειρήνης. Αλλά είμαστε Λαός και Έθνος ο οποίος δεν πρόκειται, σε καμία περίπτωση, να απεμπολήσει, έστω και κατ΄ ελάχιστο το Έδαφός του, τα Σύνορά του, την Κυριαρχία του.
Και λέμε προς τους γείτονές μας και ιδίως προς την φίλη και γείτονα Τουρκία ότι ίδιων των πολιτικών που θέλουν να λέγονται «μεγάλοι πολιτικοί» είναι να μετράνε τα λόγια τους. Και, κυρίως, να ξέρουν ότι το δημοκρατικό τους ήθος, η δημοκρατική τους οντότητα, άρα και η πολιτειακή τους οντότητα, εξαρτάται από τον σεβασμό του Πολιτισμού και της Ιστορίας. Αν δεν υπάρχει αυτός ο σεβασμός τότε από εκεί και πέρα κανένα μέγεθος δεν μπορεί να θεωρείται μεγάλο. Τουλάχιστον, δεν μπορεί να απαιτεί τον σεβασμό μας. Ούτε ημών των Ελλήνων ούτε της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε της Διεθνούς Κοινότητας. Και είναι απολύτως σαφής αυτή η θέση. Που είναι θέση η οποία συμβαδίζει με τον Ελληνικό, τον Ευρωπαϊκό και τον εν γένει Δυτικό Πολιτισμό.
Σας ευχαριστώ γιατί μας δώσατε την δυνατότητα σήμερα εδώ να μπορέσουμε να αναπολήσουμε την μνήμη του Μελετίου. Και επαναλαμβάνω: Τα όσα είπα, θα τα έλεγα και αν δεν ήμουν ανιψιός του και αν τιμούσαμε την μνήμη ενός Ιεράρχη, του μεγέθους του Μελετίου, ο οποίος σήμερα -το πιστεύω- είναι νοερά μαζί μας, μας ευλογεί και μας καθοδηγεί.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.