Οταν θέλεις κάτι πολύ, όσα χρόνια και να περάσουν πρέπει να το παλεύεις και να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου, ακόμα και αν είναι αργά! Κάπως έτσι συνέβη και με τον Αστέριο Γούσιο, πρόεδρο τον βετεράνων παικτών μπάσκετ του Άρη, αλλά και πτυχιούχο – πλέον – Οικονομικών στα 79 του χρόνια! Στα 80 παρά ένα έτη του, παραβρέθηκε στην αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ κι αποθεώθηκε στο «καλύτερο καλάθι» των τελευταίων του ετών.
"Αισθάνθηκα τόσο όμορφα αλλά παράλληλα και τόσο αμήχανα. Οταν ακούστηκε το όνομα «Γούσιος» μέσα στην αίθουσα, έγινε χαμός. Σηκώθηκαν όλοι οι συμφοιτητές μου και χειροκροτούσαν, Ηταν το μεγαλύτερο καλάθι, για να μιλήσουμε και με μπασκετικούς όρους, των τελευταίων ετών της ζωής μου". Ο ίδιος ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του για το πώς έγιναν απωθημένο οι σπουδές...
"Από το 1961 πήγαινα στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ, στον Α. Γιάννη στο Πήλιο. Ο Τσικίνας ήταν διευθυντής εκεί κι εγώ υπεύθυνος επί των αθλητικών. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1965, ήρθε μια επιτροπή του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (που υπαγόταν εκεί η ΧΑΝΘ) από τη Γενεύη, είδαν τον τρόπο που δούλευα και μου ζήτησαν να πάω να σπουδάσω Παιδαγωγική στο Σικάγο για τέσσερα χρόνια, παράλληλα μάλιστα θα έπαιζα και μπάσκετ. Εγώ πήγα χαρούμενος στον πατέρα μου, 28 ετών τότε, του το είπα, αλλά μου ανέφερε: «Που θα μας αφήσεις γέρους ανθρώπους» κι εγώ τελικά απάντησα ότι για οικογενειακούς λόγους δεν μπορώ να δεχθώ την τόσο τιμητική πρόταση. Η μεγάλη ευκαιρία για σπουδές χάθηκε τότε, όπως και το 1965 που παράτησα τη σχολή μου, στο Οικονομικό επειδή έπρεπε να δουλεύω 15-16 ώρες την ημέρα στο τυπογραφείο του πατέρα μου, που υπάρχει ακόμη και τώρα. Ομως τότε, κατά σύμπτωση, γνώρισα τη σύζυγό μου, Μαρία Ηλιοπούλου, με την οποία ακόμη και τώρα πορευόμαστε μαζί, 51 χρόνια. Χάρη σε αυτήν τα παιδιά μου Χρήστος κι Ευτυχία απέκτησαν αυτούς τους εξαιρετικούς χαρακτήρες."
"Οταν ήρθε ο Τσίπρας, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να επαναφέρει τους αιώνιους φοιτητές, έτσι είπα ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για να το επιχειρήσω και να πάρω το πτυχίο μου. Χρωστούσα τρία μαθήματα και τελικά τα κατάφερα με όλα τα κορίτσια στη γραμματεία της σχολής να μου συμπεριφέρονται με συγκινητικό τρόπο".
Η ιστορία του Αστέριου Γούσιου αποδεικνύει ότι ποτέ δεν είναι αργά, και δεν πρέπει οι δύσκολες συνθήκες της ζωής να μάς κάνουν να παρατάμε τα όνειρά μας, γιατί αυτά είναι που μας κρατάνε "ζωντανούς" ό,τι ηλικία και να είμαστε! Ο Αστέριος είναι κυριολεκτικά...αστέρι!