Όσο και αν φουντώνουν τα σενάρια για πρόωρες εκλογές εκτιμώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο δεν τις θέλει αλλά τις ξορκίζει κιόλας. Αντίθετα πιστεύω ότι μετά τα οποία πειράματα έχει κάνει και με τις περσινές απανωτές εκλογές και με το περίφημο δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός το μόνο που επιθυμεί τώρα είναι να συνεχίσει... να κυβερνάει.
Τεχνηέντως, αφήνει να σέρνονται τα σενάρια περί εκλογών για να μπορεί να κάνει "επαναστατική γυμναστική" στους βουλευτές τους επί τω σκοπώ να ψηφίζουν ότι φέρει στη Βουλή, όσο σκληρό και αν είναι.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανεξαρτήτως αν αφήνει να φαίνεται ότι διαπραγματεύεται σκληρά, και μπορεί πράγματι να διαπραγματεύεται, γνωρίζει ότι τελικά θα κληθεί να περάσει ότι ζητούν οι δανειστές. Με τη μόνη διαφορά ότι χάνει πολύτιμο χρόνο στο να εφευρίσκει "κόλπα" για να τους στριμώξει ή για να τους... εκθέτει (βλέπε διαρροές συνομιλιών μελών του ΔΝΤ) τόσο που στο τέλος ξεχνά να ... κυβερνά.
Συνεπώς, χάνεται πολύτιμος χρόνος και γίνονται ολοένα και πιο σκληρές οι απαιτήσεις των δανειστών.
Πέραν τούτων, οι αντιθέσεις και η άρνηση των περισσοτέρων μελών του υπουργικού Συμβουλίου στο να συμφωνήσουν και να εφαρμόσουν τις μνημονιακές δεσμεύσεις και πολιτικές ξένες προς τον ΣΥΡΙΖΑ όπως οι αποκρατικοποιήσεις δίνουν μία τραγελαφική εικόνα και αφενός "φοβίζουν" τους δανειστές και αφετέρου τρομοκρατούν τους όποιους εν δυνάμει επενδυτές.
Όμως, ακόμα και αυτά δεν πτοούν τον πρωθυπουργό καθώς έχει εντελώς άλλη στρατηγική. Ο Αλέξης Τσίπρας, από τον τρόπο που πολιτεύεται μέχρι σήμερα έχει δύο βασικές επιδιώξεις.
Πρώτον, επιτρέπει έως και επιδιώκει το "διαίρει και βασίλευε" επί τω σκοπώ να αντιδρούν οι υπουργοί σε πολιτικές και αποφάσεις που είναι ξένες προς τον ΣΥΡΙΖΑ και στο τέλος, όμως, να υιοθετούνται τα πάντα ακριβώς διότι ουδείς επιθυμεί εκλογές. Με αυτή την πρακτική ο πρωθυπουργός καταφέρνει να περνάει σκληρά μέτρα και να εφαρμόζει μνημονιακές πολιτικές χωρίς να κινδυνεύει να "πέσει" από τους ίδιους τους βουλευτές του που επειδή επιθυμούν να κυβερνούν δεν διανοούνται τη ρήξη.
Δεύτερον και πιο βασικό. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι με τα μέτρα που λαμβάνει οδηγεί σε φτωχοποίηση την Ελληνική Κοινωνία. Με τη μόνη διαφορά ότι ο ίδιος επενδύει στην φτωχοποίηση. Και τούτο γιατί από τη στιγμή που ο ίδιος αναγκάστηκε, εκ των πραγμάτων, να εγκαταλείψει την ιδεολογία του, την ιδεολογία της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, κάνει ταξικό και όχι ιδεολογικό αγώνα.
Γνωρίζει, δηλαδή, ότι ξεκληρίζοντας τη Μεσαία Τάξη ρίχνοντάς της όλα τα βάρη, η πλειοψηφία της οποίας δεν είναι ψηφοφόροι του, και δίνοντας ψιχία στα χαμηλά στρώματα αποκτά εκλογική υπεροχή.
Και με αυτή τη στρατηγική καθώς, καθημερινά, μεγαλώνει ο αριθμός των φτωχών στην ελληνική κοινωνία αφού πια και η μεσαία τάξη πλήττεται, πιστεύει ότι θα μεγαλώσει στην εκλογική του επιρροή του στην κοινωνία καθώς θα "πλασάρεται" ως ο ηγέτης των φτωχών.
Όπως, για παράδειγμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου κυβέρνησε 20 συναπτά έτη επενδύοντας στην πολιτική του κρατισμού μέσα από την οποία εξασφάλιζε δημοσίους υπαλλήλους-ψηφοφόρους έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας επενδύει και στην πολιτική του μεγάλου κράτους αλλά και στην πολιτική της φτωχοποίησης επιδιώκοντας να εξασφαλίσει εκλογική υπεροχή στους οικονομικά ασθενείς, τους ανέργους και τους υπαλλήλους του κράτους.
Ίσως γι αυτό και δεν υπάρχει καμία στρατηγική από την κυβέρνηση στον τομέα των επενδύσεων, στην καταπολέμηση της ανεργίας και στην ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Η μόνη στρατηγική που ακολουθείται είναι η ενίσχυση του κράτους, και η επιβολή φόρων. Δηλαδή "και τούτο ποιείν και το άλλο μη αφιαίνε". Και διάλυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και διάλυση του βιοτικού επιπέδου.
Με μία διαφορά. Ένας φτωχός λαός δεν είναι ποτέ προβλέψιμος. Ως εκ τούτου, ο "ηγέτης ο φτωχών" δεν γνωρίζει ποτέ το τέλος του.