Στις 21 Απριλίου 1967 ξεσπά στην Αθήνα κυρίως και επιβάλλεται σε όλη την Ελλάδα στρατιωτική δικτατορία, με επικεφαλής την τριανδρία των τότε Συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, Ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και Συνταγματάρχη Νικολάου Μακαρέζου. Ασφαλώς δεν ήταν μόνο αυτοί, αλλά αυτή ήταν η ηγεσία των πραξικοπηματιών επίορκων αξιωματικών.
Η δικτατορία της 21ης Απριλίου ή «η χούντα των συνταγματαρχών», όπως έγινε ευρύτερα γνωστή, διήρκεσε μέχρι την 24η Ιουλίου 1974, δηλαδή επτά χρόνια, εξ ου και αποκλήθηκε «επταετία»
Η δικτατορία έπεσε μετά το άφρον πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, που οδήγησε στην προσωρινή απομάκρυνση για να γλυτώσει του νομίμου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου, την συντελεσθείσα στο μεταξύ τουρκική εισβολή στο νησί της 20ης Ιουλίου 1974 και τελικώς την κατοχή του βορείου τμήματος του νησιού από τους Τούρκους, μια κατοχή που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας!
Τον Οκτώβριο του 1967 άρχισε να χρησιμοποιείται η ισπανική λέξη «χούντα», προκειμένου να περιγραφεί το δικτατορικό καθεστώς («χούντα», «χουντικό καθεστώς», «χουντικοί» κλπ). Ο όρος «χούντα» είχε εισαχθεί στην ελληνική πολιτική ορολογία το 1965, προκειμένου με αυτήν να περιγράψει ομάδες που απεργάζονταν αντιδημοκρατικά σχέδια. Μετά το πραξικόπημα η χρήση της λέξεως διαδόθηκε ευρέως και έτσι καθιερώθηκε.
Στη δικτατορία την εξουσία ασκούσε άμεσα ή έμμεσα κυρίως μία ομάδα πραξικοπηματιών συνταγματαρχών, από τους οποίους το καθεστώς ονομάστηκε και «Χούντα των Συνταγματαρχών» ή «Δικτατορία των Συνταγματαρχών».
Στην επταετία της δικτατορίας σχηματίστηκαν τέσσερις δικτατορικές κυβερνήσεις: των Κωνσταντίνου Κόλλια (1967), Γεωργίου Παπαδόπουλου (1967), Σπύρου Μαρκεζίνη (1973) και, μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, του Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου (1973).
Μετά το ξέσπασμα του πραξικοπήματος και την αυθημερόν επικράτησή του σε όλη την Ελλάδα, κάποιοι έμπρακτα έδειξαν, αμέσως, την αντίθεσή τους στο επιβληθέν παρανόμως στρατιωτικό καθεστώς. Μεταξύ αυτών ο καθηγητής Πανεπιστημίου Αθανάσιος Κανελλόπουλος, ο οποίος παραιτήθηκε από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο αυθημερόν, ανήμερα της 21 Απριλίου 1967, ο τότε Πλωτάρχης Τζανής Τζανετάκης αξιωματικός των υποβρυχίων του τότε Βασιλικού Ναυτικού, ο οποίος παραιτήθηκε από το στράτευμα την επομένη του πραξικοπήματος, στις 22 Απριλίου 1967, η δημοσιογράφος και εκδότης Ελένη Βλάχου, η οποία ως αντίθετη στο στρατιωτικό πραξικόπημα, έκλεισε τις εφημερίδες της «Καθημερινή» και «Μεσημβρινή» στις 4 Μαΐου 1967, ενώ τη σκυτάλη πήραν στη συνέχεια αρκετοί άλλοι κεντρώοι, δεξιοί και αριστεροί με κορυφαίους τους Σπύρο Μουστακλή και Αλέκο Παναγούλη.
Κορυφαίες στιγμές του αντιδικτατορικού αγώνος είχε ως κορυφαίες στιγμές την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέξη Παναγούλη (1968), το «Κίνημα του Ναυτικού» (Μάιος 1973) με κορύφωση την «Ανταρσία του αντιτορπιλλικού «ΒΕΛΟΣ» με κυβερνήτη τον τότε Αντιπλοίαρχο Νίκο Παππά, καθώς και την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου (Νοέμβριο 1973).
Μετά το πέρας των γεγονότων του Πολυτεχνείου, ένα νέο πραξικόπημα προέκυψε μέσα από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, όταν τότε μία φράξια της χούντας υπό τον τότε Ταξίαρχο Δημήτρη Ιωαννίδη, επικεφαλής της ΕΣΑ, ανέτρεψε τον δικτάτορα Παπαδόπουλο και την κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, επιβάλλοντας την κυβέρνηση του Ανδρουτσόπουλου.
Στις 24 Ιουλίου 1974, η τελευταία δικτατορική κυβέρνηση μη μπορώντας να αντιμετωπίσει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, είχε εξαφανιστεί και είχε παύσει υφιστάμενη de facto, οπότε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης, προσκάλεσε από το εξωτερικό, από το Παρίσι πιο συγκεκριμένα που ήταν αυτοεξόριστος, και διόρισε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος έφτασε στην Αθήνα με το αεροσκάφος του τότε Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζισκάρ ντ’ Εστέν, με τον οποίον ήταν προσωπικοί φίλοι, και σχημάτισε την κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητος», για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.